Mores op het fietspad

17 augustus 2009 om 12:35

De afgelopen tijd beweeg ik me steeds vaker met de fiets door het verkeer. Het valt me op dat er op de fietspaden soms bijzondere gewoonten heersen. Laten we maar zeggen dat mijn fietsmanie komt door het mooie weer – ik weet anders ook niet wat me bezielt. Fietst u een stukje met me op?

Ik fiets zeker niet om de files rond de hoofdstad te ontwijken. Op de fietspaden is het minimaal zo druk – spatbord-aan-spatbord bewegen mijn medeforensen en ik ons richting Zuidoost.

Onder fietsers is het spatbordkleven een doodgewone en volkomen legale bezigheid. Ik beweeg me (net als in de auto) graag wat sneller voort dan de rest. Een paar keer tijdens mijn tripje valt het dan op dat een andere fietser vlak achter me in het kielzog duikt. Dat lijkt me niet zonder gevaar, want als ik plots van koers wissel, snij ik mijn achterligger flink.

Navraag bij wielrennende vrienden leert dat een spatbordklever minder hard hoeft te trappen om vooruit te komen omdat hij dan minder last van de luchtweerstand heeft – en ik maar denken dat juist autorijden voor luie mensen is. Even de trappers stilhouden is de remedie. De spatbordklever passeert dan verongelijkt. Slechts één keer is het voorgekomen dat iemand zijn excuses aanbood.

Op het fietspad zijn enorme snelheidsverschillen ook toegestaan. Waar je als automobilist in het kader van de veiligheid volledig geautomatiseerd een boete voor te hard rijden krijgt toegestuurd, word je op het fietspad gepasseerd door bromfietsers en wielrenners met een snelheidsverschil van soms wel honderd procent. Ik schrik me elke keer het apezuur als er weer zo eentje met een noodgang passeert. Kennelijk worden hoge snelheden op het fietspad als veilig beschouwd. En dat terwijl ik me op de fiets juist een stuk onveiliger voel dan in de auto. Maar dat ligt dan kennelijk aan mij.

Verder ben ik als regelmatige fietser al heel vertrouwd met elektrische voertuigen. De brommertjes met elektromotor rukken in het Amsterdamse al stevig op. Da's een hele verbetering want de ruftende blauwe walm van de gemiddelde brommer hangt nog minutenlang boven het asfalt. Wél is het oppassen geblazen met die elektrische dingen. Waar een reguliere brommer zich aankondigt met een geknetter op een volume waarmee mijn auto niet door de APK komt, is zo'n elektro-geval volkomen geruisloos. Als ze passeren is het best schikken als je in heerlijk gedachten verzonken in het ochtendzonnetje op je stalen ros voortpeddelt.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

72 Bekijk reacties