Het koekoeksei van BMW

Na vijf dagen BMW I3 weet ik dat die auto door petrolheads wordt verafschuwd en door designmensen wordt bewonderd. Het debat over de foto's van de testbak op mijn Facebook-timeline laat geen andere conclusie toe: dit is de meest controversiële auto op de markt. Men is vurig voor of mordicus tegen. Mag ik daar eens een theorietje op stukslaan?

Er zijn drie argumenten tegen en drie argumenten voor.

Ten eerste is de i3 elektrisch, en kan hij voor de verbrandingsfractie dus per definitie al niet deugen.

Ten tweede wijkt de vorm, de nieren daargelaten, sterk van normale BMW's af. Daaraan ontleent de BMW-gemeente het mandaat om te verklaren dat het geen echte is. In het beeld past dat bijna alle tegenstanders mannen zijn. Vrouwen vinden hem cute, wat voor mijn soort olie op het vuur is. Een BMW van het verbrandingstijdperk mocht niet lief zijn; dat merk was een mannenzaak.

Ten derde heeft hij onhebbelijkheden. Die suicide doors voor de achterpassagiers zijn natuurlijk mateloos onpraktisch. Je kan er als achterbankzitter pas uit nadat de voordeur is geopend, waar je zelf niet bij kunt. Hopeloos.

Nu de drie pro's: krankzinnig design, fabuleuze stuurpositie en besturing. Ik geniet met volle teugen van die auto. Het is de enige EV die met zijn 170 pk en relatief lage gewicht serieus rijplezier biedt, de enige met de looks van een toekomstige cultauto. Het is wel degelijk een BMW, maar té anders. Met het gevolg dat hij vooral publiek aantrekt dat geen andere BMW ziet staan, zoals MX5-rijders niet naar gewone Mazda's omkijken. Volvo- en Citroënmensen vinden hem leuk, GroenLinksers vinden hem leuk; en voor mij is dit het leukste koekoeksei sinds de Audi A2, de auto die ik zo zou kopen. Maar de i3 is als RTL4 die opeens Zomergasten uitzendt. Het is een VPRO-BMW. Daar zit de pijn.