Renault Espace Cyclade 2.1 dT (1995)

Van de weinige fabrikanten die een ruimte-achtig voertuig op de markt brengen, heeft Renault vermoedelijk het best ingespeeld op de gevarieerde behoeften die bij de aanschaf een rol spelen.
Om te beginnen rijdt de Espace als een personenauto en is hij in zijn ruime vijfzits-basisindeling uitstekend als zodanig te gebruiken. In de configuratie met zeven zitplaatsen is hij bovendien prima geschikt voor comfortabel groepsvervoer en desgewenst verandert hij in een paar hand- en stoelomdraaien in een knus vergaderzaaltje of lunchvertrek, waarbij ‚‚n van de zetels met neergeklapte rugleuning als praktisch tafeltje fungeert. En wie echt eens flink wat vracht moet vervoeren, licht alle achterstoelen uit hun sleden en beschikt dan over een kleine vrachtwagen met een laadruimte van maar liefst 3 kubieke meter.
Veelzijdig genoeg dus, die Espace met zijn wijd-openende portieren, zijn schuurdeur-grote achterklep en originele details als een bestuurdersstoel die bij wijze van anti-diefstalvoorziening achterstevoren kan worden geblokkeerd. Zelfs in zijn simpelste 2.2 Cyclade-uitvoering is de Espace al heel bevredigend uitgerust met centrale deur-, bagageklep- en tankdopvergrendeling, elektrisch bediende zijruiten in de voorportieren en een uitgebreid ventilatiesysteem met extra uitstroomopeningen voor de achterpassagiers. Het enige wat je bij het standaardmodel echt mist, zijn elektrisch bediende zijspiegels; door de typische bouw van de auto moet je erg ver reiken om dat met de hand voor elkaar te krijgen.
Omdat een ruimtewagen in de eerste plaats als werkpaard is bedoeld, was de economische Espace turbodiesel een voor de hand liggende testkandidaat. Die verwachting is terecht gebleken, want de 2.1 dT doet alles wat je er redelijkerwijs van mag verwachten. De geblazen diesel is bepaald niet sloom, gedraagt zich qua geluidsproduktie heel beschaafd en in weerwil van zijn forse maten en zijn niet geringe gewicht is hij een zeer matige drinker.

Net verbruik

Na een testperiode met relatief veel stadsverkeer en een nogal gehaast snelwegregime stond de brandstofmeter na een dikke 600 kilometer nog steeds op ruim een kwart. Bij nauwkeurig nameten kwam dat neer op een gemiddeld verbruik van 1:11,2, hetgeen zonder meer verrassend was.
Dank zij de ruimteformule biedt de Espace makkelijk plaats aan zeven personen, die ieder een eigen zitplaats toebedeeld krijgen, maar het comfort van de bestuurder en zijn bijrijder viel ons een beetje tegen. De zittingen hellen lichtjes naar voren en dat wordt bij de rechtopgezeten, vrachtwagenachtige rijpositie op den duur knap vermoeiend. Een hoogteverstelling of kantelmogelijkheid van de zitkussens zou daar veel aan verbeteren, maar die mogelijkheid biedt de overigens zo comfortabele Espace helaas niet. Ook het stuurwiel is niet verstelbaar en dus is de houding van de bestuurder vrij dwingend vastgelegd.
Tussen twee haakjes: als we praten over een zevenpersoons-bezetting, betekent dit wel dat de twee achterste stoelen apart moeten worden aangeschaft. De twee extra zitplaatsen nemen overigens wel het grootste deel van de bagageruimte in beslag: die slinkt daardoor van bijna een kuub tot een onnozele 250 liter.
Uiteraard ligt de hoog-opgebouwde, comfortabel geveerde Espace met zijn forse laadvermogen van 800 kilo minder geraffineerd op de weg dan de doorsnee-middenklasser, maar bij normaal gebruik rondt hij heel goedmoedig zijn bochtjes en vertoont hij in rechte lijn eveneens een prima stabiliteit. Ook de remmen houden de grote koets goed onder controle, zij het dat het moment van blokkeren niet altijd even makkelijk is te bepalen. De stuurbekrachtiging is heerlijk licht om in de stad mee te manoeuvreren, maar op de snelweg voelt het stuurwiel wat doods aan.
Zoals altijd blijft de keuze van een auto een kwestie van smaak, maar zeker als het om veelzijdige bruikbaarheid, economie en originaliteit gaat, scoort de Espace dT in deze bijzondere klasse uitstekend.