Opel Insignia - Eerste rijtest

Er was een tijd dat de middenklassers drie rijen dik op elke straathoek stonden. Die tijd is geweest. Desondanks komt Opel met een grondige facelift voor de Insignia, die met zijn ontwapenende eenvoud zo uit een andere tijd lijkt te zijn gekomen. Een tijd waarin de Nederlandse consument nog massaal in pretentieloze, relatief grote auto’s stapte en Opel zelf nog onder de vleugels van het Amerikaanse General Motors viel. Inmiddels is het Franse PSA zoals bekend de eigenaar van Opel, maar onderhuids deelt de gefacelifte Insignia bar weinig met zijn stalgenoten. Feitelijk was de Insignia al zo goed als klaar en omdat het om het laatste deel van zijn levenscyclus gaat, was het voor Groupe PSA niet de moeite waard om geld te investeren in het passend maken van zijn eigen aandrijflijnen.

NIET DYNAMISCH

En dus staat er bij de introductie een volledig nieuwe 2,0-liter viercilinder turbomotor op benzine klaar, die binnenkort alweer uit het gamma loopt. Hij is gekoppeld aan een eveneens nu al unieke negentraps automaat. Ondanks de 200 pk is dit in ons land de basismotor. De elders leverbare versie met 170 pk zou voor de Nederlandse markt in verband met de vergelijkbare CO2-uitstoot geen wezenlijke prijs verlaging teweeg kunnen brengen. Het wrange is dat dit één van de fijnste GM-motoren blijkt die in het turbotijdperk zijn weg naar een Opel heeft gevonden. Zijn 350 Nm koppel staat al bij 1.500 toeren klaar en blijft tot ruim 4.000 toeren beschikbaar, waarna het maximale vermogen van 200 pk vervolgens tot 6.000 toeren beschikbaar blijft. Het gevolg is enorm veel rust en souplesse; de viercilinder lijkt er nooit echt hard voor te hoeven werken. Supersnel is de grote Insignia er niet mee, maar wel lekker vlot. De negentraps automaat mist de alertheid en snelheid van de beste automaten en heeft soms last van wat keuzestress. Vervelend of oncomfortabel wordt het echter nooit.

Al met al is het een fijne aandrijflijn en die vormt dan ook de grootste meerwaarde ten opzichte van de pre-faceliftversie. Aan het onderstel lag het namelijk al niet en daar is ook niets wezenlijks gewijzigd. Opel heeft niet de moeite genomen om hem enige dynamische kwaliteiten mee te geven en dat is belist te verdedigen. Immers, de com binatie van een lange wielbasis, soepele v ering en vergevingsgezinde demping maakt hem tot een uitstekende kilometervreter. Omdat de massa naar moderne maatstaven, waarin SUVs en cross-overs zo’n beetje de norm zijn geworden, laag ligt, is de wegligging desalniettemin heel behoorlijk.

Op technologisch vlak kreeg de Insignia onder meer de beschikking over een verbeterde achteruitrijcamera met Rear Cross Traffic Alert en verbeterde ledmatrixverlichting. Voortaan heeft elke koplamp 84 led-elementen, dat waren er voorheen nog 16. Binnenin is er weinig veranderd, wat betekent dat de Insignia een interieur heeft met veel fysieke knoppen en een instrumentarium dat maar deels digitaal is. Het infotainmentsysteem kreeg een update, maar is nog altijd niet heel uitgebreid. Het voordeel hiervan is dat je meteen kunt wegrijden. Alles spreekt vanzelf en alles wat je echt nodig hebt, zit er in feite wel op. Bovendien is de achterbank dankzij de grote wielbasis prima geschikt voor wat langere volwassenen en met de bank plat slokt de grote Opel desgewenst hele Billyboekenkasten tegelijk op.

PRIJSKAARTJE

Met het bovenstaande in het achterhoofd is het eigenlijk moeilijk voor te stellen dat het zo slecht gaat in dit segment. De Insignia bewijst zich binnen een kwartier als een uiterst capabele en prettig simpele auto. Wellicht dat het iets te maken heeft met de prijsstelling, die in de afgelopen tien jaar redelijk uit de hand is gelopen. Voor minder dan € 40.000 gaat de Insignia niet op kenteken en dat betreft de lichtste diesel. Met de 200 pk sterke benzinemotor kost hij minimaal € 44.199 en dat is natuurlijk een flink bedrag. Anderzijds heb je dan wel meteen een redelijk uitgeruste Business Elegance-uitrusting en met wat extra investeringen zoals metallic lak (€ 899) en een upgrade naar een stationwagon (€ 1.500) staat er wel een complete allrounder op de stoep. Daarbij: een vergelijkbaar uitgeruste Grandland X met dezelfde prestaties kost een soortgelijk bedrag. En als je dat zou moeten uitleggen aan iemand die met de teletijdmachine uit 1990 is overgekomen, kon dat nog best wel eens een lastige opgave worden.