De kick van 'n Cube

We hebben hem hoor! Beneden in onze garage staat een fonkelnieuwe witte Nissan Cube. Mét CVT, rijstpapier om het glazen panoramadak te verduisteren en natuurlijk die 'onvolprezen' lap tapijt op het dashboard. Jazeker! Hier op de redactie zorgt de Cube weer eens lekker voor discussies en mooie verhalen. Binnen onze muren heb ik eigenlijk niemand kunnen vinden die als een blok is gevallen voor de vreemde hoekige Japanner, maar hij maakt ontegenzeggelijk de tongen los.

Ik heb deze week het voorrecht om de Cube in een test te hebben tegenover een Citroën C3 Picasso en 'n Daihatsu Materia. Ook al twee van die wat vreemde maar kunstzinnige hokjes. Gisteravond reed ik voor het eerst in de Cube en dat is – laten we het netjes zeggen – een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Voor vertrek werden er natuurlijk al de nodige grappen gemaakt: 'Heb je je papieren zak mee, voor over je hoofd?' en 'Wel alleen via binnenwegen hè?!'. Allemaal gein, want eerlijk gezegd vind ik het wel mooi dat Nissan het lef heeft om zo'n auto op de weg te zetten. Wat niet meteen betekent dat ik 'm mooi vind of zou aanbevelen, overigens...

De terugreis gisteren liet me namelijk kennis maken met het leven dat de toekomstige Cube-koper te wachten staat. En dat is in ieder geval een bestaan vol aandacht. Ik kan me eigenlijk geen andere auto indenken waarin ik zó werd belaagd en gestalkt door andere weggebruikers. Een felgele Chevrolet Camaro heeft nog minder bekijks dan dit ding. Bij het Ringvaartaquaduct was het al raak; twee jongens in een Ibiza bleven naast me hangen als bijen bij een bloem vol nectar, duidelijk met de bedoeling oogcontact te maken. Toen ik eenmaal opzij keek, ontmoette ik meewarige blikken waarbij de bijrijder z'n handen vragend omhoog deed. "Waarom, jongen? Waarom doe je dit?" Ik kon niets anders dan teruglachen.

De Cube heeft dit effect op veel meer weggebruikers. Een vrouw in een Qashqai verdraaide bijkans haar nek, een blondine in een oude Charade kwam zó dicht op m'n achterbumper zitten (vast en zeker om het typeplaatje te kunnen lezen) dat ze zichzelf in de achterlichten heeft moeten kunnen zien, en eenmaal bijna thuis heb ik op de provinciale weg bijna iedere tegenligger verbaasd – of verschrikt – zien opkijken. Ongemerkt rij je in een soort zelfverklaarde etalage. Zou dat dan de kick van de Cube moeten zijn?