Technomoe

Hightech heb je om wat aan te hebben, toch? Volgens de statistieken ligt dat anders. Uit twee recente onderzoeken, een van het marktonderzoeksbureau J.D. Power en een van de Duitse opiniepeiler Forsa, blijkt dat veel techniek aan boord door automobilisten met geen vinger wordt beroerd.

Dat geldt met name, maar niet alleen, voor veiligheidsbevorderende assistentiesystemen. In de VS laat een fors deel van de bestuurders voorzieningen als hotspot (38 procent) en parkeerhulp (35 procent) links liggen. In Europa worden alleen cruise control en navigatiesystemen door een grote meerderheid van de kopers daadwerkelijk ingezet. Minder dan de helft laat zich vertroetelen door de parkeerassistent; baanwisselassistent, spraaksturing, head-up-displays en nachtzichtcamera's worden door bijna de helft van de bestuurders niet gebruikt.

Dat is lang niet altijd omdat de fabrikant in zijn oneindige wijsheid heeft besloten dat we niet zonder kunnen. Zo'n nachtzichtcamera is een dure optie die welbewust is gekozen. De aanschaf moet dus wel het zuiverste consumentisme zijn, meer kan ik er niet van maken. We bestellen het, omdat het te koop is, om er vervolgens nooit meer naar om te kijken.

'En jij dan?', vraagt mijn innerlijke waakhond wat ik zelf zou doen als ik voor anderhalve ton een 7-serie aan zou schaffen; 'met of zonder nachtzichtcamera?' Ok, ik sta niet in voor de technojunk in mezelf. Het is té leuk. Full options! Toevallig heb ik er ook nog wat aan, bleek toen een paar maanden geleden een test-BMW een nachtelijke botsing met een ree voorkwam. En mensenkinderen, wat ziet zo'n schermpje er mooi uit.

Maar ik ben net als iedereen een mens van deze tijd, kip zonder kop, verzamelaar van overbodigheden. Op mijn smartphonemenu tel ik 50 apps; ik gebruik er zes. Mijn televisie ontvangt vele tientallen kanalen, terwijl ik niet of nauwelijks kijk. Mijn peperdure MacBook fungeert uitsluitend als postbus, Spotify-jukebox en typemachine; met een budgetlaptopje voor minder dan de helft had ik ook prima kunnen leven.

Ik zou wel eens onderzocht willen hebben hoeveel eigenaars van topklassers gebruik maken van de bizarre configuratiemogelijkheden in hun multimediasystemen. Denk aan de instelbare kofferklephoogte, aan het moeilijke dilemma of we de follow me-home-verlichting in twintig, dertig of zestig seconden willen laten doven, de gescheiden klimaatzones links, rechts, voor en achter. Het heeft de decadentie van een hondenkapsalon in Beverly Hills. Maar het moet allemaal.

Uit de statistieken valt af te leiden dat het verzadigingspunt is bereikt. Ik vind dat niet onlogisch. We zijn de godganse dag met apparaten in de weer. Elke nieuwe functie vergt een extra handeling, een volgend leerproces, nóg een password voor een overvol geheugen. We lopen zo ademloos achter de feiten aan dat we opgeven. Maar we willen het natuurlijk wel allemaal hebben. Ik ken echt geen belachelijker wezen dan de mens.