Vuile patser!

Donderdagavond, een uur of zes. Ik ben onderweg van Amsterdam naar Amersfoort en het is weer eens gezellig druk op de A1. Geen regen of ongelukken, maar gewoon zo'n file waarvan niemand begrijpt waarom-ie er eigenlijk is. Ter hoogte van Blaricum sukkel ik met een vaartje van zo'n 30 km/h op de rechterrijstrook met het overige verkeer mee. Wanneer ik het eindpunt van de invoegstrook net voorbij ben, zie ik vanuit m'n ooghoek een grote zwarte auto met veel te hoge snelheid aan komen scheuren, om zich vervolgens vanaf de vluchtstrook – vol in de remmen – tussen mij en m'n voorligger te persen. De laatste jaren probeer ik me niet meer door dergelijk gedrag te laten opnaaien, maar ik kan het toch niet laten om het streepjeshemd achter het stuur met een grootlichtsignaal te laten merken dat ik z'n actie niet kan waarderen. Via het geopende bestuurdersraampje maakt de Maybach-bestuurder – ja het is er echt één – een wegwerpgebaar. Of geeft-ie me nu de vinger?
Uiteraard blijft de BN'er, succesvolle advocaat, vastgoedhandelaar of anderszins met veel geld en weinig smaak gezegende meneer niet rechts hangen. Tuurlijk niet; vrijwel ogenblikkelijk nadat hij mij heeft gesneden, drukt-ie zich met evenveel voortvarendheid tussen het overige woonwerk-plebs. De geschrokken Passat-rijder die de Duitse mastodont plotseling voor z'n neus krijgt, kan een kopstaartje nog maar net voorkomen.
Maar ja, hoe gaat dat soms met files; de ene keer vordert het verkeer op de linkerstrook sneller, dan weer stroomt het rechts wat vlotter door. En dus kom ik de Maybacher even later met een tempo van pakweg 40 km/h weer rechts voorbij. Hij heeft het ook in de gaten en ja hoor, huppekee: met snij-actie nummer drie knalt-ie weer naar rechts. Direct achter mij.
Gna, gna. Even denk ik nog: zal ik wel, of zal ik niet? Maar het kind – of de aso, aan u de keus – in mij wint de inwendige tweestrijd. Ik laat wat meer ruimte ontstaan tussen mij en m'n voorligger en wacht tot de haastige Maybach-man me tot op m'n achterbumper genaderd is. Dat had-ie niet moeten doen. U denkt misschien: hij zal toch niet ... Nee, ik trap niet keihard op m'n rem. Kom, er zijn grenzen. Wat dan wel? Ik geef vol gas en doe daarmee een beroep op de uitlaat-eekhoorn van mijn vijfcilinderdiesel In rustige periodes slaat dit sympathieke beestje een voorraadje roet in het uitlaatsysteem op, dat in tijden van nood via het gaspedaal op afroep beschikbaar is. Het meest probate middel tegen bumperklevers dat ik ken. En ook dit keer stelt de eekhoorn me niet teleur wanneer ik het gaspedaal bijna door het schutbord trap: een enorme, grofstoffelijke roetpluim – fijnstof is voor watjes – daalt neer over de Maybach. Die is gelijk rijp voor een rondje wasstraat, maar dan wel het complete vip-programma, graag. Ha, hij ziet eruit alsof-ie een week onder de rook van Pernis heeft gestaan! Eat my fumes, sucker! Vlak daarna komt-ie me weer rechts voorbij op de uitvoegstrook naar Laren, zijn neus stevig dichtknijpend, z'n zo-even nog helder wit-blauw gestreepte hemd voorzien van een welverdiende grauwsluier. De boodschap is aangekomen, mission accomplished. Voldaan vervolg ik mijn tocht huiswaarts.
Maar tobber die ik ben, vraag ik me 's avonds laat toch af: was mijn reactie niet té kinderachtig? Ben ik zelf ook een ontzettende aso? Of ben ik gewoon maar een mens?