Volkswagen T-Roc Cabriolet - Test

Ja, je leest het goed: de (relatief) betaalbare vierzits cabriolet staat op het punt te verdwijnen. Was er nog niet zo lang geleden van bijna elke Ben C-segmenter ook een open variant, nu is het schrapen, zeke­r als je een volwaardige cabriolet met vier zitplaatsen wilt. Een Fiat 500 wordt namelijk nooit helemaal open en iemand vragen om achterin een Mini Cabrio plaats te nemen, betekent eigenlijk hetzelfde als de vriendschap meteen opzeggen. Nee, wil je fatsoenlijk met vier mensen op pad kunnen in een cabrio, dan kost dat altijd meer dan €  50.000, tenzij je voor de T-Roc Cabrio­ let kiest. Die is er namelijk vanaf net iets meer dan 40 mille voor de versie met 1.0 TSI en zelfs de dikkere 1.5 TSI met R-Line-aankleding blijft net onder de halve ton. Veel geld, maar andere opties heb je zoals gezegd eigenlijk niet meer.

Gelukkig bewijst de open T-Roc zich dan wel als een echte vierzits auto. Door de verstevigingsbalken in het chassis, die het gemis van een dak moeten compenseren, is het op de tweede zitrij weliswaar niet heel breed, maar de beenruimte valt alleszins mee. Voor iemand van normaal Nederlands postuur gaat het prima, al worden de wervelingen van de wind boven ongeveer 70 km/h wel vervelend. Met het dak dicht speelt dat probleem uiteraard niet en zelfs dan blijft er voldoende ruimte over. Niet riant, wel voldoende. Hetzelfde geldt voor de bagageruimte. Voor een C-segmentcross-over is 281 liter tamelijk bedroevend, maar voor een cabriolet valt het best mee.

Er gaan in elk geval twee boodschappenkratjes in. Voorin treffen we uiteraard dezelfde wijzigingen aan als bij de gesloten T-Roc: een moderner ogend stuurwiel met touchknoppen en in het geval van de R-Line een lapje kunstleer op het dashboard om de kwaliteitsindruk wat te verhogen. Het werkt gedeeltelijk, al blijft met name het onderste deel van het dashboard toch wat goedkoop ogen en aanvoelen. Bovendien wil je nog weleens onbedoeld die flitsende touchknoppen op het stuur indrukken bij het verdraaien van het stuurwiel. Het zijn bekende klachten bij de nieuwe generatie Volks­ wagen-producten, al werkt het iets oudere multimediasysteem wel weer prettig. Het is stabieler en overzichtelijker dan de nieuwste lijn en omdat er ook de nodige fysieke toetsen aanwezig zijn, eist het systeem een minder prominente rol op. De sportstoelen van de R-Line zijn ruim verstelbaar en ondersteunen goed. Jammer dat de knoppen voor de kapen raambediening op een tamelijk onhandige plek onder de armsteun verstopt zitten.

Weet je ze te vinden, dan zit je in minder dan tien seconden heerlijk open en met het windscherm gemonteerd en de ramen omhoog toch redelijk beschut. In combinatie met stoelen stuurverwarming is het ook bij relatief lage temperaturen prima uit te houden. Met de ramen omlaag en zonder windscherm voel je uiteraard meer wind door je haren, maar toch is het ook dan voorin niet turbulent. Je merkt aan alles dat Volkswagen kan bogen op ruime ervaring met open vierzitters.

MOOI STIJF

Om dat nog eens te onderstrepen, voelt de T-Roc tijdens het rijden mooi stijf. Alleen op erg oneven klinkerwegen zie je de binnenspiegel heel lichtjes vibreren en uitsluitend bij nare dwarsrichels op de snelweg flext de koets een fractie door het gemis aan stevigheid aan de bovenzijde. Vervelend wordt het echter nooit en zelfs met het sportonderstel van de R-Line en de optionele 19-inch wielen rijdt de Volkswagen voorbeeldig comfortabel. Frans veercomfort hoef je niet te verwachten, stuiteren doet de auto echter ook nimmer. Prima keuze, want hoewel het onderstel geen bezwaar heeft tegen een wat sneller genomen bocht komt het door de hoge koets niet in je op om enorm met de T-Roc te gaan hoeken. Nee, lekker vlot van A naar B, dan voelt de cross-over zich het beste in zijn element. Grip en tractie zijn ruim voldoende en de besturing werkt vrij direct, zonder overdreven communicatie. Ook in dat opzicht een echte Volkswagen dus.

VOORAL SOEPEL

Naast het onderstel geeft ook de aandrijflijn geen reden om overhaast te werk te gaan. De 1.5 TSI-viercilinder levert 150 pk en 250 Nm. Dat laatste is al vanaf 1.500 toeren per minuut beschikbaar. Daarmee is het vooral een motor die heel soepel werkt. Er is geen sprake van een plotseling snel toenemend koppel of een spectaculaire eindsprint in de laatste 1.000 toeren. In plaats daarvan trekt de motor simpelweg altijd met voldoende enthousiasme, zonder verder te gaan sprankelen. Prima. Wel valt op dat Volkswagen de DSG vrij conservatief heeft afgesteld. Wie opeens vermogen vraagt, wordt geconfronteerd met een bak die het allemaal even rustig wil bekijken en pas dan overgaat tot actie. Met de bak in S reageert het mechaniek wat alerter, maar ook dan geldt dat hij zich niet laat opjagen.

Hoewel de T-Roc zoals gezegd een van de weinige overgebleven betaalbare cabrio’s is, betekent dat niet automatisch dat de auto ook echt goedkoop is. Het open feest begint bij €  41.290, maar dat is de variant met 1.0  TSI in combinatie met een hand­geschakelde zesbak. Die brengt je onge­twijfeld ook van A naar B, maar de extra daadkracht van de 1.5 is de meerprijs van dik €  4.000 vast waard, zeker omdat de automaat bij die prijs is inbegrepen, want de 1.5 is er niet met handbak. De sportievere R-Line kost nog eens bijna €  4.000 extra, waarmee de teller op net geen 50 mille staat. Dan zijn er we nog niet, want in het geval van onze testauto wordt de prijs nog wat verder opgedreven door de 19-inch wielen, een paar pakketten met stoelen stuurverwarming en extra veiligheids­systemen, maar bijvoorbeeld ook een achteruitrijcamera, die gezien het beperkte zicht naar achteren zeker aanbeveling verdient. Zodoende stopt de teller pas bij € 52.790 en dat is geen kleingeld, maar je rijdt er dan wel een unieke auto voor.