Designreview Suzuki Swift: ‘Klap in het gezicht van auto die vroeger ijzersterk getekend was’

De Japanse auto-industrie gaat al even mee. Suzuki zelf werd in 1909 opgericht. De kwaliteit van het designwerk is van grote inconsistentie gebleken. Van ijzersterke iconen zoals de Samurai, eerste generatie Vitara en Alto met vakkundige proporties, unieke surfacing en delicate jewellery details tot, wel, welhaast de rest van het gamma. De Europese Alto, de S-Cross en huidige Vitara zijn elementaire schoolvoorbeelden van hoe het absoluut niet moet. Karakterloos en op alle niveaus slecht getekend.

Intrigerend genoeg is Suzuki op de eigen Japanse markt bezig met veel boeiender automobielen, bijvoorbeeld de modellen onderdeel van het Kei-car-segment en de lokale Alto. Er is design-technisch duidelijk geen enkele focus om een consistent gamma te tekenen.

Het begon kort na de eeuwwisseling goed met de toen gloednieuwe iteratie van de naam Swift.

De proporties van die auto zijn fraai, ondanks de uitdagende - want kleine - oppervlakte waarbinnen alles moet gebeuren.

De Japanners zijn conservatief van aard, want de basisproporties werden niet veranderd voor de opvolger van die auto. Wel werd de surfacing veel geforceerder en de graphics idem dito. De Swift ging van een eenvoudig, maar sterk gelijnde auto, naar een overtrokken geheel.

Ook werd er niet geïnvesteerd in grotere wielen, noch in designoplossingen om deze minder klein te laten lijken. 

Maar het kon kennelijk allemaal nog veel erger. De nieuwe Swift is het metaal geworden designkwaad.

De op veel plekken totaal nietszeggende en schuchtere surfacing hinkt op vreemde gedachten, want rondom de motorkap wordt hij op verschrikkelijke wijze de hoek naar boven om geramd. De graphics van grille en koplampen zijn er aan de haren bijgetrokken en maken allesbehalve een onderdeel uit van een groter geheel. Het zijn opzichzelfstaande eilanden. De neus is knijpend scherp en ziet er door de puntige motorkap breekbaar dun uit. 

De knalharde feature lijn die voor en achter heupen creëert is een idee wat wellicht aardig te noemen is op schets, maar hier op een verschrikkelijke manier in de prakijk is uitgevoerd.

Door de kleine wielen oogt de overhang vooraan nog groter, zeker in een zij-frontaanzicht. Het grote visuele gewicht voor het voorwiel wordt verder vergroot door de grille die als een toeter alle huid naar voren lijkt te trekken.

Van de ietwat dom ogende neus en DRG richting de flank blijft de huid onder de harde featurelijn geheel 'nondescript'.

 In de dorpel eronder zien we een energieloze lightcatcher, slap, en van hetzelfde onboeiende vorm spectrum.

Klap voor de naam Swift

Wat een manier om de naam Swift opnieuw een dreun uit te delen. Het icoon dat in de jaren 80 het levenslicht zag, doet Suzuki zo opnieuw ernstig geweld aan. Het liep al een poosje niet zo lekker met de verkopen, want met 50.000 stuks in Europa deed de Skoda Fabia het drie maal beter en de Volkswagen Polo met rond de 300.000 exemplaren al helemaal ...

Het schort bij Suzuki aan zowel een correct basisidee - het waarom - als aan een bevredigende uitvoering - het hoe. Mismanagement in design op alle facetten. Dat gebrek aan designvisie is verbijsterend in het licht van de strategisch vaak sterke Japanners, zeker ook in het licht van de interessante lokale modellen. Krachteloze merken houden het niet lang vol, zeker niet op de veeleisende Europese markt.