De laatste boer'nwagen

Noem ze mij, de laatste mannenauto's. Machines waarin rijden nog een beetje vechten is. Of die groot, dik en dom zonder stadse toeters en bellen een nuttig werkmansdoel dienen: modderbaden, trailers en marktkramen trekken. Ze gaan op de vingers van één hand. Een handvol Lotussen, de grote pickups uit Amerika, de LandCruiser, de onovertroffen boerse Nissan Navara, wat Morgans, de Alfa 4C, een enkele wilde Porsche. De metroseksuele rest bestuur je met twee vingers in de neus. En de Defender is dood.

Gelukkig was er nog de VW Amarok. Twee jaar geleden kreg ik er een mee van Pon. Veel te mooi natuurlijk met leren bekleding en een achttrapsautomaat. Ook de viercilinder TDI was een dompertje, maar ok; wel 180 pk met de sleurzin van een big block en die magnifieke open laadbak voor alles wat wij in het achterland vervoeren: wild, huisraad, motormaaiers, kameraden.

Om het Grote Cowboyfeest te vieren nam ik wat nuchtere Drentse jongens uit mijn dorp mee. Groot was onze vreugde over de met traanplaat afgewerkte kuip en zijn machtige onverstoorbaarheid op onze onverharde wegen. Hij kon wat. "Maar die viercilinder kan natuurlijk niet", vonden de mannen, die klonk nergens naar. Het start-stop-systeem was de druppel. Vanaf de achterbank klonk het in sappig Drents: "Zeg, wat zijn dit voor kuur'n?"

"Het milieu jongens", stamelde ik schuldbewust, "het milieu."

"Onzin!", klonk het rauw maar eerlijk.

Eindoordeel namens het hele platteland: er moesten minstens twee cilinders bij. En uiteraard had er een handbak in gemoeten. Die konden we dus ook afstrepen.

Toen kwam het telefoontje uit Leusden dat mij de komst van een Amarok met zescilinder diesel meldde.

Ik sprong een gat in de lucht: drieliter V6, 224 pk, en bakken koppel. Exact, het blok dat we kennen uit de Audi Q7 en de VW Phaeton. Nou, dat wil wel. Weer is hij full-options, veel te mooi. Het verschil met toen: nu gromt hij. Als een oude, nurkse beer die nog in winterslaap een aardbeving veroorzaakt als hij gaat verliggen. Sorry, dit is wat mannen willen.

"Maar dat kán toch helemaal niet meer?", vraagt u terecht.

Dat kan dus wel. De motor voldoet aan Euro 6 en je moet iets doen om aannemers en loodgieters uit hun vette Fords en Chevrolets te lokken. Pon heeft de laadbak zo verlengd dat je hem zelfs met King Cab grijs mag rijden. Er staat nu wel ongeveer zes meter pickup op mijn oprit, maar hij is Eindelijk Echt.

Nu nog wat dorpsgenoten ronselen en de boerenpret kan beginnen. Het milieu kan even barsten. Het is weer even twintig jaar geleden, toen de wereld nog normaal was. Dit wordt our last dance. Het beste nieuws: er komt een lekker kale boerenvariant met iets minder pk's maar wel dat koppel – en een handbak. The Drentse Duke Boys kunnen niet wachten.