Ik kocht een Rolls-Royce Silver Shadow

Jeugddroom kan nachtmerrie worden

107

Rolls-Royce Silver Shadow tanken bp onbemande pomp

Frank Jacobs
FOTO'S Willem Verstraten
Nieuws

30 maart 2024 om 13:30

Daar verschijnt hij op mijn scherm: een Rolls-Royce Silver Shadow in de mooiste kleur die Rolls ooit leverde. Hij rijdt, hij heeft een geldige apk, bakken vol aanzien en hij is te koop. Maar ja ... of de aanschaf van een Rolls-Royce Silver Shadow nu echt een goed idee is?

Het is wellicht de onverstandigste aankoop die ik ooit deed, maar het verlangen om ooit een Rolls-Royce te bezitten, spookte al tientallen jaren door mijn hoofd. Steeds opnieuw wist het gezond verstand mijn hart met ezelsoren in de hoek te zetten. Maar toen ik enige tijd geleden een donkerrode (herstel: Cardinal Red) Silver Shadow 1 (de eerste vind ik by far de mooiste) op een veiling zag staan, zat dat gezonde verstand nét even in de kroeg. Ik bood €10.000, wetend dat een brakke Shadow zomaar 15 mille doet, een matige 20 en een heel goede tegen de halve ton aan loopt. Vrij kansloos dus.. dacht ik. Maar ik werd niet overboden. Reden voor een feestje, of eerder een veeg teken?

Mijn nieuwe aanwinst wacht me op in de veilinghal.

Dat valt nog te bezien. Deze auto is, zo beweert de veilingmeester, in ‘rijdende staat’, heeft nog een jaar apk en twee jaar geleden is hij doorgelicht en is er ook het nodige vervangen door Rolls-Royce- en Bentleyspecialist Brabocars in Lisse. Tenminste, dat laatste proberen de papieren mij te doen geloven ... Welke papieren? Facturen waarvan de gegevens van de eigenaar zorgvuldig onleesbaar zijn gemaakt: mijn eerste alarmbellen rinkelen. Die papieren zitten overigens wel in een chique map van de RREC, de International Rolls-Royce and Bentley Enthousiasts Club, waarvan ik ook een certificaat krijg. Dat, en de rest van de papieren, van quality control checklists uit de fabriek tot en met een vrachtbrief van de MS Hermione, leert me dat mijn Shadow in de herfst van 1974 werd verscheept van de fabriek in Crewe naar Jeddah in Saoedi-Arabië, waar hij op 12 december aankwam. Toen ik als achtjarig jochie met mijn Matchbox-Rolls speelde. Begin 2022 kwam hij naar Nederland en alles daar tussenin, een zwart gat van bijna een halve eeuw, is één groot mysterie dat ik de komende tijd hoop op te lossen.

Kleuterklei en vingerverf

De lak lijkt op een afstand keurig, maar van dichtbij ziet het eruit alsof het met een schuurspons is behandeld. Verder heeft de koets wat plekjes die door iemand met kleuterklei en vingerverf zijn bijgewerkt, waarbij hier en daar een klodder verf op het chroom is beland. Ik app snel wat foto’s naar een bevriende detailer en die reageert dat hij daar wel raad mee weet, dus soit.

Het interieur van de Rolls-Royce Silver Shadow wás net zo mooi als het uiterlijk (was).

Maar dan het interieur: die paar scheuren in het leer zijn door een specialist wel te repareren, maar het leer zelf is in een staat die niet veel beter is dan doorweekt crêpepapier. Het fameuze wortelnotenhout van Rolls-Royce? De hoogglans finish zit vol barsten en is op veel plekken afgebladderd. In de middenconsole zit een soort prehistorische bandrecorder en een houder voor een autotelefoon en tussen de stoelen hangt een apparaat dat ik niet eens thuis kan brengen, maar waarvan de verwijdering een gapend gat zal achterlaten. Nee, het Concours d'Elegance zal ik met deze auto nooit winnen.
Dan de defecten. Het rechter voorportier en de kofferklep gaan niet op slot, het klokje staat stil, de kilometerteller doet het niet, ik hoor tijdens het rijden achterin een zorgwekkend gebonk (maar dat kan het slecht sluitende kofferdeksel zijn, zo hoop ik) en de radio (Blaupunkt, in de fabriekspapieren Blue Dot genoemd: don't mention the war) doet het niet. Wat kan het allemaal verrekken. Wanneer ik over de boulevard rijd, de koets zacht deinend, het dunne bakelieten stuur in mijn handen, de Spirit of Ecstacy als een baken voor me, dan fluistert de six and three quarter V8 in mijn gewillige oor dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ik voel me Arnold Cunningham achter het stuur van zijn brakke Plymouth Fury in de horrorklassieker Christine van Stephen King. Wee degene die mij ooit een duimbreed in de weg heeft gelegd.

