Jongen, hou dat stinkbusje!

Daar voeg ik mijn stelling aan toe dat dit beleid pas draagvlak krijgt wanneer het zich ook eindelijk eens richt op automobilisten met beperkte financiële middelen. Die zien EV’s al naar gelang hun politieke invalshoek nu ofwel als linkse hobby of als subsidiesnoepgoed voor de rijken. Vergeet niet dat zij in de meeste gevallen niet van enig fiscaal voordeel hebben kunnen profiteren. Tot de Tesla-league zullen ze nimmer doordringen, de modale en ondermodale inkomens die nu de hete adem van de politiek in de nek voelen, vooral in grote steden die met ambitieuze milieuprogramma’s de doodsteek toedienen aan om te beginnen hun bejaarde diesels.

Ik kwam er in Amsterdam een kennis tegen uit mijn thuishaven, die van de schone kunsten. Hij is componist van hedendaagse klassieke muziek, muziek waar een groot publiek slecht aan kan wennen. In die sector is geen droog brood meer te verdienen. K. heeft het nog getroffen. Een dag in de week geeft hij les aan de andere kant van het land. Hij rijdt op en neer met zijn Mercedes V-klasse. Maar vanaf mei dit jaar mag hij met de antieke dieselbus zijn stad niet meer in. Shit!

Hoe verder? “Heb je geld?”, vraag ik naar de bekende weg. Natuurlijk niet. Van de 750 euro sloopvergoeding voor zijn Benz koopt hij geen schonere tweedehands, terwijl het met zijn aanzienlijke jaarkilometrage toch een jonger dieseltje zou moeten worden. En dat zou slechts uitstel van executie bieden, want dat heeft binnen een paar jaar ook een stadsverbod aan de broek. Nog erger: Op termijn moet hij van Amsterdam aan de EV, helemaal onbetaalbaar. Met de goedkoopste stroomoccasions die hij nu noch later toch niet kan betalen zou hij Groningen nooit halen.

Mijn advies is helder; jongen, hou dat stinkbusje, vind een loods of lieve kennissen met een fatsoenlijk erf op maximaal tien kilometer van de stad, fiets naar je auto en blijf het bos ontbladeren tot het totaalverbod op diesels het verhaaltje uitblaast. Voor de minder gelukkigen is er geen andere weg dan de vuile, hoe bizar kan het worden.

Ziehier het lot van de hoogopgeleide creatieven die een stad smoel geven, ziehier het lot van de natuur die ze geacht worden te redden. Ziehier, ook dat, het lot van laagopgeleide Amsterdammers met slecht betaalde banen op voor het OV moeilijk bereikbare plekken. Die worden zonder reëel alternatief uit hun auto’s gejaagd. En geen overheid zal ze lokaal of landelijk zo royaal tegemoetkomen dat ze hun steentje kunnen bijdragen aan de luchtkwaliteit, terwijl het machtige Schiphol om de hoek ongestraft blijft groeien. Van een bescheiden subsidie zullen ze straks ook geen tweedehands EV van 15.000 euro kunnen opbrengen, want 13k hebben ze evenmin in huis. En ze zullen zich nooit de Model 3 kunnen veroorloven die jongens en meisjes met solide banen sinds vorig jaar voor netto honderd euro in de maand van paal naar paal rijden. De drempel naar het grote incasseren was en blijft onneembaar. Excuses voor het Telegraaf-jargon, maar het is een schandaal.

Als het de overheid ernst is met de verduurzaming van het Nederlandse wagenpark, zal het vooral aan de onderkant van de inkomenspiramide stevig moeten investeren. Dit is een ecologisch, logistiek én een sociaal vraagstuk. Voorlopig blijven EV’s voor gewone burgers veel te duur in aanschaf. Politici hebben de mond vol over de kloof tussen arm en rijk, maar ze doen er in de praktijk verduveld weinig aan – ook in dat keurig linkse Amsterdam. Ik reed op de Amsterdamse Ring, omringd door dikke, dure wagens. Die mogen wel de stad in.