Reserves inbouwen bij Giulia-voorpret
Beste Alfa Romeo-vrienden,
Ik moet jullie bekennen dat ik me nogal zorgen maak over de toekomstige Alfa Romeo's, te beginnen met de Giulia.
Op internet heerst namelijk een extreem enthousiasme over de nieuwe D-segmenter van het Italiaanse merk, de - understatement van het jaar - langverwachte opvolger van de 159.
Uiteraard is het ook geweldig dat Alfa Romeo eindelijk komt met een nieuwe auto, maar mijn indruk is dat mensen daar zo blij om zijn, dat ze meteen ook geloven dat de beste auto van de afgelopen decennia op het punt staat om onthuld te worden. Iets wat het merk zelf ons ook maar wat graag wil doen geloven.
En daar maak ik me nogal zorgen om. Met een dergelijk - ik zeg het maar voorzichtig - overspannen verwachtingspatroon kan de daadwerkelijke auto alleen maar tegenvallen.
Ik denk hierbij aan Maserati, dat onlangs met de introductie van de Ghibli en nieuwe Quattroporte feitelijk eenzelfde herstart kreeg als nu bij Alfa Romeo het geval is.
En dan denk ik: hoe vergaat het de Ghibli en Quattroporte nu? Ik vind met name de Ghibli een mooie auto, maar de beste auto's in hun klasse zijn deze Maserati's simpelweg niet. Als je niet valt voor het Italiaanse design, dan blijven er auto's over die simpelweg net niet goed genoeg zijn om de BMW's, Mercedessen en Audi's van deze wereld weerwoord te bieden.
Ik heb de indruk dat iedereen denkt dat Alfa Romeo met de nieuwe Giulia in één klap de mooiste én beste auto uit het segment gaat neerzetten. Maar waar is dat op gebaseerd? De achterstand van de 159 op de concurrentie was aan het einde van z'n carrière pijnlijk groot.
Natuurlijk gaat Alfa Romeo een heel erg grote stap zetten met de Giulia, maar is realistisch gezien de kans niet groot dat we te maken gaan krijgen met een tweede Maserati? Met andere woorden: een merk dat prachtige auto's maakt, die rationeel bezien net niet goed genoeg zijn om de concurrentie af te troeven?
Ik moet daaraan toevoegen dat Marchionne en consorten in mei 2014 heel erg veel van mijn sympathie verspeeld hebben met de presentatie van de plannen voor 'het nieuwe Alfa Romeo'.
Met name vanwege de buitengewoon onsympathieke manier waarop de voorwielaandrijvers uit het verleden weg werden gezet als 'niet Alfa-waardig'. Daarbij doelde het merk niet alleen op de waardeloze - hier nooit officieel geleverde - Arna, maar ook op de fraaie 164 en zelfs de 147 en 156 waren volgens de wijze marketeers van het Italiaanse merk geen echte Alfa Romeo's. Ik denk met veel plezier terug aan de 147 die mijn ouders hebben gehad en dus vind ik dat een belediging.
Waarom de Alfa-fans zo schofferen? Simpel, het is allemaal marketing. Met het wegzetten van de recente modellen als 'niet Alfa-waardig' wil het merk de nieuwe auto's namelijk extra speciaal maken. Dat had echter niet op zo'n nare manier gehoeven wat mij betreft.
En dan is er ook nog het 'skunkworks-prinicpe' waarvoor Alfa Romeo zou hebben gekozen: een getalenteerde groep ingenieurs in totale afzondering van het 'middelmatige moederconcern Fiat' (dat immers voorwielaandrijvers bouwt!) laten werken aan een fabelachtige rijdersauto.
In deze tijden van het delen van platforms gaat dat er bij mij ook niet in. Ik kan me niet voorstellen dat er totaal geen overleg is met Chrysler, dat ongetwijfeld ook graag het nieuwe achterwielaangedreven 'Giorgio' platform wil gebruiken, naar verluidt een afgeleide van de Ghibli-bodemplaat. Je kunt mij niet wijsmaken dat ze bij Alfa Romeo aan zo'n basis mogen knutselen zonder hun Amerikaanse collega's daarbij te betrekken.
Ik kijk net zo erg als jullie uit naar een Alfa Romeo die op alle vlakken de concurrentie overtroeft, maar ik ben te vaak door de Italianen teleurgesteld om mee te gaan in het ongefundeerde enthousiasme dat nu de boventoon voert.
