Brusselse tolerantie
23
We staan ons hier in Nederland allemaal graag voor op onze tolerantie. Maar die valt in de praktijk nogal eens tegen. Voor een fraaie openingsfoto bij een test gaan we graag op zoek naar een bijzondere achtergrond. Om die op de gevoelige plaat te krijgen, moeten we soms op een stoepje, een grasveld of een andere voor vierwielers verboden plaats gaan staan met onze testauto's, of een autovrij verklaard gebied doorkruisen. De wet is in deze gevallen kristalhelder en verbiedt dit gedrag. Wanneer we in ons enthousiaste streven een originele openingsfoto te schieten toch moedwillig ongehoorzaam zijn en de wet met voeten treden door auto's daar te zetten waar het niet mag, volgt vrijwel steevast een confrontatie met de sterke arm. Oom agent is onverbiddelijk. Toegegeven, hij heeft gelijk, en met de wet in de hand mag hij ons berispen of erger. Maar wij zouden het waarderen als hij oor heeft voor onze argumenten, en voor eens z'n hand over z'n hart haalt. Wij molesteren immers niets, zitten niemand in de weg, en zijn gevlogen zodra we een mooie plaat hebben gemaakt. Het overkomt ons vrijwel nooit; politieagenten blijken vaak niet te vermurwen. Ternauwernood lukt het ons meestal om een proces verbaal te ontlopen door de blaren op onze tong te praten, en vervolgens onze spullen bijeen te zoeken en de verboden plaats schielijk te verlaten.
Hoe anders vergaat het ons bij de zuiderburen. Voor een triotest met de nieuwe Honda Legend, de Audi A6 en de Lexus GS 300 - vanaf morgen in AutoWeek– reizen we af naar Brussel om het testtrio te vereeuwigen voor het Atomium. Daar kom je met drie auto's niet zomaar bij. Vanaf de openbare weg krijgt de fotograaf het reusachtige, glimmende metaalkristalmolecuul (maar dan 165 miljard maal vergroot) met geen mogelijkheid samen met de auto's in beeld. Er ligt echter een parkje voor het Atomium, en vandaar uit zal het zeker wel lukken, denken wij. Maar natuurlijk is het streng verboden om met een auto op dat gras te rijden, laat staan ze erop te parkeren. We zijn zo vastberaden om de gedroomde openingsplaat te maken – we hebben het hele eind toch niet voor niets gereden – dat we besluiten het er toch op te wagen, en brutaal positioneren we de testauto's pontificaal in het niet al te keurig onderhouden grasveld. Voor alle zekerheid raadplegen we een uitbater van een nabij gelegen frietkraam, die vol overgave de meest bekende snack van België aan de man staat te brengen. We vertellen 'm onze plannen en vragen of de politie erg streng is. Hij antwoordt dat dat reuze meevalt, en de nonchalante lichaamshouding die 's mans repliek ondersteunt, geeft ons voldoende moed om het snode plan door te zetten.
De drie auto's hebben we in het parkje gepositioneerd zoals we ze hebben willen, en nu wachten we geduldig op het invallen van de avond. Want dan is het visitekaartje van België schitterend verlicht, hebben we ons laten vertellen door de frietverkoper, van wie we om de tijd te doden zelf ook maar een puntzak patatten afnemen. De fotograaf maakt enkele proefopnamen, en wanneer het volledig donker is, en het Atomium inderdaad prachtig blijkt uitgelicht, slaan we onze slag. Maar nu komt het: terwijl we ons met het drietal nogal opvallende, nieuwe auto's in het parkje ophouden, zien we regelmatig politieauto's voorbij rijden. Maar niet één neemt er de moeite om te stoppen; geen enkele agent bemoeit zich met onze zaken. Van achter het portierraampje worden we weliswaar geïnteresseerd gadegeslagen door de heren in uniform, maar het Brusselse politiekorps laat ons ons werk doen en toont zich bijna Zuid-Europees tolerant. Ik mag dat wel, een vrije interpretatie van de regels binnen de grenzen van de redelijkheid. Daar kunnen sommige rigide dienders van de Nederlandse politiemacht nog een punt aan zuigen.
