Een rondje Zoom-Zoom

Zoom zoom, doe mij maar een Jap. Waarom blijven van de bergen auto's die ik rijd de laatste tijd vooral Japanners hangen? Keer op keer is het raak. De Lexus LS600h? Ik was in katzwijm. De Toyota Land Cruiser 3.0D? Wat een onverslaanbare, ouderwets onopgesmukte terreinwagen, rock solid. De Mazda 6? Van mij mag hij elke vergelijkende test in het D-segment winnen. Wat een lekkere auto vond ik dat met zijn smeuïge 2.2 diesel die zwager S. haast van zijn BMW-geloof liet vallen. Mooi, stil, ruim, betaalbaar – voor mij is het de nieuwkomer van het jaar.

Ik ga iets toegeven: de sympathie wordt vergroot door de pretentieloze competentie die hem voortbracht. Niets ten nadele van de Duitsers, schrijver dezes is een trouwe fan van sterren en ringen, maar ze lijden niet aan overmatige bescheidenheid. Vorsprung durch Technik, das Beste oder nichts. Japanners blazen nooit zo luidkeels van de toren. Gelikte marketing is nooit hun fort geweest. Je ziet Mazda en Toyota niet tot het gaatje gaan om de merkbeleving op te porren. Toyota heeft een degelijk, ANWB-achtig imago dat je niet even wegpoetst met een fabuleuze GT86, en Mazda trekt met dat pathetische Zoom Zoom geen BMW-publiek over de streep.

In die zwakte schuilt waarschijnlijk de geheime kracht van de Japanner. Het voordeel is dat je nooit met voorgekauwde verwachtingen instapt. Daardoor beleef je als bestuurder het verrassingseffect dat je mist bij Europese premiumpaleizen die zichzelf al voor de start tot winnaars hebben uitgeroepen. De betere Japanner is gemaakt voor jou, niet voor de show. Dan zijn hun graphics maar wat minder geil en hun digitale klokjes maar Jaar Nul. Niets stompt zo af als het raffinement van de buitenkant – heb ik meteen een adequate definitie van het premiumfenomeen te pakken. Ik ben klaar met die bluf.

Na de eerste rit met de 6 heb ik nog even getwijfeld. Was hij echt superieur of alleen maar beter dan ik dacht?

Nee lezers. Dat is de auto die ik nu zou willen als ik aan de lease moest. Dat het dashboardplastic meer op plastic dan op leer lijkt – I don't give a shit, als het maar rammelvrij is vastgeschroefd, en dat is het. Wij journalisten moeten beter onderscheid leren maken tussen kwaliteitsbeleving en kwaliteit. Zo, en nu een Honda reserveren.