Designreview Renault Symbioz: ‘Dit design ondermijnt voorsprong die merk had op designgebied'

Middels de symboliek van de levenscyclus - zoals beschreven in de designreview over de Megane E-Tech - werd Renault herijkt. Een emotioneel ontwerp-DNA met nieuw vormenspectrum werd via een brede reeks concept cars aan de wereld geïntroduceerd. De ideeën werden uitstekend vertaald naar productiemodellen: Renault ging van middle of the road auto’s naar uitgesproken metaal geworden joie-de-vivre-mobielen.

Een van de laatste concept cars van de lichting was de in 2017 gepresenteerde Symbioz Concept. Symbioz breidt de visie van autonome, elektrische en connected auto's uit naar een voertuig dat volledig communiceert met verbonden huizen, steden, andere voertuigen en wegeninfrastructuur. Autodesignwerk van de bovenste plank. De Symbioz is een zeer intelligent uitgevoerd – en ogende – auto. 

De productieauto met de Symbioz-naam is aanmerkelijk minder intelligent. De SUV kenmerkt zich bovendien door een onprettige mix van de oude designtaal, die als het ware door de nieuwe, veel hardere taal, naar boven duwt. De auto kent zachte, sensuele vormen van bijvoorbeeld de Clio, Mégane en Talisman in details, zoals de kleine sculptuur met badge in het spatbord, de schouders en de zeer grote diagonale highlight in de deuren. Verder is Symbioz knalhard in zijn surfacing en uitgerust met zeer uitgesproken geometrische grafische elementen in de vorm van de ruiten, koplampen en achterlichten, die – zoals met andere recente Renaults – met name aan grote concurrent Peugeot doen denken.

Het designteam heeft forse wielen onder de auto getekend en de Symbioz staat daardoor prima op zijn wielen. Wel zijn ze minder prettig aanwezig dan de exemplaren onder de Megane E-Tech. 

Heel bijzonder is het ontwerp niet en proportioneel is het geheel vrij nietszeggend, zeker ten opzichte van voorgaande ontwerpen.

De Symbioz is generiek in zijn proporties. De outline is die van een typische SUV. De auto kent niet de herkenbaarheid die de springerige Captur van de eerste generatie, noch matcht hij de consistente fraaie doorontwikkeling van dat recept in de tweede generatie.

De sculpturale kwaliteiten zijn inconsistent en weinig onderscheidend. De Symbioz maakt bovendien een oncomfortabele split tussen de designtaal die Van den Acker veertien jaar geleden introduceerde en het veel harder getekende werk dat Renault recent heeft laten zien. De sculptuur in de huid is enigszins schizofreen, hinkend op twee gedachtes, en bovendien minder expliciet concaaf en convex vormgegeven dan de zo geslaagde Megane E-Tech. De Symbioz ondermijnt, net als een aantal andere recent besproken Renaults, opnieuw de grote voorsprong die Renault ooit op haar concurrentie had op het gebied van werkelijk innovatief en relevant ontwerpdenken. Dat gaat op deze manier niet lang goed. Als iedereen in hetzelfde marktgat springt, dat van de veilig getekende, wat agressief ogende SUV, is er uiteindelijk steeds minder te halen.