Milieudelict

Ik verdring de gedachte dat een lege Silver Shadow ruim honderd liter E5 slikt en dat je dan een kilometer of vijfhonderd verder wéér naar de pomp moet om een kleine kwart mille af te rekenen. Al met al heb ik veertig volle tanks betaald voor deze hele auto. Alleen al de contactsleutel omdraaien is een milieudelict. Bovendien een aanslag op mijn zorgvuldig opgebouwde eigen vermogen, of wat daar nog van over is tegen de tijd dat deze Rolls weer de sublieme automobiel is die het ooit was. Een domme aankoop? Of, zoals hoofdredacteur Damiaan Hage met een vileine glimlach zegt, een moedige? De grens tussen dom en moedig is een flinterdunne lijn. Ach, als ik een veilige aankoop had willen doen, was ik gegaan voor een gloednieuwe Kia Picanto met 7 jaar fabrieksgarantie en een private lease-contract. Mijn vriendin, die elke auto ouder dan drie jaar rijp voor de sloop vindt, pareert mijn aanschaf met een opportunistisch enthousiasme. Elke volgende keer dat ik iets vind van haar nieuwe, veel te dure aankoop, zal ik mijn Shadow keihard in mijn gezicht krijgen.

Zal hij meteen starten?

Adoratie en vrees

Wat is de overeenkomst tussen een baby, een pup en een Rolls? Een garantie op volop aanspraak. De eerste dagen laat ik mijn nieuwe aanwinst pontificaal voor mijn huis staan, zodat ik elk moment van de dag verliefd naar buiten kan staren, terwijl de beeltenis van Eleanor lethargisch terugblikt. De schittering in haar ogen is slechts weerspiegeling van zonlicht, maar daar laat ik mijn euforische illusie niet door verpesten. Elke keer als ik naar buiten loop om met een mengsel van adoratie en vrees onder de kap te gluren - of plaats te nemen op het half ontbonden leer om het door de tand des tijds afgebladderde wortelnotenhout te bewonderen - komt er wel een buurman of passant bij me staan. Voor de vaste klanten van de viswinkel tegenover mijn huis is de kardinaalrode kathedraal dé attractie die het wachten op de portie kibbeling veraangenaamt. Ik heb een jaarabonnement op een parkeergarage in de buurt genomen, maar tot het nieuwtje van mijn Shadow af is, staat mijn Mazda MX-5 daar gestald.

Hoe groot de verleiding ook is, rijden laat ik nog even achterwege. Motor en transmissie lopen voor zover ik gedurende de veertig kilometer van de veiling tot mijn woonplaats kon beoordelen mooi, maar tijdens mijn eerste visuele inspectie ontdekte ik twee V-snaren die zo droog en verkruimeld zijn dat ze elk moment kunnen breken. Ik heb geen idee wat ze aandrijven; de motor van een Rolls heeft meer snaren dan een concertvleugel.

Beun

Tijd voor een professionele blik dus en gelukkig woon ik redelijk in de buurt van Brabo Cars in Lisse, een bekende specialist in naoorlogse Rolls-Royces en Bentleys. Minder gelukkig is dat die een erg volle werkplaatsplanning hebben, zodat ik anderhalf maand moet wachten voordat mijn auto welkom is voor een zogeheten 95-punten check. Daarbij wordt hij helemaal binnenstebuiten gekeerd en dan zal blijken wat er allemaal aan mankeert en wat dit grapje me nog gaat kosten.

Opmerkelijk: wanneer ik de chef werkplaats van Brabo spreek en opper dat hij mijn auto wel moet kennen omdat hij volgens de documentatie immers twee jaar eerder in zijn werkplaats was, ontkent hij dat. Het kenteken vindt hij wel terug in zijn systeem, maar er zijn alleen onderdelen voor gekocht. Oei, dat kan zomaar betekenen dat een of andere beun aan mijn Rolls heeft lopen prutsen. Dat sluit wel aan bij de knullig uitgevoerde cosmetische correcties.

Rolls-Royce Silver Shadow.

Godslastering

Na de coopertest bij Brabo weet ik wat er aan mijn Rolls mankeert, of die zaken te herstellen zijn en wat me dat ongeveer gaat kosten. Met die kennis kan ik beslissen of opknappen economisch nog verantwoord is en zo nee, of mijn hart op dat moment nog steeds sterker is dan mijn hoofd. Stel dat mijn Rolls voor een enigszins acceptabel bedrag weer in technisch goede staat kan worden gebracht, dan zou het zomaar kunnen dat ik er een gastank in laat leggen. Dan rijd ik straks voor ongeveer dezelfde brandstofkosten per kilometer als mijn MX-5 in een Rolls-Royce Silver Shadow die bijna net zo oud is als ikzelf. Een excentrieke, grumpy old man die met een exclusieve auto uit zijn jeugd door het dorp rijdt: dat past mij wel. Er zijn inmiddels mensen die mij voor blasfemist uitmaken omdat ik lpg voor een Rolls overweeg, maar dat zijn allemaal mensen die geen €240 hoeven af te rekenen voor een volle tank, die na nog geen 500 kilometer weer leeg is.

