Opgesloten

Deze jongen reed ik half november de garage in om hem pekelvrij te laten overwinteren. Destijds geloofde ik, de vaderlandse winters kennende, dat zijn detentie nooit van lange duur kon zijn. Hij staat er nog.

Ik heb hem welgeteld eenmaal van stal gehaald. Het zal half januari zijn geweest, toen de zorgen om de accu gingen kriebelen. De grote sneeuwcrisis leek voorbij, de dooi viel in, de zon droogde de wegen. Met het lood in de schoenen begaf ik me naar de garage, bevreesd dat de beminde zich zou wreken voor mijn ontrouw. Niks ervan. Het was starten en lopen, na twee maanden streng. Dat mag vergeving heten.

De rit ging zachtjes, liefdevol. Met de tederheid van een bezorgde minnaar warmde ik zijn verkleumde sportlijf op en ik gunde me de prachtige illusie dat de zescilinder dankbaar ruiste. Ik was de oude man die na een leven kwijnen met zijn onvergetelijke eerste liefde wordt herenigd. Zou Anita Witzier me voor de camera hebben gevraagd hoe ik me voelde, dan had ik de naar mannentranen hunkerende kijkers niet teleurgesteld. Tel mij de zegeningen van een Benz uit '93. Wat was ik trots op hem.

De dag daarop was mijn tijdelijk bevrijde dorp opnieuw Antarctica. Sindsdien staat de geliefde weer verloren achter slot en grendel, met op zijn conto twintig kilometer luchten in drie maanden. Kon ik hem maar zeggen dat het voor zijn eigen bestwil is.

Wat snak ik naar de lentedag waarop ik met E. de hardtop kan verwijderen en uit zal rijden voor een bad in zon en maartse geuren, de dag waarvan ik me haast niet meer voor kan stellen dat hij komt. Ik haat de winter, maar ik zou hem dankbaar moeten zijn. Hij heeft de Benz weer tot een droomauto gemaakt. Nooit heb ik zo naar hem verlangd als nu.

Lijden scherpt de geest. We zijn vergeten hoe geweldig autorijden is. We doen het te vaak.