Designreview Ferrari Testarossa: ‘Ontworpen als cashcow, geland als icoon voor eeuwigheid’

Het doel dat Ferrari met de Testarossa had was glashelder: cashen in de jaren 80.

De twaalfcilinder Ferrari met middenmotor ging in 1984 in productie als opvolger van de Berlinetta Boxer. De door Pininfarina ontworpen auto werd geproduceerd tot 1991. De naam Testarossa, 'rood hoofd' in het Italiaans, is een eerbetoon aan de Ferrari 250 Testa Rossa-raceauto uit 1957 en verwijst naar de roodgeverfde bovenzijde van het blok.

Het designteam bij Pininfarina bestond uit Ian Cameron, Guido Campoli, Diego Ottina en Emanuele Nicosia en stond onder leiding van designchef Leonardo Fioravanti, ontwerper van veel Ferrari’s uit die tijd. Het design kwam van Nicosia, maar zijn begeleiding door de getalenteerde Fioravanti was belangrijk. Als getrainde aerodynamicist paste Fioravanti zijn knowhow toe bij het ontwerpen van de aerodynamische lay-out van de Testarossa. De grote zij-inlaten, misschien wel de meest iconische die ooit op een Ferrari zijn toegepast, waren niet alleen een designstatement, maar ook functioneel: de lucht om de zijradiatoren mee te koelen kwam erdoor naar binnen en ging vervolgens naar boven en verliet de auto via de ventilatiegaten in de motorkap en de open achterzijde. Vanwege die oplossing – zo'n dertig jaar voordat verschillende moderne supersportwagenfabrikanten dezelfde methodologie toepasten – had de Testarossa geen achterspoiler nodig, waardoor de carrosserie eenvoudig en clean bleef en de radicale, brede sculptuur onaangetast en vrij van visuele ruis.

De horizontale elementen in de openingen, die van de deuren tot aan de achterspatborden liepen, waren nodig voor regels die grote openingen in auto’s niet toestonden. Hoewel ze er voornamelijk vanwege de regelgeving zijn, voegen ze een grote hoeveelheid karakter toe aan het ontwerp.
Een ander uniek ontwerpidee was een enkele, hoog gemonteerde achteruitkijkspiegel aan de bestuurderszijde. Deze zogenaamde Monospecchio-uitvoering is nu het meest gewild. Aanvankelijk werd bij Amerikaanse auto's de spiegel in 1987 verlaagd tot een normale plaatsing en kort daarna werd een zijspiegel aan de passagierszijde toegevoegd. Wat een luxe!

De vlijmscherpe randen en het harde, platte oppervlak van het Testarossa-lichaam waren een duidelijke afwijking van de gewelfde Berlinetta Boxer, een die destijds voor nogal wat controverse zorgde. Het radicale vertrek van de gracieuze vormen van de jaren 70 en de beweging naar de extravaganza van de jaren 80 zorgde ervoor dat de Testarossa voor altijd in het wereldwijde collectieve bewustzijn van autoliefhebbers is gegrift.

De horizontale proporties van de Testarossa zijn extreem, de volumes en graphics – die de breedte benadrukken – dragen nog meer bij aan het drama. De even uitgesproken en voor die tijd typische Ferrari vijfspaaks wielen sluiten aan bij het merk-erfgoed en vullen het ontwerp perfect aan: de ideeën van Fioravanti pasten naadloos bij de autofabrikant uit Maranello. Deze destijds zeer frisse, moderne kijk op het Ferrari-dna bracht de esthetiek van het merk naar een nieuw en relevant gebied: zowel visueel uniek als zeer functioneel.

Het doel dat Ferrari zich had gesteld voor de Testarossa, om fors geld te verdienen tijdens de jaren 80, werd bereikt: er werden bijna 10.000 Testarossa's, 512 TR's en F512 M's geproduceerd. Ferrari heeft ondertussen het modellenportfolio flink breder gemaakt, terwijl het tegelijkertijd het Pininfarina-talent achter zich heeft gelaten en het ontwerp van zijn nieuwe auto’s geheel in eigen hand heeft genomen.