Zondagsrijder rijdt Opel Zafira

Mijn eerste Zafira, wie had dat gedacht? Ik reed Ferrari's, Porsches, Lamborghini's, Bentley's, Jags en Range Rovers, nooit Opels eerste mpv. Terwijl de eerste generatie Zafira, ooit zo succesvol, een van de highlights uit de Opel-geschiedenis is geweest.
'Het is een walgelijke auto', zegt mevrouw, die hem als leenwagen heeft meegekregen. De eerste indruk geeft haar gelijk. Hij is bloedsaai. Op de kleur na, donkergroen, is alles grijs aan hem. Mijn kentekenobsessie van destijds komt van pas. Ik zie onmiddellijk dat hij van begin 2000 is. We leefden in het wieldoppentijdperk en het plastic op de velg – geen aftermarket, de shit kwam af-fabriek - is geen 17 inch-bluf maar gewoon maat 15. De uitlaatpijp is geen designkunstwerk maar een simpele pijp. Ik vind hem nu al sympathiek.
Walgelijk? Dat zullen we nog wel eens zien. Ik pak mijn kans en graai de sleutel van de keukentafel om het schandelijkste gat in mijn cv te dichten: de Ultieme Gezinswagen waar de Volvoveertigers van nu op spuugden, Zondagsrijder inbegrepen. Ons vonnis: burgerbak.
Getoetst aan de criteria van nu is de Zafira inderdaad een walgelijke auto. Hij remt niet, stuurt als een dweil, deint als een waterbed. Maar het is dat ik net uit een Mégane RS stap, anders had ik het niet eens gemerkt. Het voelt solide en het rijdt. 'Weinig beleving', zou de verwende testrijder noteren. Dat blieven we niet meer, een mpv die niet kan hoeken. Als wij mpv's vergelijken wint niet de grootste maar de coolste, right?
De eerste Zafira was er voor de Opel-mensen en hun nuchtere behoeften. Ruimte, flexibiliteit, misschien een airco voor de warme dagen, voorziening die met een nu uitgestorven woord toen 'luxe' heette. Goed, zei mijnheer Opel, jullie een airco. Kost wel extra, ja? In euro's: 1134 rond. Veel geld? Je had de keus.
Always look on the bright side, wisten we toen. Ik kan het nog. Ik zie een overzichtelijk, eenvoudig dashboard met duidelijke ronde klokken en uitstekend bereikbare bedieningsknoppen. Achterin is hij ruim. De hoofdruimte is klasse, het laadruim enorm. Volgens de Opel-norm van toen, die Opel vast had moeten houden, is deze doos op wielen de perfecte Opel. Het oor bevestigt wat je ziet. Hij klinkt als een Opel. Met die 1.8 16V komt hij prima van zijn plaats. Hij zit lekker zacht, nu ook taboe. Hij staat er best pront bij voor een familieding met 227.000 kilometer op de teller. Ik zie geen scheuren in de stoelen. Met dit museumstuk gaan we heus Frankrijk halen, tot de nok geladen. Ik ken premiumproducten die zijn lat niet raken.
Kortom, een uitstekende, doordachte auto. Dat remmen valt trouwens best mee, als je je hyperbolische RS-maatstaf laat varen. Maar het ontwerp dan? Is-ie niet te saai? Vast. Maar waarom zeggen we dat? We zijn verslaafd geraakt aan design, bussen met vouwen en kronkels. Maar daar kunnen fabrikanten klanten weer van laten afkicken door op de rem trappen en zich te bezinnen op wat bijvoorbeeld een Zafira hoort te zijn; veel plek van A naar B. Let's face it, een auto in dit genre is een gebruiksvoorwerp, zo mooi als hij goed is. Wat weerhoudt ons hem weer zo te leren zien? In 2000 konden we het ook.
Aldus leerde opa van een rondje Zafira. Zo maken ze niet meer, sprak opa. Kom er maar in, jongelui!