Ram 1500 TRX - Eerste rijtest

De Ram 1500 TRX is van nature al niet bepaald een onopvallende auto, maar de prototype-achtige stickers op onze testauto doen er nog een schepje bovenop. Het is een homologatieexemplaar en zodoende is de pick-up voorzien van de psychedelische folie. Dat soort folie moet normaliter de vormen van een auto aan het oog onttrekken, maar in dit geval gebeurt het tegenovergestelde: veel opvallender dan deze tyrannosaurus rex – daar staat de afkorting TRX voor – kan een auto niet zijn. Als hij zijn camouflagekleuren zou mogen uittrekken om zijn vuurrode lak aan de buitenwereld te tonen, zou het blikvangergehalte niet per se hoger worden, maar een auto voor mensenschuwe personen wordt dit natuurlijk nooit. Waar de ‘normale’ Ram met een grondoppervlak van een slordige 12,3 vierkante meter al geen sierlijke verschijning is, doet de TRX er nog een schepje bovenop. Weliswaar blijft de lengte nog enkele centimeters onder de zes meter, maar de breedte nam toe van 2,08 naar 2,23 meter. Zonder spiegels, welteverstaan. En door de hoogte van 2,05 meter kun je parkeergarages wel vergeten.

AUTOOTJES

Maar goed, de TRX voelt zich sowieso niet thuis in de stad. Je krijgt weliswaar een hoop verbaasde en nieuwsgierige blikken, maar afhankelijk van de stad en de wijk waar je doorheen rijdt ook afkeurende blikken en mensen die met hun wijsvinger tegen hun voorhoofd tikken. Je kunt met dit roofdier dus beter de prairie opzoeken, zijn natuurlijke habitat. Dat is vandaag echter helaas geen optie, we moeten het op dit moment doen met een stuk snelweg. Waren die rijbanen trouwens altijd al zo smal?

De Ram smeekt je continu om het gaspedaal in te trappen en de compressor te laten brullen, maar op lage snelheid is hij ook best in zijn element. Manoeuvreren gaat nog verrassend gemakkelijk met deze bijna drie ton zware en zes meter lange truck, zelfs als je geen Chuck Norris heet.

De TRX volgt braaf de bevelen van de elektrische stuurbekrachtiging op, die zelfs nog zijn best doet om contact met het wegdek te krijgen. Je moet desondanks wel bij de les zijn om te voorkomen dat je per ongeluk over een Smart of een 911 heen rijdt. Vanaf je troon zie je dat soort autootjes namelijk al snel over het hoofd. Af en toe word je door piepjes en lampjes eraan herinnerd dat de assistentiesystemen een oogje in het zeil houden, maar hoewel de terreinbanden nog circa 20 centimeter rubber tussen het wiel en het asfalt bieden, is het stuurgevoel toch bijna precies te noemen. Het zal je niet verbazen dat een Porsche lichtvoetiger aanvoelt, maar je kunt deze kolos best goed op koers houden. En je voelt je ook nog op je gemak bij een snelheid van 190 km/h. Bij die snelheid grijpt de begrenzer in om de banden te ontzien.

In de dagelijkse praktijk kun je dat soort snelheden natuurlijk wel vergeten. Met de hedendaagse limieten op de snelwegen kun je het beste de cruisecontrol inschakelen en ontspannen voortrollen. De rijmodus Comfort is dan de beste optie, het veercomfort is in die stand nog best gemanierd. Wel krijg je in tunnels de neiging om de achterramen wat laten zakken om meer te kunnen genieten van het geluid uit de beide uitlaatpijpen, die het formaat van een onderarm hebben. Als je het gaspedaal intrapt, heeft de ZF-automaat gevoelsmatig maar een milliseconde nodig om vast beraden twee, drie versnellingen terug te schakelen. Het lijkt erop dat de Roots-compressor op de verder heel conventionele achtcilinder met twee kleppen per cilinder een vaatje met laaddruk heeft klaargezet, dat na het intrappen van het gaspedaal onmiddellijk in de acht verbrandingsruimtes wordt leeggestort. De wijze waarop de 711 pk en 881 Nm sterke Hemi-motor 2,88 ton aan pick-up naar voren katapulteert, gaat je voorstellingsvermogen te boven. De techneuten van Ram hebben het voor elkaar gekregen: Fords roofdier met de naam F-150 Raptor is in verhouding inderdaad maar een mak schaap met zijn bescheiden zescilindermotor. Daar komt bij dat de motor van de Ford wordt beademd door een turbo, die eerst op stoom moet komen.

GROMGELUIDEN

De Roots-compressor van de Ram verstoort met zijn wat irritante gejank weliswaar de lekkere gromgeluiden van de motor en een door een riem aangedreven compressor is wat minder efficiënt omdat hij eerst kracht verbruikt om het vermogen vervolgens flink te verhogen, maar door de manier waarop hij dat doet, schieten bij muscle car-liefhebbers spontaan de tranen in de ogen. De kracht is er namelijk direct en op overweldigende wijze. Daarbij lijkt de motor er niet mee te zitten dat de maar liefst 150 liter grote brandstoftank dan in no time wordt geleegd. Dan moet je maar niet naar de verbruiksweergave in het instrumentarium kijken.

Je hebt eigenlijk ook helemaal geen tijd om op dat instrumentarium te kijken als je over een smalle provinciale weg dendert. Je moet continu bij de les zijn om deze auto goed op de weg te plaatsen, zelfs als tegemoetkomende bestuurders een stukje voor je aan de kant gaan. Dat zouden wij trouwens ook doen als we de Ram op ons af zouden zien komen. Het is wel jammer dat je de achterkant in krappe bochten niet kunt laten uitwaaieren met een flinke dosis gas. Als gevolg van de permanente vierwiel aandrijving blijft de TRX braaf onder sturen.

Al met al lijkt het besturen van een TRX een beetje op het grillen van een uit de kluiten gewassen Tomahawk-steak op open vuur in het bos: macho-achtig, lekker simpel, juist niet politiek correct en niet meer passend in deze tijd, maar juist daarom bijzonder vermakelijk.