Rover 3500 SD1 (1978) - Klokje Rond Klassiek

‘Hij heeft inderdaad geen beste reputatie, maar deze is denk ik de uitzondering op de regel”, steekt Wouter Rutten van wal, terwijl monteur Dennis Koldewijn zich klaarmaakt om Midas – de bijnaam van Wouters Rover 3500 naar zijn lakkleur: Midas gold – aan een nadere inspectie te onderwerpen. “De lak is nog nagenoeg origineel, ik heb alleen een beetje laswerk aan de wielkasten laten doen. Hij is heel betrouwbaar gebleken. Ik heb een nieuwe Renault Mégane gehad waar ik méér problemen mee had”, aldus Wouter.

Het verlangen om ooit een SD1 te bezitten, sluimerde bij hem al sinds 1977, het jaar dat Rovers nieuwe topmodel werd gekroond tot Auto van het Jaar. Wouter stond toen als 8-jarig jochie in de showroom van Klaver in Alkmaar voor het eerst oog in oog met zijn droomauto. “De SD1 verenigt al het goede en slechte van British Leyland. Het lijnenspel is prachtig en hij rijdt als een trein. Helaas is de bouwkwaliteit minder. Alles wat een beetje scheef zit, is origineel. Als het recht zit, weet je dat het achteraf is gebeurd, haha!”

Wouter meldde zich in 2016 bij de Rover-club met de mededeling dat hij op zoek was naar een SD1. Die staan doorgaans zelden te koop. En áls er eens een wordt aangeboden, is het er volgens Wouter vaak een van de tweede serie, toen hout en leer hun intrede deden in het aangepaste interieur. “Maar het ging heel snel. Via via kon ik deze SD1 kopen. De vorige eigenaar had hem in 2004 uit België gehaald. Het is een van de eerste nog rijdende export auto’s met het stuur aan de linkerkant. Bij aflevering in België werden ze standaard in de tectyl gezet; mede daardoor ziet hij er nog zo goed uit aan de onderkant. Ik schat de kilometerstand op ongeveer 250.000.” Het bedrag dat Wouter betaalde voor de SD1, € 4.000, rekende hij later ook af bij de spuiter na reparaties van schades aan het linker achterscherm en het rechter achterportier. De achterklep is niet origineel, maar afkomstig van een donorauto. Wouter: “Het was dat of 16 uur lassen aan de oude klep. Dan is de keuze snel gemaakt. Onderdelen voor de SD1 zijn redelijk goed te vinden, al was die achterklep heel lastig.”

Enorme rookwolk

Een beetje sleutelen lukt Wouter wel, zeker na de cursus van een week op de camping met docenten van de HTS. Waardevolle kennis, zeker als je van Britse auto’s houdt. Helemaal probleemloos is zijn Rover namelijk niet. Zo begaf vorig jaar een van de carburateurs het. “Er was allerlei rotzooi uit de benzinetank meegekomen, zodat ik de tank ook maar vervangen heb. En laatst zag ik op de snelweg ineens een enorme rookwolk achter me. Bleek dat de bak zonder olie zat, omdat de dynamo de slang van de oliekoeler had doorgesneden. De hele motorruimte was zwart!” Een bakrevisie was noodzakelijk en dat bleek geen overbodige luxe; het ding bleek tot op de draad versleten, evenals de koppelomvormer.

Monteur Dennis kruipt achter het stuur. We gaan proefrijden. De tocht eindigt bij de roldeur van de werkplaats, waar al het leven abrupt uit de Engelse schone verdwijnt. Zo kom je natuurlijk nooit van die reputatie af! Het is gelukkig een kleinigheid: de massa van de accu is los. Tijdens het rijden is Dennis, bekend met alle horrorverhalen over de SD1, aangenaam verrast. “Het valt me alles mee, het is best een comfortabele auto. Hij praat ook echt met je: kraakje hier, rammeltje daar … Hij schakelt wel wat grof, je kunt de schakelmomenten goed voelen.” Wouter demonstreert de vier elektrisch bedienbare zijruiten, waarbij hij onze aandacht vraagt voor het feit dat ze allemaal hun eigen geluid voortbrengen. De onbetaalbare charme van Brits rijden.

Geteisterd door een trekhaak

Terug in de werkplaats duikt Dennis onder Midas, om te constateren dat Wouters SD1 daar erg netjes is, op wat vliegroest na. “Hij is wel wat vettig hier en daar, en ik zie een klein beetje lekkage, maar het stroomt er niet met liters tegelijk uit.” We zien aan de voorkant een moderne wielophanging met dwarsgeplaatste draagarmen, waaraan een reactiearm annex stabilisatorstang is verbonden. In samenwerking met McPhersonveerpoten een constructie die nog steeds wordt gebruikt. Dennis’ oog valt op de twee forse sleepogen, waarbij de verleiding te groot is om daar geen sarcastische opmerking (‘die zijn vast met voorbedachten rade zo stevig gemaakt …’) over te maken. Aan de achterzijde ontbreekt de einddemper. Vanaf de midden demper loopt de buis ongehinderd richting achterbumper. “Een V8 die stil is, dat hoort gewoon niet”, keurt Dennis deze keuze voor meer geluidsbeleving goed.

Aan de achterzijde wordt ons netvlies, na vele strelingen, plots geteisterd door een trekhaak. Mét Twinnyload-opzetstuk. Het inspireert Dennis tot een interessante beschouwing: “Als je je fiets bij je hebt en hij gaat stuk, kun je toch verder.” Of hij hiermee doelt op de fiets of de Rover, laat hij wijselijk in het midden …

De mening van Carrec Technocenter

“De SD1 was een positieve verrassing. Ik had het beeld van een slechte auto waarvan de algehele bouwkwaliteit op zijn zachtst gezegd bedroevend was. Het inlezen werd zelfs lachwekkend! Een korte proefrit leerde me echter dat het een fijne, comfortabele auto is die dankzij de soepele V8 heel goed in het dagelijks verkeer mee kan komen. Dat de auto door een loszittende massakabel niet meteen startte, was ik dan ook snel vergeten. Zo niet de automaat die héél duidelijk laat merken dat hij van verzet wisselt. Al met al zijn er genoeg dingen die je op de SD1 kunt aanmerken, maar het is een fijne reisgenoot. Het ontbreken van de originele achterdemper? Je kunt er over vallen, maar deze V8 klinkt er in mijn oren precies lekker door.”