Dertig jaar guitig Japans: Suzuki Swift

In 1983 werd de eerste Swift aan het grote publiek getoond tijdens de 25e Tokyo Motor Show. Aanvankelijk werd-ie als Cultus gedoopt, maar zou in Nederland als Swift door het leven gaan. Voor de dagelijkse boodschappen had Suzuki de Alto op de menukaart staan, de Swift werd net erboven in het gamma geparkeerd.

Onder de kap vonden we in eerste instantie een gezellig ronkende driepitter die 50 pk'tjes uit z'n 1,0-liter inhoud wist te persen. Een 12-klepper? Welnee, als kind van z'n tijd had de eerste Swift netjes zes klepjes in totaal. Met een wagengewicht van 675 kilo wist de kleine Japanner nog binnen de 16 seconden de 100 km/h te bereiken. Wie liever iets rapper van z'n plek wilde komen, kon kiezen voor de 1.3-versie. De viercilinder stuurde 67 pk naar de voorwielen, wat in een 0-100 tijd van 11,4 seconden resulteerde. De driepitter kwam bijna 19 kilometer ver op één litertje benzine. De viercilinder was met 1:17 ook behoorlijk aan de zuinige kant.

Spannender werd het met de GTi, de knalharde Swift die in 1986 om de hoek kwam kijken. De zestienklepper gaf de voorwielen de verantwoordelijkheid over 101 pk, waarmee de 100 km/h in 8,6 tellen op de snelheidsmeter stond. Wie er nu eentje wil, in originele staat, moet aardig de portomonnee trekken. Je telt zomaar meer dan een paar duizend euro neer voor deze vroege kleine hot hatch.

Eind jaren tachtig was het aan de tweede generatie van de Swift om het stokje over te nemen. We kregen de carrosserievorm voor ogen die we de komende jaren in weinig aangepaste vorm op de weg zouden zijn. Ook de Swift II verscheen met een driepitter onder de kap, die iets werd bijgeschaafd zodat -ie nu 53 pk mobiliseerde. De 1,3-literversie keerde terug, en wel met 67 pk. Aan de achterzijde preikten de bijzondere 'blokjesachterlichten'. Ze staan nog wel eens te koop, maar veelal behoorlijk aangetast door de roestduivel. Pas vanaf medio 1995 werd hier een remedie voor gevonden. Kwam er weer een GTi? Jazeker, hetzelfde blok als uit de vorige GTi werd zonder pardon in de destijds nieuwe hatchback gelepeld.

Was dat nou nog wat, zo'n giftige B-segmenter met GTi-spieren? De kleine Suzuki's kenmerkten zich in eerste instantie door de soepele motor waar prima rustig mee gereden kon worden. De grootste pret beleefde je door hard te werken. De Swift begon te kermen van plezier als hij hoger in de toeren werd gejaagd, z'n maximale vermogen kwam dan ook pas vrij bij bijna 6.500 tpm. Blijft dat wel heel? Ook dat zat wel snor met de befaamde Japanse bouwkwaliteit. Wie z'n Swift graag rap de bocht om wilde krijgen moest z'n aandacht er wel bijhouden. De Japanner was lekker eigenwijs en schoof in een bocht graag door over z'n voorbandjes. Geregeld staan er exemplaren met een veerpootbrug te koop om de scherpe randjes van dit euvel af te slijpen.

Tot het voorlaatste model bleef het uiterlijk van de Suzuki nagenoeg ongewijzigd. Een aantal facelifsts hielden het wagentje fris, maar tegen het einde van z'n levensloop kwam -ie toch wel wat bedaagd over. In 2004 werd de vierde generatie van de Swift op tafel geslingerd, en na 16 jaar zagen we dan eindelijk een heel ander ontwerp. Suzuki's B-segmenter groeide in elk opzicht en werd een stuk volwassener. Ook nu kon Suzuki het niet laten om een heerlijk hoogtoerenblok in de Swift te lepen. Het label GTi werd vervangen voor Sport, maar de filosofie van z'n voorvader bleef van kracht. Het apparaat is misschien minder snel dan z'n concurrenten, wat stuurplezier en beleving gooit -ie ook in z'n nieuwste vorm nog altijd hoge ogen. Messcherp stuurgedrag en het geluid van het hoge toerental is bijna verslavend te noemen.

De huidige generatie kwam in 2010 op de markt, en leek meer een facelift dan een nieuw model. Toch was dat laatste het geval, vrijwel geen enkel onderdeel is één op één overgeheveld uit z'n voorganger. Van de huidige en voorgaande generatie rijdt in Azië een sedan rond met de naam Dzire. Erg begerenswaardig is die auto met z'n aangeplakte kont wellicht niet te noemen. De eerdere Swift Sedan, zoals die van de tweede generatie rondging, deed dat beduidend beter. Ook een Cabrio hebben we na de tweede generatie Swift niet meer langs zien komen.

Identiteitscrisis

De Suzuki heeft door de jaren heen een behoorlijke identiteitscrisis gehad. Zo is -ie in Pakistan op de markt geweest als Suzuki Khyber, in Zuid-Amerika als Forsa en in Australië als Holden Barina. GM had in Noord-Amerika liefst drie versies op de menukaart, de Chevrolet Sprint, Geo Metro en Pontiac Firefly. Pontiac het merk van dikke zes- en achtcilinders? Welnee! In Japan was bovendien de Isuzu Geminett leverbaar, ook dit was niets anders dan een gerebadgete Swift. De tweede generatie is in Nederland nog op de markt geweest als Subaru Justy, uiteraard met vierwielaandrijving. In China, tenslotte, ging de auto door het leven als Chang'an Gazelle.