Renault Clio RN 1.4 (1994)

Sinds de Renault Clio ruim drie jaar geleden juichend werd ingehaald als opvolger van de uiterst succesvolle "5" is hij niet meer de enige die met zijn ruimte- en comfortformule in de betaalbare compacte klasse veel klanten naar zich toetrekt. Net als destijds met het Vijfje is de concurrentie meteen in het gat gesprongen en maakt in toenemende mate aanspraak op zijn deel van hetzelfde marktsegment.
Naast die nieuwe mededingers en de al wat oudere modellen in deze sector handhaaft de Clio zich nog steeds prima, ook al omdat het gamma een ruime keus biedt. In de loop der tijd heeft het type met de 1.4-motor zich onderscheiden als het populairste model, waarbij de RN-versie doorgaans de voorkeur geniet. Daarom is de Clio in deze specificatie nu onderwerp van deze test als nadere evaluatie van het model.
De allereerste Clio die wij reden was begin "91 het zeer karig uitgeruste basismodel RL 1.2, dat zowel motorisch als qua aankleding geen grote indruk maakte, maar waarvan het comfort en de binnenruimte best bevielen. Heel anders was de kennismaking met de Clio 16V een jaar later: handenvol vermogen, rijkelijk uitgerust en veel minder comfortabel vanwege de eisen die een hoog prestatieniveau nu eenmaal aan de wegligging stelt. Die 16V is dan ook onvergelijkbaar met de eenvoudigste Clio. Niet alleen wat zijn gebruiksmogelijkheden betreft, maar ook vanwege zijn bijna twee keer zo hoge prijs.
De in deze test figurerende 1.4 RN blijft als investering dichter bij huis, want hij ligt nog ruimschoots onder de magische 30-millegrens en is daarmee een kleine 5000 gulden duurder dan de goedkoopste 1.2. Voor dat bedrag krijgt de koper een 20 pk sterkere motor die tevens flink wat trekkracht in huis heeft, een stuurbekrachtiger, centrale vergrendeling met afstandsbediening en nog wat prettige bijkomstigheden als een ruitewisser met interval en een dashboardkastje met afdekklep.
Alles bijeen is dat geen hoog-imponerend pakket, maar in de praktijk tilt het de Clio nèt op tot een niveau waarbij het autorijden niet alleen een noodzakelijke routinebezigheid is, maar ook zijn aangename kanten heeft.
Dat komt onder meer tot uiting op de snelweg, waar de 1.4 zich veel levendiger gedraagt dan het 1,2-liter "instapmodel" waarvan we drie jaar geleden opmerkten dat buitenlandse vakantietrips zich hoofdzakelijk op de rechter rijstrook zullen afspelen. Dit zal de 1.4 niet gauw overkomen, want in de vierde versnelling wipt hij in iets meer dan 11 s van 80 naar 120 km/h en zelfs in de overdrive-achtige hoogste versnelling is hij nauwelijks trager dan een voluit in "4" sprintende 1200. Ook met staande start was de testwagen vlot genoeg: met 11,1 seconden tot 100 km/h was hij zelfs een fractie sneller dan de fabriek opgeeft.

Verbruik

Het fijne van een wat grotere motor is ook dat hij minder hard hoeft te werken en dat dit veelal tot uiting komt in de rust en vaak ook het brandstofverbruik. Bij de test-Clio bleek dat maar gedeeltelijk te kloppen: weliswaar liet hij redelijk bescheiden waarden voor zijn geluidsproduktie noteren, maar het testverbruik viel wat tegen. Het berekende EG-gemiddelde van 1:15,7 ziet er florissant genoeg uit, maar in de praktijk kom je met een beetje flink doorrijden gemiddeld niet beter uit dan 1:12.
Objectief beschouwd is dat ten opzichte van de keurige prestaties niet echt slecht, maar gezien de reputatie van Renault mocht een grotere zuinigheid worden verwacht.
Nog steeds scoort de nu ruim drie jaar oude Clio uitstekend met zijn relatief forse binnenruimte en het comfort dat hij zijn inzittenden voorschotelt. In nieuwe verschijningen als de Fiat Punto heeft hij nu overigens wel serieuze concurrenten, maar hij houdt zijn hoge positie in het compact-klassement toch mooi vast. Door zijn vriendelijke eigenschappen ligt hij vooral goed in de markt als een comfortabele, relatief ruime gezinsauto, die bepaald niet opziet tegen lichte zakelijke klusjes.
Een nadeel is de krappe bagageruimte bij een volledige passagiersbezetting en in vergelijking met zijn concurrenten komt de aankleding van de RN-Clio nog steeds uitgesproken sober over.
De consequente comfort-benadering heeft ten slotte ook zijn uitwerking op het rijgedrag. Voor jolige excursies of pittig bochtenwerk is het vrij zacht afgestelde onderstel niet ideaal, al zal de Clio zich niet echt tegen een wat sportievere rijstijl verzetten.
Zijn kracht ligt echter vooral in zijn vriendelijke karakter: in vrijwel alle situaties betoont de Clio zich in de eerste plaats gezeglijk en doet hij probleemloos wat zijn bestuurder van hem verwacht. Zoals dat een goede gezinsauto betaamt.