De laatste Lancia's

14 februari 2011 om 10:13

Een tijd geleden kocht ik een Lancia Lybra. Toen ik dat vertelde aan de Lancia-liefhebbers had je ze moeten horen: die auto wordt in die kringen toch echt niet beschouwd als 'echte Lancia'. Lancisten zien 'm toch meer als nauwelijks verbouwde Fiat. Zure figuren hoor. Ik vind die auto weldegelijk een 'echte' Lancia: van het uiterlijk kun je vinden wat je wilt, maar er is wel over nagedacht en hij is herkenbaar als Lancia. Het interieur, helemaal behangen met alcantara, laat er al helemaal geen twijfel over bestaan en ook de garagerekeningen zijn helemaal wat je van een Lancia verwacht: veel en hoog.

De liefhebbers waar ik het over heb, stoppen met hun affectie bij de Beta. Dat is immers de eerste Lancia die onder Fiat-bewind is ontwikkeld. Voor die tijd, was Lancia een onafhankelijk merk – dus helemaal ongelijk kun je ze niet geven. Toch kan ik zelf heel warm worden van een mooie ouwe Delta, een Gamma of de Thema, waarvan de naam sinds vandaag een heel andere klank heeft gekregen. Dat zijn de auto's van mijn generatie. Met de 'echte' Lancia's heb ik juist niet zo veel – het is me te oud.

Vandaag maken we kennis met de Lancia-Chryslers. Ik moet er – op z'n zachtst gezegd – nog even aan wennen. Ik had nooit gedacht dat de Italianen schaamteloos een andere grille op de Chrysler 200, 300 en Grand Voyager zouden plakken. De hele goegemeente spreekt er schande van. En de Lancia-liefhebbers die zelfs de Lybra al met de nek aankijken, wil ik nu nog wel eens horen. Volgens mij is vandaag de dagwaarde verdubbeld!

Misschien staat er over een aantal jaar wel een generatie op die wel een warm hart heeft voor de nieuwe Thema, Flavia en Grand Voyager en zien ze mij juist als zuur figuur. De tijd zal het leren. Voorlopig zie ik de toekomst van Lancia met angst en beven tegemoet. Het zouden toch niet de laatste Lancia's zijn? Ik denk dat ik mezelf de rest van de week maar ziek meld.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

53 Bekijk reacties