Hemel, die Giulia!

Sorry dat ik hem nu pas reed, maar de Giulia is echt de auto die mijn jaar een beetje goedmaakt. En ik had er nog wel zo weinig vertrouwen in. De eerste aanblik bij de statische presentatie in Italië bracht me nou niet in alle staten van geluk. Ik zag een grabbelton van stijlcitaten uit de Jaguar- en BMW-hoek, waar ze met de XE en de 3-serie al zulke goede auto's maakten. Wat kon een nakomer van een verloren merk daar nog aan toe te voegen hebben? En was dit nu het designstatement waarop je na de fenomenale 156 of de veel te zware, maar esthetisch geslaagde 159 zo vurig had gehoopt?

Hoe langer je met hem rijdt, des te meer voelt hoe sterk de Alfa-genen zijn gebleven. De Giulia is net als zijn naamgenoot uit de jaren zestig en zeventig, in alle eerlijkheid ook geen schoonheid, uitsluitend binnenkant. Het is waanzinnig dat de Italianen na twintig, dertig jaar dwalen een hyperdirect sturende, achterwielaangedreven sportsedan neerzetten met de sublieme rijkwaliteiten waarvoor Alfisten vroeger Alfa's kochten.

Dat moet toch de grote traditie zijn - die net als vroeger van je eist dat je de nadelen op de koop toe neemt. Een van zijn charmantste tekortkomingen is zijn krapte. Ook met mijn relatief geringe lengte zit ik iets te ingepakt achter het stuur, dat je zo ongeveer op schoot kunt trekken. De dicht naast elkaar geplaatste pedalen zitten verzonken in een soort alkoofje waar mijn niet te grote schoenmaat soms onhandig aan blijft haken; opletten. De heerlijk ruig schakelende zesbak heeft een linke achteruitversnelling die gevaarlijk dicht op de één zit. Allemaal goed: een Alfa moet een gebruiksaanwijzing hebben. Ik betreur het bijna dat alles werkt, zelfs het multimediasysteem. Kom op zeg, we gaan toch geen normale auto's maken?

Grapje. Niets aan de Giulia is gemiddeld. Alleen het uiterlijk is conformistisch, maar die teleurstelling slijt snel. De auto is een ode aan de geschiedenis van het merk. Dat hij te laat komt, en met alleen fossiele aandrijflijnen, doet daar niets aan af, juist niet. Zijn anachronistische karakter is het roerende bewijs dat de passie voor rijden bij dit merk zo diep zit dat ze er de evolutie voor trotseren. Voor mij is dit de auto van het jaar. Wow en nog eens wow.