Waarom Cornelis een oogje heeft op de auto van Hyacinth Bucket

Je kent ze vast wel, van die keurige, ietwat braaf overkomende types die nauwelijks indruk maken. Het soort waaraan alles lijkt te kloppen, maar waar beleving ver te zoeken is. De Rover 213/216 (ook wel bekend als de SD3) is er wat mij betreft ook zo één, de ideale schoonzoon onder de auto’s. Ergens eind jaren 80 of anders begin jaren 90 heb ik er eens eentje te leen gekregen als vervangend vervoer. Het is gelukkig bij die ene keer gebleven. Uiteindelijk is het model in de periferie van mijn aandacht beland, niet in de laatste plaats dankzij zijn optreden in de tv-serie 'Keeping up appearences', als middle class statussymbool van de familie Bucket. Veel sulliger kan een imago niet worden.

SD3 was standalone

De SD3 is het tweede product uit de samenwerking tussen wat inmiddels Austin Rover heet en Honda. Met zijn in Engeland getekende neus en achterkant is de Honda-komaf eigenlijk best aardig verdoezeld. Desalniettemin is het bij de lokale Austin Rover-dealer een enigszins vreemde eend in de bijt gebleven. Het is geen grote auto, zoals Rovers dat tot die tijd wel altijd waren geweest. Hij heeft ook helemaal niets van doen met zijn alledaagsere showroomgenoten, zoals de Austins Maestro en Montego. De SD3 is in die tijd eigenlijk een beetje een standalone in het Austin Rover-gamma; hij heeft ook helemaal niet de nare eigenschappen die horen bij een auto uit de nadagen van het British Leyland-concern. Sterker nog, de auto wordt al snel na zijn introductie geroemd om zijn betrouwbaarheid en het lage verbruik van de Japanse aandrijflijn. Mede hierdoor duurt het niet lang of hij passeert de als volumemodel ingezette Montego in de verkoopstatistieken. Zuinig en probleemloos. Leuk, maar voor mij ontbreekt het rafelrandje om hem interessant te maken. Zoek maar een andere schoonvader!

Anglo-Japanse bastaards

Ik was de SD3 eigenlijk helemaal vergeten, tot ik een paar jaar geleden een groot evenement onder de rook van Coventry bezoek waar ruim 500 Rovers bij elkaar staan. Het turbine-prototype JET1, begerenswaardige P5’s, P6’en en SD1’s, de laatste 75’s, werkelijk alles is er. Zo ook twee SD3’s. Ze staan aan de rand van het grote grasveld, half verscholen onder een boom. De ideale schoonzonen onder de auto’s zijn het allang niet meer, maar met hun doffe lak, raamrubbers met groene randen en ultrasuffe spatlappen zijn ze zoveel echter dan al die glimmende museumstukken. Stiekem kijk ik nu al bijna een jaar met enige regelmaat op de marktplaatsen van deze wereld of er nog Anglo-Japanse bastaards worden aangeboden. Ik sluit niets uit …