Waarom vrouwen helemaal weg zijn van de Nissan Figaro

Van Japanners kun je veel zeggen, maar saai zijn ze allerminst. De bruisende steden, de rijke cultuur, de honger naar de modernste techniek en de extreemste gadgets, de soms totaal absurde spelshows op tv, de haast religieuze devotie voor de Formule 1: vaak gaat dat alles ons Europese voorstellingsvermogen te boven, maar saai? Dat niet. Behalve dan de auto’s, want Japans autodesign was jarenlang de overtreffende trap daarvan.

Dat het anders en beter kon, zagen de Japanse autofabrikanten zelf ook wel. Technisch kon niemand kritiek hebben op hun producten, maar de kritische Europese autokoper van de jaren 80 verwachtte meer dan een oerbetrouwbare hoekige doos. Nissan trok zich dat aan en presenteerde op de Tokyo Motor Show van 1985 de Be-1. Een hip en – met de kennis van nu – tijdloos wagentje, met allerlei knipogen naar bijvoorbeeld de Fiat 127 en de Renault 5. Dat knipogen, dat beviel wel. Spoel de tijd een paar jaar vooruit, en Nissan zette de Figaro op de wereld. Een roadstertje op basis van de Nissan Micra. Toen de Figaro onmiddellijk cultstatus verwierf, ging de hele Japanse auto-industrie los: retro werd een ding. Wij verzamelden een clubje Japanse retrorakkers uit de nineties en noughties en leerden ze wat beter kennen, met hulp van hun eigenaren.

Nissan Figaro is spirituele bevrediging

Over knipogen gesproken, de Nissan Figaro deelt wel een heel vette uit. Die knipoog was bedoeld voor de Fairlady roadsters uit een ver verleden waarin Nissan nog Datsun heette, maar ook de Ford Thunderbird voelt zich aangesproken, net als de Austin Healey en nog wat Engels spul. Nissan zelf sprak van een uniek ontwerp dat een gevoel van ‘spirituele bevrediging’ moest overbrengen en een ‘lichthartige elegantie’ uitstralen. De Figaro, aldus Nissan, moest zijn gelukkige eigenaar helpen diens ‘vurige verlangen naar plezier’ te bevredigen. Zoiets is dus niet voor iedereen weggelegd. Te meer omdat Nissan maar 20.000 Figaro’s bouwde.

De Figaro mag namelijk dan wel gebaseerd zijn op de o-zo-doorsnee Nissan Micra, hij moest exclusief zijn en blijven. Hoewel de Figaro slechts het equivalent van zo’n 23.000 gulden – een slordige €11.000 – moest kosten, was het geen kwestie van afrekenen en wegrijden. Niks daarvan: omdat de vraag groot was, organiseerde Nissan een heuse loterij om zijn Figaro’s te verdelen onder de mensen die er zo vurig naar verlangden. De uitverkorenen die er een wisten te bemachtigen kregen een auto die onderhuids weinig verschilde van de Nissan Micra K10, die we toen al hadden leren kennen als een o-zo-doorsnee muurbloempje. De Figaro kreeg echter een turbo mee, wat hem net wat levendiger maakte dan een Micra. Maar een sportwagen? Nee, dat is de Figaro niet.

Rijden in een Figaro gaat om de wind in je haren en het zonlicht in het prachtige witte retro-interieur. Het exterieur was er trouwens in slechts vier kleuren, die verwezen naar de seizoenen. Je kon kiezen uit het herfstige Topaz Mist, het kille en winterse Lapis Grey, Emerald Green dat doet denken aan de ontluikende lente en het azuurblauwe Pale Aqua dat niet zou misstaan aan de kust van de Middellandse Zee. De Nissan Figaro werd alleen verkocht in Japan, maar na verloop van tijd vond een massa exemplaren zijn weg naar Engeland, en ook Nederland. Er zijn zelfs enkele bedrijven in ons land die zich specialiseren in de kleine Nissan. Zij weten: dit is de klassieker van de toekomst. Misschien is die toekomst nu al begonnen.

