Volvo V40 2.0T (1999)

Mogen we even voorstellen: de Volvo V40 2.0 T, met de nieuwe 'light pressure' turbomotor. De fors ogende stationwagen uit het Limburgse land heeft beslist een 'ander karakter' waardoor een select groepje rijders altijd weer besluit om géén modaal business mobiel te kiezen. Om zichzelf te verwennen. En laten we maar meteen met de deur in huis vallen: wat dat betreft heeft deze Volvo inderdaad heel wat in huis.
Vooral de bagagemogelijkheden zijn behoorlijk, met 413 liter als uitgangspunt. Maar daarmee is het verhaal niet verteld. Onder het uitneembare dek (half roldek en half hoedenplank) van de V40 vind je namelijk een gunstig gevormde bak. Je kunt er bijvoorbeeld probleemloos twee golftassen in schuiven, met bijbehorende karren. De grote, hoog in het dak doorlopende klep zorgt voor een goede toegankelijkheid van de laadruimte. Binnenin? Voorin valt sowieso niets te klagen en ook achterin kunnen twee volwassen passagiers prima zitten.
Motorisch is het smullen geblazen. Onder de lange Volvo motorkap snort een 2-liter Low Pressure Turbo, een soort middenweg tussen de dubbelgespierde T4 en de vrij aanzuigende tweeliter. Zestien kleppen, fraai inspuitsysteem en toch altijd nog goed voor 118 kW/160 pk. Plus een heel fors koppel van 230 Nm dat ook over een zeer breed gebied wordt geleverd. Vanaf pakweg 1800 toeren is hij volledig wakker. Niet gering dus, maar op een of andere manier komt het niet zo spectaculair over. Hij gaat fors van de plek, dat wel, maar rokende banden komen er niet aan te pas. Al was het maar door de antislipregeling. Juist door de uiterst gelijkmatige acceleratie heb je ook minder snelheidssensatie. Uiteraard gingen we er vrij stevig tegenaan. Vader was nou eenmaal op stap. Ook op de lange duur zet de eerste indruk zich dan door. De Volvo-stoelen zitten voortreffelijk - groot en niet te hard - en je gaat met enorme stappen over de weg. De bak schakelt trefzeker en de vering veegt obstakels probleemloos weg. De V40 2.0 T is een hele echte Gran Turismo, waarmee je fluitend naar Zuid-Frankrijk toert. Snel en doeltreffend. Waarbij een klaverblad of een bergweg mooi strak genomen wordt. Wat dat betreft kun je ook wel vrede hebben met de ietwat stevig uitgevallen vering.

Kanttekeningen
Toch zijn er kanttekeningen. Zoals bij de stuurbekrachtiging, die rond de middenstand wat raar aanvoelt. Alsof je een weerstand moet overwinnen. En lichte stuurreacties bij accelereren en remmen. Een nogal nerveus karakter op wegen met uitgereden sporen en oneffenheden. Ondanks het als extra gemonteerde sportonderstel. Als het om de uitstraling gaat, doet de V40 het goed. Een sjieke auto met een fraaie afwerking en een puik interieur, dat je trouwens min of meer naar wens kunt aanpakken. In onze V40 vonden we een fraai meerkleurig interieur. Met een speels materiaalgebruik en aardige oppervlaktestructuren. Zowel de leerachtige uitstraling van het dashboard als de grijsachtige houtaccenten zijn ronduit fraai. De boel is overzichtelijk, goed te bedienen en straalt ingetogen klasse uit. Iets minder geslaagd is het feit dat de raamstijlen het zicht wat storen. Twee onderwerpen die in dit geval hand in hand gaan, zijn de standaarduitrusting en de bescherming van de inzittenden. Laten we met dat laatste onderwerp beginnen. We noteren bij het kopje standaarduitrusting onder andere: ABS, één airbag, zij-airbags en het SIPS zijdelingse beschermsysteem, automatisch dimlicht, verstelbare hoofdsteunen rondom en een veiligheidssysteem voor de bagage. Op het gebied van de uitrusting biedt de V40 zaken als een toerenteller, centrale vergrendeling en een in hoogte verstelbaar stuur en dito stoel. Niet overbemeten eigenlijk. Daar is in onze testauto voor een vermogen aan extra's bij bedacht, maar wie koopt dat allemaal? Heel handig is de naar voren klapbare rugleuning van de passagier. Ideaal als je eens een rol tapijt of zo wilt meenemen. De V40 2.0T is beslist de zonde waard, daar niet van, maar heeft toch zijn eigenaardigheden. Hij is ruim, veelzijdig en comfortabel. Een echte Gran Turismo: snel en onvermoeibaar. Lekker ruim ook. Maar hij mist op een of andere manier de 'beet' die je bij een Turbo-versie in je hoofd hebt.