Gevoelloze sukkelaars
De commentaren waren niet van de lucht toen ik in m'n omgeving vertelde dat ik met de auto naar Corsica op vakantie ging. "Pas maar op, hoor, die Corsicanen kunnen echt niet rijden. Ze knallen als gekken die smalle bergweggetjes op en af, en als ze vinden dat jíj te langzaam gaat, zitten ze constant op je bumper!"
Inmiddels ben ik alweer twee weken terug. En inderdaad, de meeste Corsicanen rijden stevig door en af en toe halen ze wel érg opportunistisch in. Maar als gekken? Nee. Ik denk eerder dat de meeste Nederlanders geen idee hebben hoe ze in de bergen moeten rijden. In het AutoWeek Journaal hadden we het er onlangs nog over. En inderdaad, tijdens mijn vakantie zie ik veel Nederlanders die ook in de bergen Het Nieuwe Rijden in praktijk proberen te brengen.
Zo rijd ik in de buurt van Corti achter een rode Renault Scénic van een landgenoot. Tergend langzaam rijdt hij bergop en in bochten valt de auto bijna stil. Maar even een stapje opzij doen in één van de talrijke 'vluchthaventjes' om vlottere automobilisten de ruimte te geven? Ho maar! Als Nederlander heb je doorgaans zo weinig ruimte op de weg, dat veel landgenoten ook in het buitenland hun ingesleten gewoonten vasthouden. Het eenmaal veroverde plekkie wordt met hand en tand verdedigd. Zo ook door deze meneer. Bergaf word ik bijkans verblind door zijn constant oplichtende remlichten. Mocht er een vrachtwagen, bus of kudde geiten achter de volgende bocht schuilgaan, laten de remmen hem door oververhitting waarschijnlijk in de steek. Heel veel landgenoten die ik tegenkom, hanteren dezelfde sukkelige rijstijl. Over gevaarlijk rijdende gekken gesproken …
Rijd je achter de gemiddelde Corsicaan, dan zul je zien dat hij bergaf alleen vlak voor korte bochten z'n rem aantikt. Kwestie van de juiste versnelling kiezen. Doorgaans is dat hoogstens de derde en af en toe de tweede, ook bij een automaat. Bergop eigenlijk hetzelfde verhaal. "Ja, maar, dan maakt de motor zoveel toeren." Klopt, maar daar gaat-ie heus niet stuk van, hoor! Sterker nog, juist door in een te hoge versnelling te rijden, loop je groot risico de motor en - indien aanwezig - je automaatbak te oververhitten. Dat voel je toch! Maar dat geldt blijkbaar niet voor de vele Nieuwrijders onder ons.
Corsicanen rijden nog wél met gevoel. Ze zijn nog niet geïnfecteerd met Het Nieuwe Rijden en worden ook nog niet in groten getale geïndoctrineerd door de schakelindicatoren van lage-emissie-auto's. Daarnaast zijn Corsicanen bedrevener in het ritsen dan wij, zo signaleer ik bij een wegversmalling vlak voor Bastia, en zijn ze veel eerder geneigd elkaar op een drukke kruising of rotonde te laten voorgaan.
Eén keer tijdens de vakantie denk ik even dat er toch een kern van waarheid zit in al die verhalen over de Corsicaanse automobilist. Na een strandbezoek tref ik mijn auto ogenschijnlijk hopeloos klemgezet op de parkeerplaats aan. Maar nee, hoor, nadat ik de situatie even in ogenschouw heb genomen, blijkt dat ik nog net tussen de tegenover mij geparkeerde C3 en Espace kan doorrijden. Aan weerszijden heb ik nog minstens 7 centimeter speling … De Corsicanen tegenover mij hadden hun auto gewoon met gevoel geparkeerd; ze hadden me precies genoeg ruimte gelaten.
Kortom, hulde aan de Corsicaanse automobilist. En wij Nederlanders? Wij dreigen ons gevoel voor auto's en autorijden hopeloos te verliezen. Het wordt onderdrukt door Het Nieuwe Rijden en dreigt definitief zoek te raken door de obsessie voor gunstige bijtellingspercentages, lage CO2-uitstoot en groene energielabels. Auto's zijn voor veel landgenoten verworden tot pure gebruiksvoorwerpen als een koelkast of een afzuigkap; stekker erin, op een paar knoppen drukken en klaar … Voor deze groep kleeft er nog slechts één emotie aan de auto. Die van de gevoelige portemonnee.
