BMW 220i Coupé (2017)

autoreview

28 januari 2017 om 23:04

Uitvoering	220i Coupé
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2017
Jaar van aanschaf	2017
KM-stand bij aanschaf	28 km
KM-stand laatst	2.067 km

Opnieuw Freude am Fahren

1.275 km
28 januari 2017

Na twaalf jaar ononderbroken BMW gereden te hebben, had ik een tijdelijke budgetauto nodig. Dat werd een Alfa Romeo 156. En toen was het tijd om een nieuwe te bestellen. Ik was zo verslingerd geraakt aan de Alfa, dat ik eigenlijk mijn zinnen had gezet op de Alfa Romeo Giulia 2.0 benzine. Op dat moment stonden enkel Giulia diesels in de toonzaal en geen hond die wist wanneer de benzine er zou komen. Geen concessiehouder ook overigens. Op den duur werd ik het beu en besloot eens bij BMW te gaan piepen. Een 2-serie coupé leek me immers ook wel wat. En je zal het natuurlijk altijd zien: net nadat ik mijn poot onder de verkoopsovereenkomst voor een 220i coupé had gezet - in het Melbourne Rot, met stoffen interieur (leer is mooier, maar de Alfa had ook leder en mijn wederhelft klaagde in te winter dat dit te koud was aan haar bevallige derrière en in de zomer te heet, business-pack (met onder meer navigatie en PDC), adaptief M-onderstel en 17-duims velgen - kreeg ik telefoon van Alfa Romeo. Dat de benzineversie - met een maandje of drie vertraging - eindelijk onderweg was. De tien weken dat ik nog op mijn BMW moest wachten tot-ie geleverd zou worden, heb ik diep vanbinnen spijt gehad.

Tot ik eindelijk mijn coupé mocht afhalen. Ze rijdt stroever dan de Alfa, maar voelt daardoor eigenlijk ook degelijker aan. Het interieur is veel saaier dan dat van een Alfa, maar alles zit veel beter op zijn plaats. Om je een voorbeeld te geven: hoe vaak ik tijdens het inparkeren met de Alfa mijn rechterspiegel omlaag wilde zetten (ik rij niet graag krassen op mijn velgen) maar per ongeluk mijn vier pinkers opzette: ik ben er de tel bij kwijtgeraakt. Bij de 220i hoef ik dat overigens niet te doen, want de rechterspiegel richt zich automatisch ietwat naar onderen van zodra je de achterruitversnelling inschakelt. Kortom: ik vond de Alfa een héél fijne auto, maar toch voelde de BMW een beetje opnieuw als thuiskomen.

De motor

Centraal voorin (want achter de vooras) ligt een 2-liter Twin Turbo met 184 pk. Die doet heel stil zijn werk. Zo stil, dat ik eigenlijk af en toe het geluid van de Twin Spark nog wel mis. Vanaf 1.350 toeren is er volop koppel aanwezig en bij ongeveer 4.000 toeren krijgt-ie nog een tweede schop onder de kont. Jammer dat ze nog moet roderen en ik de eerste 2.000 kilometers tot max 4.500 toeren mag gaan: lang duurt het plezier van die tweede schop onder de kont dus niet. In zesde versnelling (ik heb een handbak genomen, past vind ik beter bij het sportieve karakter) tegen 120 km/u draait de motor ongeveer 2.200 toeren per minuut.

Voorts kan je kiezen uit vier standen: economy, comfort, sport en sport+. In Economy zal je allicht het theoretisch gemiddeld verbruik van 5,7 liter wel halen, maar dan gaat-ie ook vooruit als een kreupele schildpad met secondelijm aan de poten. Wat wél geinig is, is dat je dan een schermpje krijgt hoeveel kilometer verder je geraakt met één benzinetank dankzij de keuze van de Economystand. Ik gebruik deze enkel in traag stadsverkeer. De comfortstand is zo'n beetje de gulden middenweg. Gasrespons is goed, vering is comfortabel. In de sportstand is de motor zeer goed bij de les. De minste druk op het gaspedaal zorgt er al voor dat-ie heerlijk snel vooruit komt. Zo wist ik gisteren nog een Subaru BRZ te verslaan tijdens een stoplichtsprintje, hoewel ik het volle vermogen van de motor nog niet kan aanspreken. De Subaru ging er desondanks volop voor, dat kon ik duidelijk horen. In deze Sportstand is de vering ook merkbaar harder. Leuk voor snelle bochtjes, op de snelweg is het toch iets te hard om nog comfortabel te zijn. Gelukkig koos ik voor de adaptieve M-ophanging, zodat voor lange ritten de Comfortstand kan genomen worden. In de Sport+ is de gasrespons en de ophanging hetzelfde afgesteld als in Sport, maar het verschil is dat alle elektronische hulpmiddeltjes om de auto op het 'rechte pad' te houden, uitgeschakeld worden. Deze stand test ik pas uit wanneer de motor voldoende gerodeerd is. Over die elektronica gesproken: dat is in deze BMW beter voor mekaar dan in de Alfa Giulia (diesel heb ik wel proefgereden). De elektronica in de BMW laat namelijk behoorlijk wat slip- en schuifwerk toe, om pas in te grijpen wanneer het gevaarlijk dreigt te worden. In de Giulia grijpt de elektronica in wanneer er misschien mogelijks gevaar dreigt en verstoort zo de pret.

