Wachten op het CJIB
31
Het zal vorig voorjaar zijn geweest toen ik met mijn Alfaatje vier kilometer te hard langs de flitspaal knetterde. Doorgaans krijg je daarvoor binnen enige dagen in het kader van de verkeersveiligheid volledig geautomatiseerd een acceptgiro in de bus. Maar dat lukte het CJIB dit keer niet.
Een paar maanden na mijn overtreding staat namelijk de deurwaarder op de stoep bij Huize De Boer. Een dwingend briefje erbij in een taal die voor leken niet te begrijpen is, waaruit blijkt dat ik uit naam van de koningin megabucks moet storten naar mijn vrienden in Leeuwarden. Dat heb ik dus maar gedaan om van het gezeur af te wezen.
Gauw heb ik een brief gestuurd naar het CJIB waarin staat dat ik nooit een normale acceptgiro of een verhoging heb ontvangen. Ik schrijf naar aanleiding van de acceptgiro's wel vaker brieven naar het CJIB. Niet zelden worden er namelijk fouten bij gemaakt. Het is me tot twee keer toe overkomen dat geen boete ontving, maar meteen een aanmaning. Na veel heen en weer geschrijf heb ik daarover excuusbrieven ontvangen vanuit Leeuwarden.
Op mijn deurwaardersbrief kreeg ik een ontvangstbevestiging met de mededeling dat mijn schrijven is doorgestuurd naar de juridische afdeling. Daarna volgde helemaal geen antwoord meer. En omdat het CJIB meteen met zware middelen (de deurwaarder) voor de dag komt, besloot ik hetzelfde te doen en de Ombudsman in te schakelen. En ik moet zeggen: die heeft zich flink vastgebeten in de zaak.
Vorige week werd ik zelfs gebeld op mijn mobiele telefoon (!) door een mevrouw uit de provincie die van de juridische afdeling van het CJIB bleek. Je moet voor de grap eens proberen om contact op te nemen met die juridische dienst. Wedden dat je niet langs de telefoniste van het CJIB komt? Maar zelf even een klant opbellen, is geen probleem. De mevrouw deelde mij mede dat ik naar aanleiding van het onderzoek door de Ombudsman het geld dat ik aan de deurwaarder heb betaald weer krijg teruggestort. Ik geloof zelfs dat ik aan het einde van het gesprek het sorry-woordje heb gehoord.
Aangezien een telefoongesprek mij niet erg rechtsgeldig lijkt, heb ik gevraagd om een brief te sturen met de uitslag van deze zaak. En raad eens? Die lag onlangs in mijn brievenbus. Hierin wordt onder meer verklaard dat mijn aanvankelijke brief 'bij het CJIB in het ongerede is geraakt'. Nu ben ik nogal wantrouwend van aard, en geloof ik dat hier had moeten staan: 'op de bek-houwe-en-betalen-stapel is gelegd'. Pas toen de Ombudsman kwam informeren, is de boel weer wakker geschud. Bijna een jaar nadat ik onrechtmatig de deurwaarder op mijn dak kreeg, krijg ik dus mijn geld weer teruggestort. Maar als het aan het CJIB had gelegen, had ik van de zaak nooit meer iets gehoord.
De moraal van dit verhaal? Ook bij het CJIB worden (heel regelmatig zelfs) fouten gemaakt. Beschouw het niet als normaal dat er na een lullige overtreding in het kader van de verkeerveiligheid volledig geautomatiseerd een paar tientjes van de rekening worden gehaald. Blijf dus schrijven als je 't zakie niet vertrouwt. Hou ze scherp en probeer ze op een gelijke manier te benaderen als het incassobureau ons aanspreekt: pedant en onvriendelijk.
Ik krijg het pas echt benauwd bij de gedachte dat deze krabbelaars na de invoering van de kilometerheffing verantwoordelijk worden voor het innen van honderd miljoen (100.000.000) extra rekeningen per jaar. Bij mij thuis valt er in één op de drie poststukken van het CJIB een fout te ontdekken. Stel je voor dat het DDR-kastje en de ontvangers langs de weg ook nog eens goed is voor een flinke hoeveelheid fouten, en er zal bijna geen enkele juiste rekening worden verstuurd. Ik hoop dat de nationale bonnenmachine nog van een flink spuitje olie wordt voorzien voordat het zover is.
Overigens: mijn deurwaarderskosten krijg ik terug. De verhogingen van mijn nooit ontvangen bekeuring blijven gewoon staan. Ik geloof dat ik maar weer eens een briefje ga schrijven.
Nic De Boer
Autojournalist
Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.
