Kras (2)

Je hebt ongetwijfeld de handen vol aan je zegenrijke werk, maar mag ik toch even een momentje van je vragen? We kennen elkaar niet, ik heb geen idee wie je bent – man of vrouw, jong of oud – maar jij was dus degene die mij afgelopen week de schok van de maand bezorgde, zonder te weten wie je raakte.

Ik keerde opgetogen terug uit Marokko, waar ik de eer genoot de wereldwijde introductie van de nieuwe Range Rover te mogen bijwonen, een event om niet snel te vergeten – zie, mocht het je interesseren, het videoverslag van collega en reisgenoot Frank Jacobs. Je zou denken dat ik na drie dagen spelevaren met de suv aller suvs van alle eerbied voor mijn eigen huis- tuin- en keukenmachines was genezen, maar vreemd genoeg verheugde ik me intens op de oude Zweed die me bij thuiskomst wachtte. Als een kind zag ik uit naar de hereniging met de paarse Volvo S90 die ik, na een tip van een andere collega, afgelopen maand van Marktplaats plukte. Alleen de grootste dwaas zou zo'n buitenkans op de hereniging met zijn huismerk hebben laten schieten. Paars met handbak, je verzint het niet.

Ach, hij stond er nog, vlakbij het Zaanse treinstation waar ik hem drie dagen eerder had achtergelaten. Geroerd ontgrendelde ik met de werkende afstandsbediening – 15 jaar oud, onverwoestbaar – mijn zescilinder limousine. Tevreden laadde ik mijn reistas in de enorme kofferruimte, wederom getroffen door de massieve degelijkheid van de kofferklep, lood- en loodzwaar. Mijn geluk was met geen pen te beschrijven.

Toen pas aanschouwde ik, in het fletse lantaarnlicht, jouw artistieke nalatenschap; een barokke kras over de volle lengte van mijn auto. Je had er werk van gemaakt. Diepe, onuitwisbare voren liepen via achterscherm, achter- en voordeur naar de voorste wielkast. Waar de eerste sierbies niet naar je zin was geweest, had je een tweede, diepere lijn getrokken. Goed, jij je zin, je trof me in het hart: ik barstte in tranen uit. Mijn mooie, oude Volvo, voor een kapitaal verminkt door jou, De Grote Onbekende.

Sindsdien krijg ik je niet uit mijn gedachten. Wie was je? De nieuwe Holleeder uit Koog aan de Zaan, tien jaar oud? De tachtigjarige fietsenmaker die de openbare parkeerhaven voor zijn huis als de zijne beschouwde? Een 440-rijder met een minderwaardigheidscomplex? De muts die dacht dat het haar ex was? De grootste puistenkop van Vak F?

En welk gereedschap gebruikte je? Mes, schroevendraaier, sleutel? Wat waren je motieven? Verveling? Was je dronken, gedrogeerd? Was het wraak? Maar op wie dan, als je niet eens wist wie je te grazen nam? Begrijp me goed: ik snap gewoon niet wat je dreef. Wil je het me alsjeblieft in begrijpelijk Nederlands uitleggen, er van uitgaande dat je de taal beheerst? Doe het hier. Dan kan ik de geschiedenis een plekje geven, zoals wij Nederlanders zeggen. Zorg wel dat je anoniem blijft. Want vind ik je, dan zijn de rapen gaar – dat weet jij ook.