Opel Vectra Stationwagon 2.2 DTI-16V Sport Edition (2001)

De Vectra turbodiesel is met 125 pk een van de sterkere in de zakenklasse en heeft op papier ook een behoorlijk aantal voordelen. Zo is hij met 2,2-liter flink bemeten, zit er een kop op met zestien kleppen en helpen balansassen trillingen van de grote viercilinder te verminderen. Wel moet de Vectra het in tegenstelling tot meer moderne concurrenten stellen met een normale inspuitpomp. Bij elkaar is de combinatie in de praktijk een tegenvaller. Het motorgeluid is altijd aanwezig als een échte diesel: koud of warm, stationair of op snelheid. Daarvoor presteert hij niets beter dan de kleinere en minder krachtige motoren. Dat voelt niet alleen zo, dat wijzen de cijfers ook uit. Van 0 tot 100 weet hij er op zijn vermogen van 125 pk een nette 11,0 seconden uit te persen, maar in de tussenacceleraties weet de Vectra zelfs een Passat met 100 pk niet op achterstand te zetten. Van 80-120 in vijf duurt 14,1 seconden in de Vectra en dat is traag. De Vectra DTI rijdt 1 op 13,8 en dat is wel weer netjes.
We hebben het sportonderstel van de Sport Edition altijd hoog gehad, maar op de een of andere manier komt het in combinatie met de zware dieselmotor niet zo tot zijn recht. Het is harder dan gewenst en mist directheid.
Achterin zien we een keurig afgewerkte laadruimte met een afdekzeil eroverheen. Dit laatste is in elke stand te zetten, die je wilt. Voor het vastzetten van je spullen zijn er een paar ogen. Overigens hangt de bagageafdekking zo laag, dat zo"n Albert Heijn-boodschappentas er nét niet onder past.
Wil je meer kwijt dan kun je de achterbank opofferen door de leuning asymmetrisch gedeeld (1/3-2/3) neer te klappen. Krijg je een mooie vlakke vloer. Zoals je van auto"s in deze klasse mag verwachten, zit je achterin niet te krap. Geen klemmende knie"n of hoofdpijn. Da"s gunstig, zolang je op de achterbank met z"n tweetjes zit. Er is officieel wel plek voor drie volwassenen, maar om nu te zeggen dat je dan nog steeds lekker ruim zit... Nee, zeker niet. Beetje maf vinden we dat je achterin moet slingeren om de raampjes open te krijgen.

Leeftijd ga je zien

De Vectra is kleiner dan zijn moderne concurrenten en dat is goed te merken. Zit je met z"n tweetjes voorin, dan zit je passagier behoorlijk dichtbij. De stoelen van de Sport Edition verdienen een complimentje. De steun aan de zijkant is fenomenaal en de zitting kun je geheel naar eigen inzicht verlengen of inkorten. Goed zitten dat lukt dus wel, maar dan wil je het stuur naar je smaak instellen - da"s dus onmogelijk. Het stuurwiel kan namelijk alleen kantelen. En dus staat hij maar op één manier goed en dat is de middenstand. Doe je hem omlaag, dan ligt hij tussen je knieën, doe je "m omhoog, dan ligt hij vlak als in een bestelwagen. De gebruikte materialen en de afwerking zijn prima in orde, maar op een slechte weg wil de Vectra wel eens een kreuntje laten horen. En de vormgeving stamt heel duidelijk van een tijdje geleden. Beetje typisch is de plaatsing van de knopjes van de elektrische ramen. Die zitten naast de versnellingspook en daar horen ze eigenlijk niet.
De bestuurder wordt best verwend in deze Vectra Sport Edition. Over ABS, dakrailings, centrale vegrendeling met afstandsbediening, elektrische ramen vóór, cruise control, automatisch geregelde airco, mistlampen vóór, vier airbags en elektrisch bedienbare buitenspiegels hoeven we het natuurlijk niet te hebben. Ook zijn er 16" lichtmetalen velgen, sportonderstel, sportstoelen, radio met CD-speler met stuurbediening en Xenon-koplampen. De Vectra wordt een jaartje ouder en dat merk je duidelijk in het interieur. De zitpositie is niet zo goed instelbaar en een actueel veiligheidsitem als een zij-hoofdairbag is niet leverbaar. Belangrijker is zijn ongeraffineerde motor die ook niet in staat is zijn extra inhoud in klinkende prestaties om te zetten.