Test: Seat Alhambra (2010)

Ze bestaan nogaltijd. Grote gezinnen die een minstens zo grote behoefte aan ruimte hebben. Veel, heel veel ruimte. Die gezinnen zijn dus blij dat er nog automerken zijn die heil zien in een grote MPV. De markt van die multi purpose ­vehicles is de laatste jaren behoorlijk ­ingestort. Dealers kunnen auto's als de Renault Espace en Chrysler Grand Voyager aan de straatstenen niet kwijt, omdat ­klanten de auto's te groot vinden én er steeds slimmere alternatieven op de markt zijn verschenen. Waarom zou je immers nog in zo'n enorme Espace gaan rijden als een Grand Scénic ook zeven man kan vervoeren?Onder meer die slechte marktomstandig­heden zorgden ervoor dat Seat maar liefst veertien jaar heeft gewacht met het ontwikkelen van een nieuwe Alhambra.

De eerste generatie kwam in 1996 en deelde z'n basis met de Sharan van Volkswagen én de Ford Galaxy. Het model is in al die jaren één keer grondig opgefrist, maar de laatste jaren was de Alhambra de aansluiting met z'n concurrentie totaal kwijt.

Weinig 'emoción'

Maar nu is het dus toch zo ver. Een tweede, volledig nieuw ontwikkelde Alhambra. Net als de eerste keer deelt-ie z'n genen met de Sharan, terwijl de samenwerking met Ford tot het verleden behoort. En wie de auto ziet staan, herkent zonder enig probleem de familieband met VW. Laten we het er maar meteen uit gooien: Wij vinden de Alhambra wel érg veel op z'n Duitse evenknie lijken. De koplampen, achterklep en bumpers zijn weliswaar anders vormgegeven, maar voor een merk dat auto emoción als credo heeft, straalt deze nieuwe Seat te weinig spanning uit. Ook vanbinnen missen de Spaansekruiden die het Sharan-sausje extra pittig hadden moeten maken. Seat wil graag het speelse broertje van de familie zijn. De ruimte daarvoor is er zeker in het VW-concern, daarom had deze nieuweling best wat gewaagder mogen ogen. Goed, tot zover onze zure pet. Want wie voorbij het keurige, verantwoordelijke uiterlijk kijkt, maakt kennis met een auto waarover veel beter is nagedacht dan z'n voorganger. En dan doelen we met name op het flexibele interieur. De eerste generatie Alhambra was (net als de nieuwe trouwens) leverbaar als vijf- of zevenzitter, waarbij je de achterste twee rijen stoelen kon verwijderen. Dat gaf je weliswaar de ruimte om volop te variëren met je meubilair, maar dan moest je wel eerst een hernia riskeren door met die loodzware stoelen te gaan sjouwen. Die ellende behoort tot het verleden, want de nieuwe Alhambra is voorzien van achterstoelen die volledig vlak in de wagenbodem wegvouwen. Door een ruk aan een hendel te ­geven, klappen ze om en kun je simpel en snel kiezen tussen ruimte voor passagiers óf bagage. Zo zien we het graag! Met alleen de voorste twee stoelen in gebruik, heb je een laadruimte van meer dan twee meter diep en zo'n 2.300 liter inhoud tot je beschikking, terwijl daar met vijf stoelen 'omhoog' nog steeds 885 liter van overblijft. In dit opzicht is de nieuwe MPV van Seat met recht een betere balzaal dan vroeger; dit is ruimte waar je wat mee kunt. Een andere verandering ten opzichte van de vorige Alhambra is terug te vinden bij de achterdeuren. Waar generatie één 'normaal' openende portieren had, voorziet Seat de nieuwste versie standaard van twee grote schuif­deuren, die je bovendien optioneel elektrisch kunt bedienen. De instap is hierdoor zeer riant, terwijl de ruimte op de ­middelste rij eveneens in orde is. Nog steeds zit je wat rechtop, maar hier valt het prima uit te houden. Helemaal achterin is dat iets minder vanzelfsprekend; om de stoelen weg te kunnen vouwen, moest Seat ze relatief vlak en klein maken en dat resulteert in plekken waar je het beste de kleinsten kunt onderbrengen. Voor volwassenen biedt de Alhambra een redelijke plek op stoel 'zes' en 'zeven', maar niet meer dan dat.

Bij de tijd

Technisch is de nieuwe Alhambra echt van deze tijd. Zoals bij bijna alle nieuwe auto's van het Volkswagen-concern bestaat het motoren­aanbod uit relatief compacte, geblazen viercilinders. Op benzinegebied begint de prijslijst met de 1.4 TSI, die dankzij een compressor én een turbo 150 pk levert. Dit is de versie die wij reden, en hij kan prima overweg met de 1.700 kilo wegende Alhambra. Wanneer je vanuit stilstand wegrijdt, merk je dat de compressor even op gang moet komen en dat laat de motor iets te afwachtend reageren. Maar boven de 1.250 toeren is de viercilinder goed bij de les. Voor 90 procent van de Nederlandse omstandigheden voldoet deze aandrijflijn; alleen voor klimpartijen en vlotte inhaal­acties is-ie niet sterk genoeg en moet je even een versnelling terug.

Wie meer benzinevermogen wil, zal moeten wachten tot de 200 pk sterke 2.0 TSI er is. Die motor komt eind dit jaar, is standaard gekoppeld aan een DSG-transmissie en zal vast wél kracht over hebben. Voor diesel­rijders is er alleen nog een tweeliter TDI met 140 pk. Dit is het bekende commonrail-blok; soepel en makkelijk in de omgang. Eind 2010 komt er nog een vlottere versie van die motor, met 170 pk. Overigens zijn alle Alhambra's voorzien van 'n Ecomotive-logo, wat duidt op een stop/startsysteem en ­terugwinning van de remenergie. De 2.0 TDI met 140 pk is er ook als Ecomotive E, die op banden met lagere rolweerstand staat en zodoende een CO2-uitstoot scoort van 143 gram per kilometer. Het rijgedrag van de nieuwe Alhambra is niet opzienbarend, maar het onderstel wekt een solide indruk. Je moet de MPV provoceren om 'm van z'n baan te krijgen. Daarbij helt-ie niet extreem over en deint-ie nauwelijks na. Scherp rijdt hij echter niet; je merkt dat je met flink wat gewicht onderweg bent en dat de Alhambra niet is ontwikkeld om met z'n zevenen door bochten te knallen. Het is een prima reis­wagen en beter uitgedachte gezinsauto dan we ooit van Seat hebben gezien.