Designreview Lexus LBX: ‘Gaat Lexus nu opeens boring cars maken?’

Lexus introduceerde eind jaren 80 de perfect uitgevoerde LS 400 – esthetisch zo veilig dat niemand aanstoot nam. Het exterieurontwerp werd tot op het neurotische gefinetuned: perfect, ietwat nondescript weliswaar.

Daarna sloeg het merk een reeks aan verschillende richtingen in. De blob die SC430 Convertible werd genoemd en begin 2000 het levenslicht zag, was voorzien van 'jelly bean styling'. Vijf jaar nadat dit al volledig uit de mode was

Ford paste in 1996 jelly bean styling al toe op de Taurus, een grote sedan voor de Amerikaanse markt die zijn zwaarlijvigheid klaarblijkelijk had overgenomen van zijn eigenaren.

In dezelfde periode werd de veel beter getekende IS ook geleverd. Een duidelijk Japanse sedan, met zeer uitgebalanceerde proporties en een profiel dat sportiever en lager was dan dat van de concurrentie. Behept ook met krachtige surfacing en zeer unieke jewellery: de Lexus-achterlichten waren een interessant designstatement. En direct slachtoffer van hun eigen succes, want menig prullaria-tuner bood ze voor allerhande modellen aan.

Pas vijf jaar later werd het gamma fatsoenlijk met sluitende ééndesignthematiek doorontwikkeld. Zo kende de tweede RX fraaie surfacing-oplossingen. Met Lexus-specifieke transities tussen de verschillende elementen, zoals de dynamische bovenzijde van de neus en zijn volumineuze beweging naar de cabine.

De tweede generatie IS had soortgelijke surfacing. Sterk ondersteund door grafische elementen van de koplampen, mistlampen, DLO en achterlichten.

Bovendien bekende Lexus kleur met Japanse invloeden in haar design-dna, zoals de uitgesproken gezichtsidentiteit met hoog gemonteerde slanke koplampunits die een unieke Down The Road Graphic creëren. Gaandeweg groeide Lexus zelfverzekerder in de uitvoering en doorontwikkeling van het merk-dna.

Met steeds meer intrigerende toepassingen van de surfacing oplossingen, die alsmaar beter als integraal onderdeel van de gehele line-up werden toegepast: alle auto's kregen een dynamisch profiel, expliciete grafische uitingen van de DLO en de herkenbare integratie van de koplampen en achterlichten met de surfacing vormen. Die negatieve ruimtes werden een werkelijk uniek stuk Lexus-dna.

De strategische introductie van de zogenaamde Spindle-grille tien jaar na de millenniumwisseling maakte dat geen enkele Lexus meer boring was.

(Tekst gaat verder na foto's)

Lexus tekende zijn modellen steeds fraaier, met meer driedimensionale features, waarvan hun rijke, barokke detaillering kundig geïntegreerd werd in het totale vormen spectrum. De surfacing wikkelt en draait over zichzelf, in zichzelf en achter zichzelf door – en bovendien rond grafische elementen zoals grilles, lampen en intakes. Goed gevonden!

Aan progressieve vormen, fraaie proporties en goede surfacing komt met de LBX abrupt een einde. Van futuristisch ging Lexus naar nondescript. Van herkenbaar, polariserend en avantgardistisch naar onzichtbaar, gezapig en terughoudend.

Lexus heeft zijn esthetische kalibratie verloren. De LBX mist de correcte toepassing van merk-dna en de designrandvoorwaarden - proportie, surfacing en jewellery - die een auto-ontwerp daadwerkelijk geslaagd maken. De LBX is een plethora van slappe aftreksels en generiek design. Als de LBX staat voor de toekomst van Lexus is die duidelijk: More Boring Cars.