Waarom Sacco de S-klasse W140 liever een coupéachtig silhouet had gegeven

Sacco’s macht staat gedurende de jaren 90 onder druk. Hij krijgt te maken met sterkere tegenkrachten en een verander(en)de ondernemingsstructuur. Daimler-Benz slaat de weg in van elektronische vooruitgang en diversiteit. Later, als het concern met Chrysler in zee gaat, verliest het zelfs aanzien. Tot afgrijzen van perfectionist Sacco. Hij wordt meer en meer overruled. Zo trekt hij zijn handen af van de opvolger van zijn W126, de W140. Bekend als de ultieme S-klasse. Het verhaal is inmiddels min of meer bekend. Chef-ontwikkeling Rudolf Hornig en Hoofd Engineering Wolfgang Peter, beiden 1,90 meter lang, stoten hun hoofd als ze plaatsnemen in de mock-up. Het coupé-achtige ontwerp van Fransman Olivier Boulay is te laag voor hun lichaamslengte waarop ze een tien centimeter hogere carrosserie verlangen. Sacco gaat er niet mee akkoord maar beide heren drukken door. Het eindresultaat kennen we. Er is echter nog een verhaal. Bestuursvoorzitter Werner Niefer, de grote roerganger achter de W140, is getrouwd met Vera. En Vera draagt altijd grote hoeden ... Hoe dan ook, Sacco is ongelukkig met de W140.

Toch geeft hij acte de présence tijdens de introductie van de auto in Cannes, maart 1991. Op dat moment is hij 57 jaar oud. Ondergetekende is er – destijds als jongeling - ook bij en treft hem tijdens het aperitief voorafgaand aan het diner alleen aan. Staand met een glas kijkt hij om zich heen. Gekleed in zijn standaard tenue: wit overhemd, een das, blauwe double brested blazer, een grijze pantalon en instappers. Het is nog een formele tijd. De voertaal is Duits. Niemand die Sacco een blik waardig gunt. Ik grijp mijn kans en loop op hem af. Zet een bescheiden glimlach op, kijk hem recht aan en stel me voor. Alleen dat al weet hij te waarderen. Hij stelt zich ook voor. Wat me opvalt is zijn tongval. Hij spreekt zeer duidelijk een mix van Duits en Oostenrijks, met een Italiaans accent. Ook spreekt hij zacht, met weinig volume, behalve als hij de r uitspreekt, die lijkt doordat-ie rolt meer volume mee te krijgen. Sacco heeft weinig tot geen humor. Er kan geen lachje af. Hooguit een miniem glimlachje.

Toch maak ik dankbaar gebruik van zijn uitnodiging om zijn tafelgenoot te zijn. Daar zetten we ons gesprek voort met wat sociale uitwisselingen. Er wachten ons vijf gangen, als ik de rij bestek links en rechts in me opneem. Terwijl we praten, neemt hij een mes tussen duim en wijsvinger. Niet zomaar: hij inspecteert de reinheid. Die bevalt hem allerminst en beveelt de ober met een vingerknipgebaar naar onze tafel. Die neemt prompt alle bestek weg, ook dat van mij. En keert korte tijd later met honderd procent schoon bestek terug. Sacco is tevreden.

We hebben het over het fenomeen S-klasse. De nieuwste creatie is voorafgaand aan deze happening al bekritiseerd om zijn plompe voorkomen. Sacco doet zijn best om zijn blijdschap te tonen, maar overtuigt allerminst. Later zal blijken dat de W126 geliefkoosd wordt en de W140 lange tijd niet. De wijn komt, maar wordt direct afgekeurd. Opnieuw moet de arme ober komen opdraven. De wijn is niet ‘corked’ maar ruikt muf, laat hij de ober en mij weten. Sacco wil nieuwe. En krijgt wat hij verlangt. De avond is nog jong. Het wordt een lange zit.

Kritische opmerking over zijbeplating bits beantwoord

Het gesprek neemt de wending die ik me voorstel. Ik vraag hem naar zijn favoriete designdetail. “De soepele overgang van de voorspatborden op de A-stijlen.” En naar wat hij liever anders had gezien. “Nog gladdere flanken.” Op mijn kritische opmerking over de zijbeplating, die lijken te golven, reageert hij bits: “Dat zit hem in de bevestiging. Ik ben er inderdaad niet tevreden mee, ook omdat het materiaal peperduur is en eigenlijk niet hoort te vervormen. We gaan in de toekomst minder kunststof gebruiken om de leverancier te straffen.” Ofwel, het had wat hem betreft strakker gekund.

De rest van de gangen wordt er niets teruggestuurd of vervangen. De wijn blijft op niveau. Sacco weidt uit over de profielloze flanken. “Zo hoefde de overgang van het achterspatbord op de C-stijl ook niet te worden onderbroken, wat de S-klasse meer statuur verleent. Van achteren is goed te zien dat de bovenbouw sterk geborgen naar binnen loopt zonder de interieurbreedte op schouderhoogte geweld aan te doen.”

Dat brengt ons op het onderdeel in de vorm dat geen doorgang kreeg. “Ik had graag de zijruiten precies gelijk met de portieren gezien zodat de flanken helemaal glad zouden zijn. Doordat de zijruiten op en neer moeten kunnen zit er dus die strip die de lijn onderbreekt. De ingenieurs van de carrosserieontwikkeling hadden een mechanisme uitgedacht, vergelijkbaar met dat van een schuifdak. We hebben het uitvoerig getest maar dit werd uit kostenoverwegingen geschrapt, tot mijn grote spijt.”

Sacco toont zich tijdens het diner tevreden met het ontwerp van de S-klasse. Hij benoemt de nieuwe grille waarvoor hij hard heeft gevochten. Jaren later uit hij juist zijn ontevredenheid. Hij was degene die de S-klasse een coupéachtig silhouet had willen geven. Waarom? Omdat hij altijd een groot fan was van de Jaguar XJ. De W140 blijkt geen dieptepunt, het was een commercieel succes. Niet zozeer in zijn thuisland, wel in de VS en in het Verre Oosten. En nu? Een langzaamaan gewaardeerde klassieker.