Mazda 121 GLX rijtest - Uit de Oude Doos

Hoewel de praktijk heeft bewezen dat creatieve uitspattingen van autofabrikanten zich niet per se uitbetalen in goede verkoopcijfers, kunnen we een beetje extravagantie eigenlijk altijd wel waarderen. Mazda gooide begin jaren 90 'z'n haar los' door de uiterst onopvallende eerste 121 een hele karakteristieke opvolger te geven. In Nederland kreeg de auto al snel de bijnaam 'Bolhoed', door sommigen gekscherend bedoeld, maar toch vooral liefkozend. Het was een gek maar leuk ding om te zien; een uiterst kort sedannetje met een in verhouding wat te hoog dak.

Met gepaste nieuwsgierigheid stapten we exact 30 jaar geleden achter het stuurtje van de 121. Een simpel stuurwiel, maar daarachter liet Mazda opnieuw creativiteit zien: de tellers hadden een blauwe achtergrond. Verder oogde het modern doch eenvoudig in de 121. De ronde vormen waar ontwerpers later in de jaren 90 helemaal geen genoeg van kregen, waren ook hier alom vertegenwoordigd. Nog zo'n jaren 90-detail: iets te blije bekleding met een patroon zoals je dat ook in een stadsbus kunt verwachten. De redacteur van dienst omschreef het destijds als 'een stofje van fraai design'.

Hoewel het hoge dakje van de 121 één van de opvallendste aspecten was en het z'n bijnaam opleverde, was het vooral erg slim. We ontdekten namelijk dat de hoofdruimte in de kleine Japanner uitzonderlijk goed was en stelden dat zelfs de toen langste man van Nederland met z'n 2,23 meter er goed in zou kunnen zitten. Ook had Mazda het wel aardig voor mekaar qua ruimte achterin de 121. Een hatchback-klep was voor het laadgemak natuurlijk wel een gemis, maar er kwam onder de kofferklep toch nog best een aardige en vooral diepe laadruimte tevoorschijn.

Eenmaal op pad met de 121 viel ons op dat het rijcomfort heel behoorlijk was. De weliswaar ietwat stugge stoelen boden voldoende steun en maakten een langere rit geen straf. Wel had de ondersteuning van de onderrug wat beter gekund. Het onderstel was ook redelijk stug, maar maakte 'm niet oncomfortabel. Het zorgde er eerder voor dat je als bestuurder duidelijk controle had over wat er onder de auto gebeurde en zorgde voor een 'niet uitzonderlijk doch net bovengemiddeld' stuurgedrag.

Dan was er de motor: in de testauto, de 121 GLX, was dat de 73 pk sterke 1.3 met zestien kleppen. Net een stapje boven de tevens leverbare 54 pk sterke versie van de 1.3. De 73 pk sterke versie was degene die je het beste kon kiezen, 0 naar 100 km/h ging daarmee in zo'n 12 seconden en de topsnelheid lag op 155 km/h, bleek uit de eigen metingen. Dat was niet denderend, maar gewoon prima. Wel merkten we op dat het blokje wat rumoerig werd als het eenmaal harder dan 100 km/h ging. De 121 was dan ook vooral op z'n plaats in stedelijk gebied.

Al met al waren we direct behoorlijk gecharmeerd van de Bolhoed en vonden het 'een echte aanwinst in autoland'. In z'n eerste verkoopjaar bewees hij z'n aantrekkingskracht: 3.614 Nederlanders tekenden toen voor een 121. Een jaartotaal dat ook de Fiesta-tweelingbroer van daarna niet kon evenaren. Toch liepen de aantallen in de jaren erna snel terug en ook de leuke 'cabrio-top' met z'n elektronisch oprolbare stoffen dakje kon dat tij niet keren. Er werden zo'n 9.300 Bolhoedjes verkocht in Nederland. Op dit moment staan er nog grofweg 170 op Nederlands kenteken. Als je er nu een koopt, haal je dus een zeldzaam én leuk stukje autogeschiedenis in huis.