Figaro-eigenaar: Daphne Kuiper (23)

De rode Figaro, dat is die van Daphne. Het is haar eerste auto, en ze weet nu al zeker dat het leukste is die ze in haar leven zal bezitten. Daphne, een fanatieke Instagram-gebruiker, zag op haar favoriete sociale medium op een mooie dag een foto van een leuk autootje. “Ik vroeg aan mijn vriend Tieme, die veel van auto’s weet, wat dat was”, vertelt Daphne. Een Figaro dus, en Daphne begon op slag alle Instagram-accounts over haar nieuwe favoriet te volgen.

Marktplaats werd haar nieuwe beste vriend. “Ik was smoorverliefd”, zegt ze, “ik móest er ook een hebben.” Daphne kreeg haar zin: in Friesland vond ze haar droomauto, bij een particulier, en dat voor ‘een prikkie’. Hij was rood gewrapt en het dak moest worden vervangen, maar buiten dat was er geen vuiltje aan de lucht. Fluitend kwam de Figaro door de volgende apk. Toen kon het grote genieten beginnen, vertelt Daphne. “Ik vind het zo leuk dat hij zo vintage is. Meestal heeft een auto die er zo uitziet geen airco en zo, maar deze heeft alles. En ja, het stuur zit rechts, maar daar rijd je zo mee weg. Alleen zet ik soms nog de ruitenwissers aan als ik richting wil aangeven. Ik hoef niet veel te rijden, maar als ik de kans heb, dan doe ik het. Zeker als het zonnetje schijnt is het genieten. En hij is nog best snel ook. Ook leuk is dat iedereen kijkt en bijna niemand weet wat voor auto dit is. Laatst nog stond ik bij het stoplicht naast een andere oldtimer. De bestuurder zat zo naar mijn auto te kijken dat hij vergat dat het licht groen werd. Op autogebied is deze Figaro de liefde van mijn leven. Ik weet nu al zeker dat ik hem houd tot het einde.”

Eigenaar Ellen van der Smissen (73) kocht Figaro met haar dochter

“Het is een dametje”, zegt de Ellen van der Smissen over haar lentegroene Nissan Figaro. “De Figaro is echt een vrouwelijk autootje, ik denk niet dat veel mannen er een kopen.” Ellen deed het wel, samen met haar dochter Annemarie, die de Nissan ook een absoluut snoepje vond.

Ellen zag voor het eerst een Figaro toen ze met haar dochter en kleinzoon de avondvierdaagse liep. “Ik werd er naartoe getrokken”, zegt Ellen. “Ik heb een foto gemaakt en ben ’s avonds op internet gaan zoeken. Mijn dochter en ik waren er meteen helemaal weg van.” Annemarie zocht op dat moment een andere auto. Ze dacht aan een Fiat 500, maar besloot voor een Figaro te gaan. Samen met haar moeder. “We woonden toen vlakbij elkaar”, zegt Ellen. “Hoe we aan zo’n auto moesten komen wisten we niet, maar na even zoeken vonden we een handelaar die onze Figarodroomwens kon vervullen. Zo kochten we de lentegroene Figaro die we wilden.”

Samen beleefden Annemarie en Ellen bergen plezier met de Nissan. Zoveel dat Ellen besloot de Nissan van Annemarie over te nemen toen zij verhuisde en een stuk verder weg ging wonen. “Het leukste van dit autootje? Dat zijn de ontmoetingen. Met mensen die hem niet kennen en die hem leuk vinden, of met andere Figaro-rijders. Als je een andere Figaro ziet, zwaai je naar elkaar, net als motorrijders doen. Mijn kleinzoon ophalen bij school was ook altijd een feest. Wat je ook doet, en wat er ook gebeurt, met een chagrijnig gezicht in een Figaro zitten gaat gewoon niet.” Het ging zelfs niet toen Ellens vriend de Figaro onlangs – zachtjes – tegen een boom parkeerde. De schade werd hersteld, al moest er een sierstrip speciaal op maat worden gemaakt.

Zelfs het onderhoud was nooit een probleem. “Maar”, zegt Ellen, “dit is een echte mooiweerauto. In de winter komt hij niet buiten, en dat wordt een probleem. Binnenkort verhuis ik namelijk naar een huis waar ik geen garage meer heb. Dus misschien is dit het moment om afscheid te nemen. Ik weet alleen nog niet of ik dat wel kan.”