De liefhebber

Bescheidenheid bestaat nog. Een dorpsgenoot is doodgewoon tevreden met zijn Skoda Fabia op gas. Vol vuur: 'Ik rijd hem helemaal op'. 'En dan?', vraag ik, met het ongeduld van de onverzadigbaren. Nou, een maatje groter is niet uitgesloten. Het zou wel eens een Octavia kunnen worden. We bespreken de opties, hoewel het geen haast heeft. Benzine, goed, maar welk blok mag het zijn? Wel, hard hoeft het niet te gaan. Er is ook een 1.2, zeg ik, maar wel met 105 pk, het schijnt genoeg te zijn. Op mijn voorstel er een proefrit aan te wagen zegt hij geen nee.

In Leusden haal ik een Octavia 1.2 Station voor hem op. Forse auto voor een motortje met nauwelijks meer cilinderinhoud dan ons Fiatje. Kan dat goed gaan? Echt, die miniatuur-turbo's van tegenwoordig verzetten bergen. De TSI voelt als een 1.6, maar met meer koppel; voor 175 Nm moest je niet eens zo lang geleden een tweeliter aanvinken.

Terug in Norg reik ik B. de sleutels aan. Onderweg praten we over Skoda. Achter die bescheiden Fabia-eigenaar blijkt een gepassioneerd mens te schuilen, gek van dat ene merk en het land van herkomst. Als het even kan, reist hij drie keer per jaar naar Tsjechië. Hij heeft het Skoda-museum bezocht. Het virus zit zo diep dat hij al uitkijkt naar een oude Skoda 130. Hier nauwelijks meer te vinden of alleen voor grof geld, daar te kust en te keur.

Met de Octavia is hij verguld. Sterk zat, mooi uitgevoerd. Zo kent hij zijn club. Met aanstekelijk enthousiasme schakelt hij buiten de bebouwde kom naar zes, verbaasd over het gemak waarmee het motortje de niet geringe station voortstuwt. De complimenten klinken kalm en beheerst als de auto zelf. 'Ik vind hem perfect'.

Waarom geen Golf, waarom geen 3-serie? Met zulke vragen kom je er niet. Het is niets rationeels. Zeker is dat de man die droomt van een Octavia 1.2 TSI niet wordt gedreven door een schreeuwerige drang, een ordinair verlangen naar pk's of status; die gaat puur voor het merk. Zijn trouw moet dus wel echte liefde zijn. Het roert me onverklaarbaar. De doordeweekse leasebak heeft een menselijk gezicht gekregen. Zoals die aanstaande Octavia van B. zou elke auto moeten zijn: symbool van geluk, niet van begeerte.