De 21-jarige Rachel zal ooit Alvis-collectie van vader erven en bereidt zich daarop nu al voor

Rachel Pascoe is geen standaard naam in een Nederlands telefoonboek. Dat klopt: haar vader is zo Brits als Worcestersauce en haar moeder honderd procent Nederlands. De voertaal in huize Pascoe is Engels, hoewel vader Dave voortreffelijk Nederlands spreekt, ook al woont hij pas 21 jaar in Nederland. Rachel is enig kind en de oogappel van beide ouders. Papa is ‘ingenieur in olie en gas’ van beroep en ontvluchtte bijna een kwarteeuw geleden het grijze Aberdeen in Schotland, waar de zon slechts vier dagen per jaar schijnt. Zijn expertise brengt hem op tal van plekken op deze aarde, maar hij kiest voor Nederland vanwege een vacature die op zijn lijf is geschreven én vanwege het klimaat. Huh? Ja, van hem hoeft het niet overdreven zonnig en warm. Engelsen blijven Engelsen.

De inmiddels gepensioneerde ingenieur heeft een voorliefde voor auto’s uit zijn geboorteland en bezit nu drie Alvissen. Op een clubvergadering valt Dave’s oog op zijn latere echtgenote, met wie hij op late leeftijd een dochter krijgt: Rachel. Zij krijgt de voorliefde voor Engelse auto’s met de paplepel ingegoten.

Alvis als exclusief en onbekend alternatief voor Rolls-Royce

Als ze nog geen jaar oud is, gaat ze mee in de Triumph TR3, maar die blijkt te krap voor drie personen. Er moet een andere – klassieke – auto komen. Wat blijft er dan over om de vakanties naar allerlei uithoeken van Europa mee te maken? Een Rolls-Royce? Een Bentley? Een Bristol? Allemaal ‘no go’s’: te duur, te kwetsbaar en te kostbaar in onderhoud. Wat blijft er dan over als je exclusief en onbekend wilt rijden? Een Alvis natuurlijk.

Dave geboren in Alvis-regio

Toch is het geen toeval dat het gezin het merk Alvis adoreert. Dave is namelijk geboren in Acocks Green, een dorp tussen Birmingham en Coventry. De grote barokke cabriolets die elke ochtend voorbij stuiven, maken indruk op de jonge Dave. Hij weet niet zeker om welk merk het gaat, maar vermoedt dat het Alvissen zijn, die hun shake-down ondergaan op de weg door zijn geboortedorp. Hij neemt zich voor er ooit een te bezitten. Daar gaan echter heel wat jaren overheen. Pas wanneer Rachel kan lopen, maakt Dave zijn droom waar.

Alvis TA21 komt in 2004

De TR3 maakt in 2004 – wanneer Rachel één jaar jong is – plaats voor een Alvis 3.0 Litre TA21 Drophead Coupé uit 1951, want open rijden zullen ze. Je bent tenslotte Brits of niet. De Alvis is een handgebouwde luxueuze auto, de perfecte, onbekende tegenhanger van een Rolls-Royce of Bentley. Bovendien is hij veel betaalbaarder. Wel zo handig als het gezin heel Europa doorkruist. Zo slikt het koelsysteem goedkope witte wijn als er problemen ontstaan in hartje Frankrijk. Rachel wordt vanaf haar allerjongste jaren in de watten gelegd en brengt uren door op de achterbank van de Alvis, keurig beschut tegen de elementen. Daar word je sterk van, zullen haar ouders hebben gedacht. Met de TA21 heeft vader Pascoe het merk definitief in zijn hart gesloten en hij koopt er in de loop der jaren nog twee bij: een TA14 Vicarage Special uit 1950 en een TA14 3L3-prototype uit 1948.

