Touchscreen

Ben er nu uit: touchscreens zijn wel stoer, niet fijn. Terwijl ik ze eerst geweldig vond; flashy jongensspeelgoed, lekker Star Trek. Nu ik vrijwel wekelijks in nieuwe auto's rijd, merk ik wat een niet te stuiten vlucht het foefje heeft genomen. Van Hyundai tot VW lift iedereen mee.
Waarom? Voor ons bedieningsgemak, of om de concurrentie bij te benen? Was het maar net zo praktisch als het mooi is. Ik moet vaak twee of drie keer drukken voor iconen 'pakken', wat een onaangenaam gevoel geeft, helemaal als je 's winters met verkleumde handen in een koude auto zit. Dan ga je harder drukken en gebeurt er nog niks.
Even storend vind ik het ontbreken van houvast. Omdat je speelveld vlak is moet je mikken. Het raken van symbolen vergt concentratie. Dat is niet bevorderlijk voor je koersvastheid op de weg. Het verschil met een iPad is dat je die recht voor je hebt en niet achter het stuur zit. Vaak zit dat scherm bovendien net te ver. Dat leidt af en brengt je als bestuurder uit evenwicht; in je linkerhand dat zware stuur, rechts de gewichtloosheid van een tiptoets. Dat is geen comfort.
Blijf er onderweg dan van af, zou je zeggen, en er zijn fabrikanten die uit veiligheidsoverwegingen gebruik alleen toestaan als je stilstaat. Dat wordt lastig als ook de klimaatregeling is geïntegreerd in het schermmenu. In de Fisker Karma, waar zelfs de achterruitverwarming wordt bediend via het multimediascherm, heb je geen keus.
Spraakbediening lijkt het redelijke alternatief, maar iedereen weet wat een geklooi ook dat kan zijn, met namen die de boordcomputer niet of niet meteen verstaat. Ik zeg niet dat vroeger alles beter was. Ik wil gewoon contact, een knop, drukken en draaien. Prettiger en veiliger. Als er dan toch een scherm moet zijn: die ooit beschimpte, iDrive-achtige menuknop op de middentunnel is, mits goed geplaatst, de perfecte brug tussen analoge feel en digitaal gemak.