Menu
| Uitvoering | ID |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1969 |
| Jaar van aanschaf | 2000 |
| KM-stand bij aanschaf | 90.000 km |
| KM-stand laatst | 170.000 km |
De ID is de meest simpele maar ook de meest betrouwbare en robuuste van alle DS’en. Mijn exemplaar is in 2000 naar Nederland gekomen en volgens de overlevering ben ik de tweede eigenaar. Inmiddels heb ik met deze auto dik 70.000 kilometer gereden. De DS blinkt uit door zijn veercomfort. Niet iedereen is daar liefhebber van – ik heb zelfs eens iemand achterin gehad die er misselijk van werd.
Verder valt deze auto op door zijn ruimte-aanbod en rijpositie. De wegligging is voor zijn tijd onovertroffen. Hij helt geweldig over maar raakt nooit uit zijn spoor. Verder is hij tijdloos mooi. In de witte kleur en eenvoudige uitvoering komt de vorm goed tot zijn recht.
Bijzonder aan dit bouwjaar is dat deze auto is voorzien van een geheel in zwart uitgevoerd oud dashboard, dus nog zonder de ronde klokken. Mijn auto is voorzien van een tachtig liter grote LPG-tank. Sommigen vinden dat heiligschennis maar ik heb er niet zo veel moeite mee. Het milieu en mijn portemonnee varen er wel bij.
Snel is mijn auto allerminst. Bij het stoplicht hou je alleen niet-opgevoerde brommers en zwaarbeladen vrachtauto’s bij. Toch is hij vlot genoeg om op een normale manier mee te komen met het verkeer. Je rijdt er niet mee vooraan in de file, zullen we maar zeggen.
Tijdens het rijden is een nadeel het grote gat tussen de derde en vierde versnelling. Wanneer je bij zo’n 100 km/u naar de hoogste versnelling schakelt is er tot zo’n 120 km/u nauwlijks trekkracht. En dat is juist de snelheid waar je dat nodig hebt - eigenlijk is een vijfbak de beste keuze. Maar dan zit je vast aan een Super5 en die zijn er alleen met het nieuwe dashboard met de rond klokken. De prettigste kruissnelheid is 130 km/u. Wanneer je geduld hebt, rij je zonder al te veel moeite de meter uit zijn kastje dat tot 180 km/u loopt. Dan wordt het rijgenot trouwens flink verpest door het enorme windgeruis van de stijlloze portierramen. Je hebt wel enorme kijkcijfers van het overige verkeer als je op zo een snelheid langssuist.
Al het onderhoud laat ik doen bij een DS-specialist. Grote problemen zijn er nooit geweest. Elke vijfduizend kilometer moet hij afwisselend een grote en kleine beurt hebben. Het enige malheur dat er ooit is geweest is een lekkend (bekrachtigd) stuurhuis. Dat schijnt een standaardklacht te zijn. Verder is er geen onderhoud geweest dat je niet ook met een reguliere occasion hebt. Deze auto is ontwikkeld in een tijd dat een uur arbeid een gulden kostte. Wanneer er reparaties zijn, gaat daar soms flink wat tijd in zitten. Dat zie je terug op de garagerekening.
De auto slaapt ’s winters binnen. ’s Zomers staat hij buiten. Ondanks dat hij toen hij in Nederland kwam een anti-roestbehandeling heeft gehad, is de eerste roest al te zien. Het ziet er naar uit dat de techniek de carrosserie gaat overleven zoals dat zo vaak gaat met (Franse) klassiekers. Omdat de simpele DS’en niet meer veel waard zijn, is het economisch onverstandig hem te restaureren. Voorlopig is dat nog lang niet aan de orde en kan deze ID nog vele kilometers mee. Op het moment ben ik aan het sparen voor nieuwe banden. Want de Michelins die er onder horen zijn inmiddels onbetaalbaar!
Over het vermeende onbetrouwbare karakter van dit automobiele monument kan ik dus niet meepraten. Zelfs met het beruchte hydraulische systeem is nog nooit iets aan de hand geweest. Met de beroemde roestgevoeligheid van de Citroën DS maak ik inmiddels uitgebreid kennis. Vandaar dat ik de duurzaamheid als onvoldoende heb gewaardeerd. Als je het goed wil doen, heb je bij deze auto eigenlijk een stalling nodig.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