Rachel stagiair in advocatuur

Tot Dave’s grote geluk interesseert zijn dochter zich voor auto’s, maar gaat ze rechten en voeding studeren. Momenteel loopt ze stage bij een advocatenkantoor en ambieert ze een carrière in de publieke gezondheidssector. Ze kan niet wachten tot ze haar rijbewijs in ontvangst mag nemen. Het was de bedoeling dat ze op de dag van de fotoshoot het begeerde stukje plastic zou kunnen tonen, maar het rijexamen verloopt anders dan in haar dromen: een brugpieper op de fiets gooit roet in het eten. Die verschuilt zich op het moment suprême precies achter de rechter A-stijl van de lesauto, waardoor de examinator wel moet ingrijpen om een aanrijding te voorkomen. Gezakt! Dus moet pa mee om Rachel en de Alvis op locatie te kunnen fotograferen. Niet dat hij daar bezwaar tegen heeft. Ook nadat zij is geslaagd, zal hij zijn Alvis niet meteen uit handen geven. Ze zal er eerst aan moeten wennen, aan de zware, onbekrachtigde besturing bijvoorbeeld. Ze is er speciaal voor naar de gym gegaan om aan krachttraining te doen. “Ik ben fanatiek aan het sporten, omdat ik graag oldtimers wil rijden.”

Rachel wil oude auto's om betrokkenheid

“Moderne auto’s trekken me niet zo”, vertelt Rachel. “Ze nemen alles uit handen. Oude auto’s betrekken je juist bij het rijden. Alles gaat zwaarder, je moet er meer bij nadenken. Dat is veel leuker”, stelt ze vast. Ze ziet zich voorlopig eerder in een goedkope tweedehands haar woon-werktraject afleggen dan in een van de Alvissen thuis. “Mijn droomauto is een Nissan Figaro uit de jaren 90. Toevallig met het stuur aan de rechterkant, zodat ik vast kan wennen. De Figaro met zijn perfect uitgevoerde retrostyling heeft de jaren 60-vibe in zich. Heel knap van Nissan. Ik houd nu eenmaal van die periode. Ook de ‘forties’ en ‘fifties’ spreken me aan. De sfeer van die tijd wordt perfect weergegeven in films als ‘Breakfast at Tiffany’s’ en ‘My Fair Lady’ met Audrey Hepburn”, aldus Rachel. Favoriet zijn echter de muziek, de romantiek en de kostuums van ‘The Sound of Music’. Een jonge dame met een oude ziel, zo ziet ze zichzelf.

Wennen aan rechtsgestuurd

De familie Pascoe koestert haar drie Alvissen. Het prototype wordt momenteel gerestaureerd en bevindt zich bij de plaatwerkerij en spuiterij. Het is de bedoeling dat Rachel met deze oldtimer gaat rijden zodra die af is. Tot die tijd laat pa Dave haar onder zijn begeleiding in de TA21 rijden. “Het zijn geen gemakkelijke auto’s in de omgang. En dat ze rechtsgestuurd zijn, zal ook even wennen zijn voor de jonge Rachel.”

Zij heeft er vrede mee. “De eerste ritten zullen beperkt zijn tot deels mee- en zelf rijden tijdens clubritten. Hopelijk heb ik voor de dagelijkse ritten snel de beschikking over een eigen moderne auto. Mijn budget zal niet heel groot zijn, dus het zal iets gewoons worden, zodat ik ervaring kan opdoen. Eens zijn die drie Alvissen namelijk van mij.”

Zelf sleutelen aan auto’s heeft niet bepaald haar interesse. Alleen al de gedachte dat ze haar minutieus onderhouden nagels ervoor zou moeten afknippen, bezorgt haar kippenvel. Toch neemt ze nu en dan een sleutel en een schroevendraaier ter hand en vet ze het leer van de bekleding in. “Nu ik ouder word, wil ik wel graag weten hoe een auto in elkaar steekt en hoe de techniek werkt, dus kijk ik geregeld mee hoe mijn vader de drie Alvissen onderhoudt en repareert. Uiteindelijk wil ik namelijk ook graag een oldtimer zoals de Alvis rijden”, zegt ze. Stiekem hoopt haar vader dat ze ooit een wederhelft treft die kan sleutelen.