Back to the Future: Maserati Boomerang

Het enige gereedschap dat Giorgetto Giugiaro in 1972 nodig had om de auto van zijn dromen te tekenen, was een scherp geslepen potlood en een lange liniaal. Het resultaat wilde hij aanvankelijk omschrijven als zijn 'meest irrationele auto-ontwerp ooit'. Een visie die op slag veranderde toen het management van Volkswagen het apparaat van dichtbij kwam bekijken.

Meer dan anders was Giorgetto Giugiaro gemotiveerd om eens lekker een modelletje voor zichzelf op papier te zetten. Een auto waarin hij een aantal van zijn eerder in andere spraakmakende studiemodellen toegepasteideeën nog eens kon laten terugkomen. Een snufje Tapiro, een wolkje Iguana en vooral een flinke scheut Caimano waren nodig om tot de spectaculaire Boomerang te komen.

Van een houten model dat Giugiaro in 1972 toonde op de salon van Turijn, groeide de Boomerang in vijf maanden uit tot een volledig operationeel prototype op basis van een Maserati Bora. De auto was net op tijd klaar voor de salon van Genève in 1973. Wat de bezoekers zagen, was de automobiele interpretatie van een Italiaans maatkostuum: even onberispelijk in de plooi gestreken als onmogelijk om een dag te kunnen dragen. Giugiaro wist dat zelf maar al te goed. Voor hem was de Boomerang een kunstwerk.

Alles voor de looks
Een sculptuur waarmee je ook kon rijden. Heel hard zelfs, dankzij die machtige 4,7-liter V8 van Maserati. En tegelijkertijd toch ook weer niet zo hard, vanwege de nogal gebrekkige aerodynamica, een aspect dat Giugiaro bewust een ondergeschikte rol had gegeven. Want hoe plat en scherp van snit de Boomerang ook mocht zijn, gestroomlijnd was hij niet echt. De Italiaan liet esthetiek prevaleren. Dit ontwerp moest hem in grafisch opzicht helemaal tevredenstellen, en daarmee basta.

Veiligheidsvisionair
Het interieur van de Maserati Boomerang is minstens zo spectaculair als het exterieur. Giugiaro haakte in op het groeiende besef dat auto's veiliger moesten worden. Hij ontwierp een deelbare stuurkolom, die bij een aanrijding met een ketting zou worden weggetrokken van de bestuurder, wat klinkt als Procon-Ten dat Audi in de jaren negentig had. Het stuurwiel zelf is een verhaal op zich. In de auto is er niet meer van te zien dan de stuurwielrand, waarvan de platte spaken direct achter een cirkelvormige klokkenpartij verdwijnen. Zoals bij moderne Citroëns, maar dan veel extremer. Giugiaro wilde zelfs een airbag in het hart van het stuur, maar dat was technisch nog niet haalbaar. Vandaar dat enorme instrumentarium.

De erfenis van de Boomerang
Giugiaro zou het grootste ongelijk van de wereld krijgen toen hij de Boomerang een weinig relevante auto noemde. In werkelijkheid was het een blauwdruk van de vormtaal die de 'Car Designer of the Century' nog jaren zou hanteren om een aantal fenomenale succesnummers op de weg te zetten. De Boomerang was zelfs de directe aanleiding voor Volkswagen contact op te nemen met die getalenteerde Giugiaro. Er was immers een opvolger voor de Kever nodig, plus nog wat andere modellen.