Handigheidjes die ik mocht ondervinden

De opties die ik nam bij de aanschaf van de wagen ken ik wel, maar tijdens het rijden ontdekte ik ook nog enkele dingen waarvan ik het bestaan niet af wist. Zo doet deze auto aan rev-matching: bij het op- of terugschakelen (en dus tijdens het ontkoppelen en gas loslaten) valt de motor niet terug naar het stationaire toerental, maar past die zich aan, aan de gekozen versnelling. Het grote voordeel: scheelt ongetwijfeld iets aan tijd bij het optrekken, bij sportief genomen bochten krijg je bij terugschakelen niet plots een 'snok'. Nadeeltje: afremmen op de motor bij bijvoorbeeld rood licht gaat iets trager.

Toen mijn vrouw tijdens de solden wilde gaan winkelen in het Shopping Center en het file was richting dakparking, schrok ik een beetje. Ik verwachte bij het terug vertrekken op de helling van die parking dat de wagen iets naar achter zou bollen. Niet dus. De wagen voelt wanneer-ie op een helling staat en remt van zichzelf, tot u terug wil vertrekken. Hill Assist, zo blijkt.

Het verbruik

Wel, groot was mijn verbazing toen er na amper 400 km de benzinemeter al een flinke duik had genomen. Op het normverbruik van 5,7 liter had ik uiteraard niet gehoopt, daarvoor rij ik te weinig in Economystand. Maar 9,1 liter per 100 km, zoals na de eerste tankbeurt bleek? Dorstiger dan mijn ouwe Alfa! Tweede verrassing: deze Bimmer blijkt een kleine benzinetank te hebben. Er past slechts 52 liter aardsap in. Gelukkig was er tijdens de tweede tankbeurt al enige verbetering te merken: 8,3 liter per 100 km. Een derde keer ben ik nog niet gaan tanken, maar de boordcomputer (die tot na de komma juist blijkt bij de eerdere tankbeurten) geeft nu 7,6 liter gemiddeld op. We gaan dus de goeie kant op.

Zo, dat was het voor nu. Van zodra ik de 2.000 kilometer voorbij ben - en het gas er op mag - vul ik aan.

De 2000 km voorbij

2.067 km
9 februari 2017

En dus mag er voorbij de 4.500 toeren gegaan worden. Niet dat ik de naald al tot het rood trek - ik zal haar geleidelijk aan verder inrijden - maar er mag toch al eens een beetje zotter gedaan worden.

Aanvankelijk had ik er een beetje spijt van dat een zescilinder - we spreken dan over de M240i, lichtere zespitters zijn er niet meer - een beetje buiten mijn budget lag. Maar ik moet eerlijk zeggen dat hoe meer kilometers ik maak en hoe soepeler ze gaat rijden, hoe prettiger ik deze viercilinder vind. Dankzij de Twin Power Turbo krijgt ze al flink wat trekkracht bij 1.300 toeren. Op 3.500 krijgt ze nog eens een extra schop onder de kont, wat aanvoelt als de atmosferische zes-in-lijns van weleer. Het geluid is natuurlijk niet hetzelfde, maar deze 220i klinkt ook bijlange niet slecht.

Ook over het verbruik ben ik tevreden. Ik zit momenteel op 7,2 liter gemiddeld, wat ik, hoe ik haar gebruik, heel erg netjes vind. Ik denk dat als je continu in de Eco Pro-modus rijdt, de fabrieksopgave van 5,6 liter per 100 km haalbaar moet zijn. Ik duw haar echter, van zodra de motor warm is, steeds in sport. Ten eerste reageert ze dan veel sneller op het gas, ten tweede ligt ze dan - dankzij de adaptieve M-ophanging - veel strakker op de weg. Enkel op de snelweg zet ik d'r in de Comfort-stand.

Soit, ik ben met de dag meer tevreden over mijn Lady in Red.

8,0