Lelijkerds

Voor de deelnemers aan Klokje Rond zijn de twee ergste lelijkerds de Fiat Multipla en de SsangYong Rodius. De overeenkomst is dat ze allebei verleden tijd zijn. Actuele probleemgevallen kom je op de haatlijsten van Klokje-gangers zelden tegen en dat is curieus, want ze zijn er wel degelijk. De verwachting dat designers in 2012 van de geschiedenis hebben geleerd smaakresistent te tekenen wordt nog regelmatig beschaamd.
Vergeet niet dat ze het zwaar hebben. In het designtijdperk moeten ze risico's nemen, op het gevaar af te ver te gaan of net niet ver genoeg. Voor die jongens is de tijdgeest Russische roulette. De klant wil iets speciaals, maar je weet nooit hoe zijn pet staat. Hierbij, geheel op persoonlijke titel, een overzicht van verse incidenten:

- BMW X1: er komt een facelift aan, die niet zal helpen. De oplopende taillelijn, die achterzijruiten en over-ontworpen achterlichtpartijen zijn Japans geforceerd. Over de als ontwerp niet hartelijk ontvangen 1-serie ben ik erg tevreden, maar dit is de meest verkrampte BMW sinds de eerste X5. Er zit geen rust in die vorm. Over het front geen klagen, dat heeft stamina.
- Dacia Sandero: een depressie op wielen. Dacia heeft voor een grijpstuiver geprobeerd bij de tijd te blijven zonder het zich te kunnen veroorloven. Er kwam een vlees geworden samenraapsel van dat je leert wat zo sympathiek aan de Logan is: die doet zich niet mooier voor dan hij is.
- Renault Mégane Estate: heeft het probleem dat kont heet. De curieus gevormde achterlichten illustreren het verschil tussen modern doen en modern zijn, tussen mode en stijl. Mode is hip doen, in dit geval barokke willekeur. Stijl: een tijdloze balans die niet in goocheme details steekt, maar in de logisch verklaarbare regie van hun onderlinge verhoudingen.
- Honda Civic: Je zou de moed moeten bewonderen, het is nog slim gemaakt ook, proportioneel wringt het letterlijk aan alle kanten. Heeft net als dat vorige gedrocht het gekunsteld tegendraadse van tweederangs sciencefiction. Battlestar Galactica, zoiets.
- Citroën C3: geval van retromarketing waar tijdens het ontwikkelingsproces al zichtbaar niemand in geloofde, een Deux Chevaux 2.0 die niet te dol mocht worden. Hip met de staart tussen de benen, geen eenheid van gedachte. Vreemde bochten, een onbehouwen knik achter de A-stijl en afgrijselijke achterlichten moeten het bolletje gewicht verlenen. Lifestyle, geen ontwerp.
- Lexus CT 200h: Wanstaltige poging een vijfdeurs op een coupé te laten lijken met een miniruitje in de achterdeuren dat helaas niet in balans komt met de ver doorgetrokken achterruitpartij. Heeft de charme van een half geopend sardineblik.
- 107/ Aygo/ C1: verdrietig omdat ze niet ontworpen maar berekend zijn. Van een probeer-er-maar-wat-van-te-maken-vrolijkheid die doekje voor het bloeden is. Denk aan de minimalistische allure van Alex Issigonis' eerste Mini en ween bittere tranen.
- Peugeot: waar te beginnen in dit defilé van lelijkerds? De 207, de 3008 en 5008 – de opgeblazen disproportionaliteit blijft verbazen, terwijl de interieurs om te stelen zijn. Het wordt wel beter: 208 en 508 zijn toonbaar en een stuk decenter, het licht is gezien. Wait and see.
- De Volvo V40: zo gelaagd kan lelijkheid dus zijn. Theoretisch zou je er mee moeten kunnen leven - als het geen Volvo was geweest. Onder die vlag is hij een cynische, opportunistische knieval voor de trendmarkt: ditjes en datjes. Maar goed, ik vind de eerste Multipla wèl prachtig. Smaken verschillen, zo is het dan ook wel weer.