Opel Insignia Sports Tourer 1.5 CDTI - Test

Om 7.41 uur rij ik een tankstation binnen om de bijna lege tank van de Opel Insignia Sports Tourer 1.5 CDTI vol te gooien met diesel. Als ik om 7.50 de startknop weer indruk, moet de boordcomputer even nadenken, waarna de actieradius op 1.370 kilometer springt. In negen minuten 1.300 kilometer actieradius bijtanken, ruim 8.600 kilometer actieradius in een uur! Kom er maar eens om bij een snellader. Dat klinkt een beetje als zoeken naar spijkers op laag water, maar het symboliseert ook wat de stationwagon met dieselmotor voor een generatie vertegenwoordigers heeft betekend: onbegrensde vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, wanneer je wilt. Zonder ook maar een seconde te hoeven nadenken over waar je extra actieradius vandaan haalt. Elke dieselpomp is immers een supersnellader en hoe vaak je hem ook volgooit: de tank zal er niet van slijten.

Geen wonder dat de middenklasser met dieselmotor ooit eigenlijk de enige keuze was. Zelfs voordat de overheid door middel van stimulering hele volksstammen in 14-procentdieseltjes duwde, alvorens het beleid 180 graden om te draaien. Mede dankzij Dieselgate wil geen overheid zich immers meer branden aan de sjoemelbrandstof, en zeker de Nederlandse niet. En dus wil niemand meer een diesel, zelfs niet als die zo zuinig is als de nieuwe anderhalve-liter driecilinder van Opel. Want die 1.370 kilometer actieradius komt uit een tank met 62 liter inhoud; de tamelijk enorme stationwagon neemt dus genoegen met één liter per 22,1 kilometer. Dat is ouderwets zuinig, zelfs beter dan de fabrieksopgave.

NIET ALLEEN MAAR GOED NIEUWS

Helaas is de 1,5-liter driecilinder dieselmotor niet alleen ouderwets zuinig, hij klinkt ook ouderwets. Zeker bij koude start nagelt de zelfontbrander bijna nostalgisch. Hoewel dat voor sommige mensen wellicht warme gevoelens van nostalgie oproept, kunnen we het met de beste wil van de wereld niet geraffineerd noemen. Daarbij zijn er bij lage toerentallen de nodige trillingen voelbaar en voordat de turbo bij 1.750 toeren begint mee te blazen, ontbreekt het de CDTI aan elke vorm van daadkracht. Overigens wordt het ook daarboven bepaald geen sprintkanon, terwijl het r umoer boven de 3.000 toeren heel snel toeneemt. Het is dus de kunst om hem tussen de 1.750 en 3.000 tpm te houden, wat door de lange overbrengingen van de handgeschakelde zesbak nog de nodige moeite kost. Overigens schakelt de zesbak wel lekker licht en duidelijk. Het mag duidelijk zijn dat de Insignia met basisdiesel vooral lange stappen zet, geen grote. Eenmaal op de snelweg met de cruisecontrol op 100 km/h dringt de Insignia de wanklanken naar de achtergrond; de verbruiksmeter blijft loom onderin hangen. Ook in de avonduren met 130 lukt 1 op 20 nog steeds.

Daar speelt het start-stopsysteem ook een rol bij. In tegenstelling tot veel auto’s met een handbak schakelt de diesel in de Insignia zichzelf al uit terwijl de auto nog in de versnelling staat, zolang de rem maar ingedrukt is. Helaas moet de driecilinder dan ook weer starten, met als gevolg een nadrukkelijke rilling die door de auto gaat. De 1.5 CDTI voelt al met al als iets uit het verleden, en niet onverdeeld positief.

Hoe anders is dat bij het concept van de Insignia als geheel. De basisdiesel haalt de glans er weliswaar een beetje van af, maar de stationwagon rijdt erg prettig. Dankzij de lange wielbasis en lage koets hoeven de veren en schokdempers niet knetterhard te worden afgesteld om de boel een beetje fatsoenlijk een hoek om te helpen. Over oneffenheden voelt de grote Opel dan ook boterzacht, terwijl het in de bocht een prettig stabiel en voorspelbaar apparaat blijft. Ga vooral niet voor enorme wielen: op de relatief bescheiden 18-inchers rijdt de Insignia uitstekend. Waar de stap van dieselmotor naar (deels) elektrisch logisch lijkt, snap je na een weekje echt niet meer waarom iedereen ook alweer zo graag de stationwagon uit en de cross-over in wilde.

BOUWMARKT

Fijn dus, zo’n stationwagon, vooral als je in die week toevallig naar een bouwmarkt of meubelboulevard gaat, waar het enorme laadruim van de Sports Tourer zijn meerwaarde bewijst. In harde cijfers gaat het om 560 liter met de bank omhoog en 1.665 liter met alles neergeklapt en tot het dak beladen. Dat zijn vrij hoge waarden en ze komen vooral uit de lengte en niet uit de hoogte. Een eenpersoons matras schuif je dus zonder problemen achterin. Daar komt bij dat het ruimteaanbod voor de passagiers op de achterbank bijzonder riant is. Zelfs bovengemiddeld lange Nederlanders kunnen er ruim en comfortabel zitten.

Voorin hetzelfde verhaal: de stoelen zijn over grote afstanden verstelbaar en ondersteunen goed. Het dashboard roept net als de dieselmotor nostalgische gevoelens op: tamelijk eenvoudig en met veel fysieke knoppen. Het laat zich daardoor wel lekker gemakkelijk bedienen en hetzelfde geldt voor het multimediasysteem: het blinkt allemaal uit in eenvoud, zonder dat er essentiële zaken ontbreken.

Overigens zou dat ook niet moeten met een totaalprijs van ! 46.835, want het is toch een forse smak geld. Gelukkig is de Insignia dan wel vrij compleet. Van stoelen stuurwielverwarming tot cruisecontrol en van een elektrisch bedienbare achterklep tot stoelmassage: de luxe die een moderne automobilist mag verwachten, zit er voor dat geld allemaal op en aan. En hoewel het zoals gezegd een flink bedrag is, sla je het net zo gemakkelijk stuk op een moderne cross-over die minder goed rijdt en minder ruim is vanbinnen. Je vraagt je na een week echt af waarom dit segment ook alweer aan het uitsterven is. Want zoals de dieselmotor bewijst, was vroeger echt niet alles beter, maar sommige dingen wel.