40 jaar later durft Stephan Opel Rekord E als guilty pleasure op te biechten
Dikste Opel van de straat
Stéphan Vermeulen brengt een auto ter sprake die hij misschien beter voor zichzelf had kunnen houden: de allerlaatste Opel Rekord, die in 1986 werd opgevolgd door de Omega.
Ik was altijd meer een fan van de Opel Ascona B. Mijn vader reed er een, mijn broer had hem als eerste auto en als beginnend automobilist stuurde ik vaak in een opgefokt exemplaar van een vriend. Maar nu de jaren voortschrijden en hij echt bijna helemaal uit het straatbeeld verdwenen is, krijg ik meer en meer sympathie voor de allerlaatste Opel Rekord. De grote middenklasser die met zijn no-nonsense uitstraling Opel uitstekend vertegenwoordigde in wat we nu het D-segment noemen. Misschien was Rekord E (letter die staat voor de generatie) zelfs wel een beetje een E-segmenter, al moest de laatste Rekord in zijn beginjaren de Commodore en de Senator boven zich dulden. De Ascona en Rekord zaten overigens ook best dicht op elkaar in het gamma. Ik kon het vanuit mijn slaapkamerraam altijd goed vergelijken. De Rekord Caravan van onze buurman stond altijd voor de groene Ascona 1.9 N op lpg geparkeerd. Vanuit het grote, lage raam van de doorzonwoning had ik een prima zicht op het interieur waarvan Opel veel meer werk had gemaakt. Vergeleken bij de schoenendoos met het instrumentarium van de Ascona oogde het Rekord-dash veel voornamer, ik zag ook veel meer schakelaars. Het was de dikste Opel van de straat, die verder vooral veel C-Kadetts telde.
Als je een Rekord reed, ontsteeg je toch echt wel een beetje de massa, hoe raar dat ook mag klinken, maar let wel, iedereen reed in de jaren 70 en 80 Kadett! Echt sportieve uitvoeringen heeft de Rekord nooit gekend, en het motorengamma reikte dan ook niet veel hoger dan dat van de Ascona, waarvan net als bij de Kadett, wel legio opgefruite versies bestonden. Na de facelift won de Rekord aan uitstraling. Oké, het bleef een grote Opel en kon niet tippen aan een Mercedes W123, BMW E28 of aan de Franse ‘limousines’, hij ging vanaf 1982 steeds meer op de Senator lijken en zeker de laatste exemplaren, en vooral die met de 2.2i-motor, mochten er zijn. Er is een grote kanttekening. Dat ik hem steeds meer ging waarderen naarmate de jaren vorderden, komt misschien nog wel het meest doordat onder hem misschien wel de lelijkste Opel ooit zat: de Ascona C. Die laatste Ascona maakt van de laatste Rekord mijn guilty pleasure.