Toyota Aygo X - Zo rijdt de versie met CVT-automaat - Test

Het verhaal is inmiddels bekend. Peugeot en Citroën scharen zich bij de merken die het A-segment, dat van de allerkleinste modellen, links laten liggen. Daarmee staat Toyota er alleen voor. Het zou een logisch vervolg zijn om dit louter voor Europa interessante segment eveneens te verlaten, maar nee, de Japanse gigant heeft besloten op eigen houtje door te gaan. Dat doet het merk met een auto die nog steeds Aygo heet en die met name aan de ­achterkant sterk op het vorige model lijkt, maar tegelijk wezenlijk anders is.

Groter, om te beginnen, want de Toyota Aygo X is 5 centimeter hoger, 12,5 centimeter breder en maar liefst 23,5 centimeter langer dan zijn voorganger. Daarmee zit hij ineens een stuk dichter bij de Yaris, ook al is die met 3,94 m nog steeds duidelijk langer. De Aygo X deelt evengoed zijn platform met die Yaris, zij het in een iets kortere vorm. Daarmee staat Toyota’s kleinste dus net als de rest van het gamma op de TNGA-basis en dat belooft wat voor de rijeigenschappen. De wielen staan op de uiterste hoeken en de overhangen zijn dus minimaal. De wielen zijn trouwens ook groot, wat alles te maken heeft met de toevoeging ‘X’. Dat spreek je volgens Toyota uit als ‘Cross’ en dan weet iedereen wat er aan de hand is: de Aygo heeft een cross-over behandeling gekregen. ­Anders dan bij bijvoorbeeld een Kia Picanto ­(X-line) is dat geen optie, maar standaard. We noteren behalve de grote wielen zwarte wielkastverbreders ook een met 5,5 centimeter verhoogde zitpositie en iets meer bodemspeling. Dat is niet onzinnig want het betekent dat je de Aygo zorgeloos over grote oneffenheden als stoepranden, drempels en ander stadse ongemakken kunt dirigeren. Bovendien werkt hij die oneffenheden op een volwassen manier weg, stil en zonder de heftige dreun in de rug die bij sommige andere ‘kleintjes’ snel voelbaar is.

Flippers

De voordelen van de Yaris-basis blijken ook op hogere snelheid, als de auto heel stabiel aanvoelt en mede dankzij de prettig communicatieve besturing ook gewoon leuk is om mee te rijden. De hoogte zit hem daarbij niet in de weg, want van overmatig overhellen is zeker geen sprake. Eigenlijk is alleen de motor direct van de vorige Aygo overgenomen. De éénliter driecilinder met 72 pk is in feite nog altijd het Daihatsu-blok dat in de eerste Aygo (en C1 en 107) zo ­kenmerkend roffelde, en dat roffelen doet hij nog steeds. Met 93 Nm houdt het allemaal niet over in de Spaanse heuvels, maar voor Nederland voldoet dit blokje wel. ­Bovendien kunnen we door de beproefde techniek zeggen dat de krachtbron betrouw-baar en zuinig is, toch ook belangrijk in dit segment.

Wel helemaal nieuw is de automatische ­versnellingsbak. In de Aygo was net als bij veel A-segmenters altijd een gerobotiseerde handbak leverbaar, maar Toyota monteert nu net als in zijn hybride modellen een ­continu variabele transmissie, ofwel een cvt. Het S-CVT (van ‘Small’) geheten exemplaar valt zeker niet tegen. Natuurlijk, met het gas op de bodem gaat het toerental naar 6.000 en zet de driepitter een zeer stevige keel op. Dat is bij een handgeschakelde Aygo echter niet anders als er eens wat snelheid wordt gevraagd; het valt in deze klasse dus heel wat minder uit de toon dan bij grotere en duurdere modellen. Daarbij houdt de bak het toerental op snelheid juist wél mooi laag, zodat het op de snelweg prettig rustig is aan boord van de Aygo X. Bij een cvt blijven schakelschokjes ­achterwege, wat zeker vergeleken met een ­geautomatiseerde handbak een groot voordeel is. Evengoed valt er ook zelf te ­schakelen, met voorgeprogrammeerde ­verzetten en heuse flippers aan het stuur. Nuttig in de bergen, verder vooral een ­geinig extraatje.

Adaptieve cruisecontrol

De toegenomen buitenmaten zien we ­voorin terug in de betere zithouding en meer ruimte voor de voorste passagiers. Het voelt niet overdreven smal en langere bestuurders kunnen hun benen goed kwijt. Achterin is het helaas even krap als voorheen en zitten volwassenen al snel klem. Daarbij zijn de – standaard – achterdeurtjes erg klein en door de klapraampjes ook ­nogal eenvoudig en is de Aygo per definitie een vierzitter. De bagageruimte is er flink op vooruit gegaan, maar is met 231 liter nog steeds geen segmentwinnaar.

Het interieur is wat serieuzer dan voorheen, maar niet té. Dat zit hem in de vrolijke vormgeving, maar ook in het feit dat er nog sprake is van de simpele oplossingen die we vaker zien in dit segment. Zo komt de exterieurkleur terug aan de binnenkant van de deur en is het instrumentarium eenvoudig van opzet, al is eigenlijk alles present. Het infotainment komt regelrecht uit de Yaris en biedt in zijn duurste vorm een 9-inch scherm, een keurige interface en prima voorzieningen als draadloze Android Auto en Apple CarPlay. Bijzonder volwassen is de standaarduitrusting op het gebied van rijhulpjes. Iedere Aygo krijgt adaptieve cruisecontrol en een actieve rijstrookhulp. Heel bijzonder in dit segment.

Helaas zijn auto’s in deze klasse niet meer zo goedkoop als een paar jaar geleden. Het begint allemaal net onder de 16 mille. De automaat heeft in theorie geen nadelen op verbruiks- en CO2-gebied, maar kost alsnog € 1.700 extra en is pas verkrijgbaar vanaf het tweede uitrustingsniveau. Hier begint het feest daarom bij € 19.295. Dat is best een fors bedrag, maar je koopt er een serieus fijne auto mee. In een segment dat steeds kleiner wordt, is succes daarmee ­bijna gegarandeerd.