Mocht de kostenraming het winnen van mijn passie voor de droomauto uit mijn jeugd, dan zet ik hem gewoon weer te koop. Zelfs als barrel of donorauto is een Silver Shadow nog best een aardig bedrag waard. In het ergste geval leg ik er een paar duizend euro op toe. Dat kost een vakantie met het hele gezin in een all-inclusive ook, maar daar houd je een trauma aan over, terwijl ik met een mooie herinnering blijf zitten. En een ingekorte bucketlist.

Waarom een Rolls-Royce Silver Shadow?

Het geheugen van de meeste mensen begint pas na een jaar of vijf herinneringen permanent op te slaan. Maar van mijn ouders weet ik dat ik al helemaal gek was van auto’s voordat ik goed en wel kon lopen. In die tijd – ik ben een kind van de jaren 60 – gold de Rolls-Royce Silver Shadow als het duurste, beste en meest luxueuze dat je op vier wielen kon kopen. Bovendien zag je hem hoogst zelden en dat alles maakte de Silver Shadow in mijn ogen een soort automobiel heiligdom. Het absolute einde, maar volstrekt onbereikbaar. In mijn verzameling Matchbox, Majorette en Siku genoten de Rollsen dan ook een bijzondere status. Op school was ik een dromerig jochie dat vaak niet oplette en in de kantlijn van zijn schriftjes talloze tekeningen maakte van de Silver Shadow en de Citroën CX, mijn andere idool. Ik werd ouder, wijzer en uiteindelijk zelfs autojournalist. Daardoor rijd ik al bijna 25 jaar met van alles. Af en toe met auto’s die vele malen duurder en exclusiever zijn dan de Silver Shadow, maar dat kon hem zijn speciale plekje in mijn hart niet ontnemen. Integendeel, de Shadow bleef voor mij altijd iets mystieks houden. Al was het maar omdat ik hem nimmer bestuurde. Ik reed de Phantom van een vriend met veel geld en dankzij mijn werk twee generaties Ghost, maar de eerste keer dat ik een Silver Shadow reed, was pas toen ik mijn eigen exemplaar van de veilinghal naar huis reed. Als je dat tegen dat autofiele jochie van een halve eeuw geleden had verteld, was het gek geworden.

Over de Rolls-Royce Silver Shadow

De Silver Shadow was in zijn tijd een ware revolutie binnen Rolls-Royce. Alleen al omdat het model designtechnisch een nieuw tijdperk inluidde, van het klassieke torpedo-achtige model met uitstekende spatborden naar de ‘three box’-pontonvorm. Maar ook technisch was de Shadow een sprong vooruit. Waar voorganger Silver Cloud nog als een vrachtwagen op een ladderchassis stond, was de Shadow de eerste Rolls met zelfdragende koets en onafhankelijke achterwielophanging. Ook schijfremmen rondom was een primeur op een Rolls-Royce. Verder kreeg de Shadow de hydropneumatische vering van Citroën. In zijn eerste jaren had de Silver Shadow een 6,2-liter V8, vanaf 1969 was dat een 6,75 liter (‘six and three quarter’ voor vrienden).

De Shadow eerste generatie werd gebouwd tot en met 1976. De vier jaren die volgden waren het tijdperk van de Silver Shadow II, die je vooral herkent aan de modernere bumper met rubber. In totaal verlieten een kleine zeventienduizend exemplaren van de Silver Shadow I de fabriek in Crewe; van de II zijn er 8,5 duizend gebouwd. De versie met lange wielbasis, waarvan de latere versies Silver Wraith II heetten, kwam in een oplage van net geen vijfduizend stuks. De tweedeurs versie van de Silver Shadow ging door het leven als Corniche, die er ook als cabriolet was. Geen zin in die wapperende concubine op de neus? Dan ging je voor de Bentley T-Series.

Wie koos voor een Silver Shadow of een van de varianten begaf zich in goed gezelschap. Freddy Mercury, prinses Margaret, Elton John, Paul McCartney, Tom Jones, Sir Cliff Richard: zomaar een greep uit de rich and famous die Rolls-Royce destijds tot de klantenkring mochten rekenen.

Lees hier het tweede deel van dit verhaal: the moment of truth.