Opel Manta i200 (1984) - Klokje Rond Klassiek

Apetrots is Jan Engbers op zijn bijzondere Opel Manta en terecht, want een Manta zie je al niet veel meer, maar een i200 is pas echt een zeldzaamheid. “De auto is een aantal jaren in bezit geweest van een bekende van mij”, vertelt hij. “Een Manta is altijd mijn droom geweest en ik heb telkens gezegd dat deze ooit van mij zou worden. Toen het voor hem tijd werd om de auto te verkopen, was ik er natuurlijk meteen bij. Ik heb altijd Kadettjes en Ascona’s gereden en een Manta is dan natuurlijk het ultieme model. Ik kom uit Twente en daar is een grote cultuur rondom dit soort Opels. Als ik ermee bij de bakker sta, komt er altijd wel iemand mee naar buiten om naar mijn auto te kijken. Iedereen heeft er vroeger wel eentje gehad of heeft er een herinnering aan.”

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de i200 heeft niet meer zijn originele motor. Dat is jammer, want dat was een 2,0-liter met aanpassingen door Irmscher aan de nokkenas, klepveren en -stoters. Daarmee steeg het vermogen met zo’n 15 pk. Jan ligt daar niet wakker van. “De vorige eigenaar kocht de auto van een stel jongens die een BMW M3 wilden hebben. Toen zat de originele motor er al niet meer in. Vroeger werd daar helemaal niet naar gekeken. Als de motor kapot ging, hing je er gewoon iets anders in. Wat ik van die Irmscher-motor weet, is dat die uiteindelijk helemaal niet zo mooi loopt.”

Injectoren vervangen

Het 110 pk sterke 2,0-liter E-motorblok dat er nu in ligt, functioneert in elk geval als een naaimachientje. “Dat is ook niet altijd zo geweest. Ik heb vier jaar gereden met een motor die eigenlijk niet goed liep. Daarop heb ik de rubbers van de injectoren vervangen en sindsdien doet hij het perfect. Toen heb ik ook de verlagingsveren er onderuit gehaald en er weer originele Manta GSI-veren onder geplaatst, want met die verlaging viel niet te rijden”, aldus Jan. Aha, dat is niet bepaald Maaskantje. Het heeft de Manta mooi opgehaald. Natuurlijk is er ook bij deze Opel een verhaal over roest. “De plekken op de bodem heb ik zelf gelast”, zegt Jan. “Ik weet ook wel dat dit niet de mooist uitgevoerde reparatie is. Dennis, de keurmeester, zal er vast iets over te zeggen hebben. Je moet ook niet vergeten dat ik al het werk voor mijn huis op de krik heb uitgevoerd. Alleen het opnieuw spuiten en de bestickering heb ik uitbesteed. Dat soort dingen kun je niet zelf. Leuk daarbij te zeggen is dat zowel het spuiten als het bestickeren door een vrouw is gedaan.”

Dennis Koldewijn en Opel Manta’s, dat is een gouden combinatie. “Ik heb er zelf drie gehad”, vertelt onze techneut. Ooit kocht ik een Manta CC, met zo’n coupé-koetswerk. Als eerste laste ik daar de neus van een Ascona B op, want dan kreeg die auto een beetje het uiterlijk van een Camaro. Ik had alleen beter eerst naar de rest van de technische staat kunnen kijken, want die auto was verder behoorlijk verrot en kon dus eigenlijk meteen weer weg. Ach ja, jeugdige onbezonnenheid”, concludeert Dennis. Voordat hij zijn proefrit start, laat hij nog weten dat hij het jammer vindt dat het niet regent. “Je kunt er namelijk  uitstekend mee dwars gaan”, lacht hij.

Nog niet klaar

 Als hij terugkeert, is Dennis dan ook enthousiast. “Dat voelt als vanouds. Altijd mooi hoe zo’n auto bij flink accelereren zijn neus omhoog gooit”, zegt hij. Erg veel op- en aanmerkingen heeft hij niet. “Je zou wel eens de remmen moeten afstellen, want daar is nog verbetering te behalen. Het pedaal moet flink worden ingetrapt voordat er wat gebeurt, maar hij vertraagt wel goed”, zegt de keurmeester. Bij nadere inspectie blijkt dat de achterremmen opnieuw moeten worden afgesteld. “Als het pedaal is ingetrapt en je trekt de handrem aan, verandert de stand van het pedaal. Het is een simpele klus hoor.”

Dennis vindt het eveneens zonde dat de originele motor is verdwenen. “Zelf al de aanpassingen doen die Irmscher deed, is eigenlijk niet mogelijk en de kans is heel klein dat je er ooit nog eens eentje op de kop tikt. Je zult er dus genoegen mee moeten nemen”, zegt hij erover. En dat doet Jan dus graag. Als Dennis onder de auto doorloopt, blijft kritiek op het laswerk achterwege, dus Jan kan de arena in elk geval met een opgeheven hoofd verlaten. “Maar je bent nog niet klaar, vrees ik”, zegt Dennis. “Op de dwarsbalk zit een flinke plek. Als ik daar met een hamer op tik, wordt dat vrijwel zeker een gat en apk-afkeur”, waarschuwt hij. Zo ver laat Jan het niet gaan vandaag: “Jij tikt helemaal niets!”, zegt hij. Reken maar dat Jan binnenkort de lastoorts weer aanzet om die klus te klaren, want een roestgat is hem zijn eer te na.

Dan is er nog aandacht voor de uitlaat. Allereerst komen we een opvallende driesprong tegen die Dennis als ‘resonator’ identificeert. “Dat is om het geluid weg te nemen, maar die sloopte ik er bij mijn Manta’s altijd als eerste tussenuit”, zegt hij. Verder is de staat van het systeem maar zo-zo. “Ik zie dat het een Simons-uitlaat is. Die zijn altijd al vaker lek dan dicht geweest. Ik denk dat deze kapot is gegaan door de lange stilstand.”

Na de keuring laat Jan weten dat opknappen van het interieur zijn volgende grote klus wordt. Her en der wordt de stof slechter. Helaas vind je de stof voor de bekleding niet op elke straathoek dus dat wordt nog een flinke uitzoekerij. Gelukkig heeft Dennis nog een goede tip. “Je zou eens op internet moeten gaan zoeken, want ik geloof dat er in Turkije iemand is die af en toe een paar meter van die stof maakt.”

Zo zie je maar dat er tot vér buiten Twente Opel-cultuur te vinden is …