Weblog - Hoe de auto onbetaalbaar werd

De Telegraaf maakt er een sport van elke gecrashte of gestolen supercar dramatisch peperduur te noemen. Het is ironie met een bittere bijsmaak. Álle auto’s zijn peperduur voor álle inkomensklassen die zelf moeten dokken. In het A-segment is op een enkele kale lokkip na onder de 15 mille niks meer te vinden. Ik geef het je te doen met het salaris van een schoonmaker of verzorgende in een verpleeghuis, en een benzineprijs van binnenkort €2,40.

Mijn shock and awe-moment kwam toen ik de prijs zag van de nieuwe Peugeot 308. De test-GT met een doodgewoon driecilindertje en 130 pk moest met een paar niet excessieve opties bijna 42 mille opbrengen. Daarvoor heb je uitstekende Koreaanse EV’s met ruim 400 kilometer actieradius en alles erop en eraan. Tot je dienst, die 308 is er inderdaad vanaf €29.000 en de mijne was net als mijn Yaris Cross en sowieso de meeste testauto’s behoorlijk opgetuigd, maar tot voor kort was die GT-prijs GTI-geld. In 2016 testte ik, met dierlijke vreugde mag ik u wel zeggen, de 308 GTI met 270 pk. De prijs? Een luttele €41.940. De vanafprijs van de 308 destijds? Rond de twintigduizend, met minder vermogen maar ook een substantieel lager gewicht.

Dit is geen appels met peren vergelijken, dit zijn harde euro’s tegen harde euro’s. Niks jamaar veiligheid; ook toen haalde de 308 vijf sterren in de crashtest. In dezelfde periode steeg de basisprijs voor opperconcurrent Golf met ruim 10.000 euro naar €32.500. Wat is er in godsnaam aan de hand in B- en C-segment?

Ok, gestegen uitrustingsniveaus, de escalerende prijsspiraal van grondstoffen en chips. Wat de redenen ook zijn, het houdt een keer op. De verkoopcijfers spreken boekdelen. Bij de januaridip van 11,2% zal het niet blijven. De stijging afgelopen maand kan niet anders dan een tijdelijke opleving zijn nu de koopkracht hard keldert en aan de randen van Europa een verschrikkelijke oorlog woedt. RAI en Bovag kunnen hopen en bidden wat ze willen, 2022 wordt een rampjaar voor de dealers.

Misschien moeten we los van de geopolitieke omstandigheden vaststellen dat de auto voor gewone mensen net zo onbetaalbaar is geworden als een huis, en dat het voor de niet-leasende havenots mogelijk nooit meer goed komt. Niks doemdenken; dat is wat je ziet. Knappe dealer die de jongste generatie hoogopgeleiden in een nieuwe auto weet te praten. Ze hebben hoge studieschulden, krijgen geen hypotheek, zijn als huurders aangewezen op een vrije sector waar huisjesmelkers ze het vel over de oren halen, verdienen uiteraard weer net te veel voor huurtoeslag; het is een dodelijke cocktail voor de automarkt.

Je staat er niet dagelijks bij stil. Autoprijzen zijn abstracties. Voor veel auto’s in de zakenklasse zal geen spaarpot worden omgekeerd. Maar vooral afgelopen jaar zette ik soms grote ogen op boven de prijslijsten. Hoe de importeurs dan toch die peperdure kleine suv’jes weten af te zetten? Toevallig weet ik dat die wèl particulier worden gekocht en door wie; ouderen met iets meer bestedingsruimte dan de jongere privékoper met zijn door leenstelsels en huisbazen geleegde portefeuille. Bij de zestigplussers zit de pijn niet; huis vrij, kinderen uitgevlogen, vaak nog behoorlijke pensioenen. Misschien was het allemaal lease hoor, maar de Yaris Cross was in januari het populairste model achter de Peugeot 2008. Ik vond het een teken. De rest stilt zijn mobiliteitsnood met een zo goedkoop mogelijk tweedehandsje. Ik snap met de dag beter waarom.