Toppers & floppers 2013: Stéphan Vermeulen
Top 1: Donkervoort D8 GTO
Zo vaak maak je het niet mee dat je in een nieuwe Donkervoort kunt stappen. Dus als je dan twee keer in een maand een dag op pad kan met de D8 GTO - eerst voor een reportage in GTO en een paar weken later voor een video - ja, dan staat dat je nog wel even bij.
Een gebroken teen, opgelopen tijdens een vakantie in Griekenland (nooit meer loopt deze jongen op teenslippers…) dreigde nog even roet in het eten te gooien. Maar twee weken rondlopen met een breukherstellende klomp plastic aan mijn voet deed wonderen. En zo stapte ik een maand later dan gepland toch nog in een van de bruutste auto's die ik ooit reed.
Echt een indrukwekkende machine, zeker het prototype met 400 pk. Nooit gedacht dat die ondanks het ontbreken van tractieregeling zo goed handelbaar zou zijn, want om eerlijk te zijn, aan de vooravond van de eerste kennismaking was ik echt wel even bang voor regen…
Top 2: dubbeltest Peugeot 205 GTi 1.9 – Renault 5 GT Turbo
Ik waande me even testredacteur in het jaar 1987. Voor me stonden een puntgave Renault 5 GT Turbo en een al net zo fraaie Peugeot 205 GTI 1.9. Als tienjarige was ik Supercinq-minded, want mijn zwager had nu eenmaal zo'n ding en dat maakte indruk. In het najaar van 2013 kon ik ze allebei echt ervaren.
Om de trekkracht en de acceleratie lach je anno 2013 maar het getrek aan het stuur, het gebrul van de motoren en het lichtvoetige van de autootjes maakte de dubbeltest die ik voor AutoWeek Classics deed tot een van de hoogtepunten van 2014.
Top 3: Ford Fiesta ST
Misschien komt het juist wel door de Renault Clio RS dat ik de Ford Fiesta ST de gooi- en smijt-GTI van dit moment vind. Het hele pakketje klopt. Lekker dik stuur, goede zitpositie, uitstekende versnellingsbak, goed klinkende, bijzonder gretige motor en een spannend rijgedrag. De snelle Clio ziet er goed uit, heeft een heerlijk onderstel maar de aandrijflijn bederft de pret een beetje.
Van een auto als de Fiesta ST kun je geen genoeg krijgen en moet je met volle teugen genieten. Zo lang het nog kan. Het mooie van zo'n auto is dat het, als je een beetje oplet en de juiste plekken opzoekt, nog kan. Doe je het met een 500 pk-plusbolide dan trekt dat meteen de aandacht. Maar ook al die berichten over zelfsturende auto's…Daar moet je als liefhebber maar niet te veel aan denken. Een ritje met het Keulse bommetje en je maakt je over de toekomst even geen zorgen.
Flop 1: Ford Focus Electric
Van hetzelfde merk ook een flopper. De Ford Focus Electric was al langer in Amerika leverbaar, sinds een tijdje kun je 'm ook in Nederland krijgen. Je moet overigens niet zo maar bij de Ford-dealer om de hoek naar binnen stappen want slechts twee dealers in Nederland zijn aangewezen om deze Focus met stekker te mogen leveren. En dat zegt misschien al genoeg.
Ook bij Ford zelf hebben ze niet al te veel verwachtingen van de elektrische Focus. De auto is niet vanaf de eerste schets ook als elektrische versie getekend, en daardoor kregen de accu's een plekje achter de achterbank. Dat bezorgt de auto een compleet ander weggedrag dan elektrokanjers als de Renault Zoe en de BMW i3.
Denk overigens maar niet dat ze er bij Ford erg wakker van liggen. Voorlopig heeft het merk al bijna twee jaar de lekkerste driepitter in de aanbieding, en een verbrandingsmotor is toch waarvan de autobranche het het komende decennium het moet hebben.
Flop 2: Mini Countryman John Cooper Works
Mijn ultieme John Cooper Works is de eerste Mini GP. Wat ging dat ding de hoek om. Van de Countryman JCW heb ik geleerd dat dit niet geldt voor elke Mini met die badge. Een hoogpotige crossover en 218 pk, dat gaat gewoon niet goed samen. Het is duidelijk een gevalletje te veel van het goede voor het concept. Overigens bewijst Nissan met de Juke Nismo dat zoiets wel goed kan uitpakken, maar dat autootje vind ik dan weer om van te janken zo lelijk.
Flop 3: alle heisa rond Saab
Saab heeft de productie van de 9-3 opgestart. En het hele mediacircus buitelt weer over elkaar heen. Al die aandacht voor een merk dat eigenlijk al dood was. Ik snap best dat veel mensen sympathie voor het merk hebben en we zullen de nieuw leven ingeblazen Saab 9-3 misschien zelfs in Nederland zien. Maar wie zit er nog te wachten op een model dat al uit 2002 stamt en middels de nodige kunstgrepen nog altijd meeloopt?
Al die mensen die uit sympathie ooit in een optocht van oude Saabs door het land reden om het merk te redden? Daar zag ik voornamelijk oude producten tussenrijden, van Saab-enthousiastelingen die waarschijnlijk al twintig jaar of langer geen Saab-showroom van binnen hadden gezien. Het ooit zo eigenzinnige Saab, het zal gewoon nooit meer terugkomen.
