BRM P15 V16 wordt opnieuw gebouwd

Direct na de oorlog begon een groep Britse technici onder leiding van Harry Mundy aan de ontwikkeling van een raceauto. Het mondde uit in de BRM P15 V16. Een auto die op allerlei technische vlakken het kunstje afkeek van vooroorlogse Duitse techniek van Mercedes-Benz. Mundy, hoofdverantwoordelijke voor het project, wilde namelijk de technologie die de voormalige vijand had ontwikkeld 'uitbuiten'. Onder meer de ophanging en de versnellingsbak was geïnspireerd op techniek uit de Mercedes-Benz W165. De motor die ervoor werd ontwikkeld, was een 1,5-liter V16. Alles met het oog op een deelname aan de racerij en uiteindelijk ook de Formule 1.

De BRM V16 kwam uiteindelijk in 1950 voor het eerst in actie in de racerij en kon - na eerdere mislukte pogingen - uiteindelijk ook meedoen in de Formule 1. In de jaren die volgden, waren onder andere grote namen als Stirling Moss en Juan Manuel Fangio achter het stuur van de alsmaar in ontwikkeling zijnde BRM te vinden. Fangio zou het later 'één van de best rijdende auto's' noemen die hij ooit had gereden. Echt succesvol werd de BRM echter niet; hij verscheen slechts vier keer aan de start van een Grand Prix, haalde twee keer de eindstreep en er werd slechts één punt mee gescoord. Onder meer de betrouwbaarheid van de V16 liet te wensen over, al was het met een vermogen tot rond de 600 pk een een maximaal toerental van 12.000 tpm wel een monster voor z'n tijd.

Nu, 70 jaar na de eerste race-uiting van de BRM V16, wordt de raceauto nieuw leven in geblazen. Dat wil zeggen; er worden op basis van de originele tekeningen drie nieuwe exemplaren gebouwd. Er is namelijk nog maar één originele BRM over en die blijft veilig in het museum staan. Voor John Owen, de inmiddels 81-jarige zoon van BRM-teambaas Alfred Owen, is het een droom die uitkomt. Hij krijgt één van de exemplaren en kan zo eindelijk zelf de auto ervaren. "Ik heb enigszins egoïstisch altijd gedroomd om dat geluid weer te horen, maar nu kan ik die ervaring ook met anderen delen. Om die V16 weer te horen schreeuwen is heel speciaal, iets dat je nooit vergeet." Owen was pas 10 jaar toen hij het voor het eerst hoorde.

De drie te bouwen exemplaren worden voorzien van originele chassisnummers die in de jaren 50 waren gereserveerd, maar nooit zijn gebruikt. Stuk voor stuk worden de onderdelen op basis van technische tekeningen nieuw gemaakt. Daar is men bij fabrikant Hall and Hall nu al mee bezig. Uiteindelijk moeten de drie auto's volgend jaar klaar zijn en meedoen aan historische races. Eén is dus al vergeven aan Owen en zijn familie, de andere twee worden te zijner tijd aangeboden voor aankoop. Reken maar dat het een extreem duur verhaal wordt om er eentje in je garage te kunnen parkeren.